Arama
Aşık edebiyatı hakkında bilinmesi gereken terimler
Aşık edebiyatı, halk diliyle ve hece vezniyle meydana getirilen, saz eşliğinde söylenen şiirlerden oluşan geleneksel edebiyatımızın adıdır. Aşık edebiyatını, sade bir dil kullanarak şiirlerini daha çok hece vezniyle yazan ve saz çalarak yurdu dolaşan aşıkların eserleri oluşturur. İslamiyet öncesi sözlü edebiyat geleneğinin bir devamı olan, temsilcilerinin adları ve yaşadıkları çağlar belli olan aşık edebiyatı hakkında bilinmesi gereken terimleri derledik.
Ayak kelimesi kafiye manasına gelmektedir. Âşıklık geleneğine göre en yaşlı olan âşık ya da orada bulunan bir usta âşık düz ayak ya da geniş ayak denilen, uyağı sağlayacak kelimelerin bol olduğu bir ayakla deyişmeyi açar.
Bağlama ya da saz, Türk halk müziğinde yaygın olarak kullanılan telli tezeneli bir çalgı türüdür. Yörelere ve boyutlarına göre kopuz, cura, saz, çöğür, dombra, ikitelli, tambura, tar gibi değişik isimlerle tanınır.
Anadolu'da halk arasında uzun saplı bağlamaya "bozuk" ya da "bozuk bağlama" adı verilir. Perde sayısı kısa saplı bağlamaya göre daha fazladır. Üç sıra yedi telli bir sazdır.
Eskiden, saz ozanlarının şiirlerini topladığı, kimi zaman başka saz ozanlarının şiirlerine de yer verdiği, eni boyuna göre uzun olan ve uzunlamasına açılan, deri kaplı şiir defteri.
Halk şiirinde yaygın olarak kullanılan bir biçim olup koşma ve semâilerdeki âşık ve sevgilinin dedim dedi ifadesine bağlı olarak, karşılıklı söyleşmeleridir.
Anadolu Türk edebiyatında bu türün ilk örneği Kadı Burhaneddin'e aittir. Bunun dışında Emrah, Âşık Hasan, Kul Nesîmi, Âşık Ömer'de bu şekilde şiir söylemişlerdir.