Bilim kurgunun kült romanı 'Biz'den 25 alıntı

Eskiden bilmezdim, şimdi biliyorum, siz de biliyorsunuz:gülüşler farklı renklerde olurlar.Gülmek içinizdeki patlamanın sadece uzaktan gelen aksisedasıdır; belki bayram gibi renkli, kırmızı, lacivert, altın roketler gibidir, belki de insan bedeninin havaya uçan parçacıklarıdır.. Şimdi içim, sanki herkesin çekip gittiği, tek başına hasta yattığın ve düşüncelerin net ve metalik tıkırtılarını çok sarih biçimde işittiğin bir ev gibi sessiz ve boş. Bir kare kendinden bahsetmeye kalksa aklına son gelecek şey, dört eşit açısının olduğunu söylemek olur. görmez çünkü. dört açısı kare için doğaldır, gündeliktir. Dilin hızı, her zaman düşüncenin hızından birkaç dakika daha yavaş olmalı ve hiçbir zaman bunun tersi olmamalıdır. İnsan son sayfasına kadar ne olacağı bilinmeyen bir roman gibidir.. Başka türlü olsaydı okunmaya değmezdi. Yanlışlar en değerli doğrulardır: Doğru makineye hastır, yanlış canlıya hastır, doğru sakinleştirir, yanlış huzursuzluk verir. İster düzeltmenin ister komiserin at arabasına binin, at arabası at arabası olarak kalır. Ama canlı bir insan için bugünü dün gibi yaşamak ve dünü bugün gibi yaşamak çok daha zordur. Ama bu sizin suçunuz değil, siz hastasınız. Bu hsatalığın adı: Hayalgücü... Demirin mıknatısa gitmeyi istemediğini, ama kanunun kaçınılmaz ve şaşmaz olduğunu ona nasıl açıklamalı... Yalnızım. Daha doğrusu öteki 'ben' ile yalnızız. Beynimde adeta, göze kaçmış incecik bir kirpik gibi yabancı bir varlık varmış gibi hissediyordum. 'Orijinal olmak diğerlerinin arasından sıyrılmak demektir. Buna göre orijinal olmak eşitliği ihlal etmektir...' Mutluluk kesrinin paydası sıfıra indirilir ve kesir artık muhteşem bir sonsuzluktur. Kovalarca üzerime dökülenlerden sadece sıçrayan damlalar yansıyor bu sayfalara... Terazilerde bir kefeyi aşırı doldurduktan sonra diğer kefeye ne koyarsanız koyun ibre milim oynamaz ya hani, işte öyle kıpırdayamıyordum. Ama dakikalar... Öylesine ufak, öylesine gülünçler ki... Geçip gidiyorlar, ama ona anlatmam gereken çok şey var. Benimle ilgili ne varsa... Neden bu 'istemiyorum' ve 'istiyorum' aynı anda içimde birikti böyle? Dürüst olmam gerekirse, mutluluğun yakınından bile geçmiyoruz. Dinamitle aynı kimyasal bileşime sahip bazı kitaplar vardır. Fark sadece şudur ki, bir dinamit çubuğu bir kez patlarken, bir kitap binlerce kez patlar... Şu tuhaf durumu bilir misiniz? Gece uyanır, karanlıkta gözlerinizi açarsınız, kaybolduğunuzu zannedersiniz aniden ve tüm gücünüzle, hızlı hızlı bir şeylere dokunmak istersiniz karanlıkta, yaşadığınıza dair bir kanıt, somut bir nesne ararsınız: Bir duvar, lamba, sandalye... Şu an tam da öyle hissediyorum... Kendini mahvediyorsun ve bunu söyleyecek hiç kimsen yok. Hiç kimsen... O halde seviyorsun sisi. Korkuyorsun çünkü senden güçlü. Korktuğun için nefret ediyorsun çünkü seviyorsun. Onu kölen yapamıyorsun. İnsan sadece ele geçiremediklerini sever. Kovalarca üzerime dökülenlerden sadece sıçrayan damlalar yansıyor bu sayfalara... Bilgiyi dört duvar arasına sıkıştırmaya çalışıyorsunuz ve o duvarın ardına bakmayı göze alamıyorsunuz.