Arama
Üstad Necip Fazıl'ın ömründeki ilk büyük pişmanlık neydi?
Çocukluk yılları kuşkusuz bireyin kişiliğini şekillendiren dönemdir. Kişi, ufak deneyimlerini büyük geleceğine yön olarak belirleyebilir. Necip Fazıl da bu isimlerden birisidir. Daha 4-5 yaşlarında okuma yazma öğrenir. Peki, onu klasik edebiyatla tanıştıran büyük babasıyken, modern edebiyatın kapılarını kim açmıştır? Hangi şiiri okurken gözyaşlarını tutamamıştır? Hayatındaki en büyük pişmanlığı nedir? Necip Fazıl'ın kaleminden sizler için derledik.
Öbür çocuklar da -Selmacığım müstesna- hep maiyetimdeler... Bir tehlike görünce can attığım liman, büyük babamın eteği veya kürkü... Bazen kendimi o kadar mesut hissederdim ki önlerinden koşup geçip gittiğim birtakım eşyayı mahzun ve boynu bükük görür ve dönüp okşardım.
Buna rağmen annemden yemediğim dayak kalmamıştır. Kendisini delice sevdiğim için büyük babama şikâyet edemiyordum da ondan... Nihayet Zafer Hanımefendi, büyük babası sayesinde kendisini tam serbest hisseden haşarı üstü haşarı torununun ruhunu kamaştırmak, uyuşturmak için müthiş bir narkoz keşfetti. Beni romana alıştırdı.
Kız kardeşim Selma öldü. Annem, ikinci kattaki salon-sofada, orta yerdeki sedirin üstünde yüzünü tırnaklarıyla gererek çığlık çığlık ağlamakta... Yanında onu sükunete getirmeye çalışan mahzun tavırlı iki erkek... Dayılarım... Üstünde beyaz gelin telleri uçuşan küçük tabut, konağın selamlık kapısından çıkıyor...
Annem Selmacığın ölümünden öyle sarsıldı ki ağır beyin hummasına tutuldu. O hastalıktan da kalkıp verem oldu. Annemi büyük dayımın yanında İsviçre'ye gönderdiler. Orada bir sanatoryumda bir müddet kalıp İstanbul'a döndü. Bu devre benim tekrar kitaplara dalıp hassasiyetimin en had derecelere ulaştığı çığır...
Hele Vaniköyü'nde Serasker Rıza Paşa yalısındaki Rehber-i ittihat mektebinde ilk defa tattığım yatışı talebe acısıyla Rıza Tevfik'in "Selma Sen De Unut Yavrum!" şiirini okuyarak Boğaziçi'ne bakan büyük pencereler önüne döktüğüm gözyaşları... Selma'ya ait bir hatıram sonra sonra beni yakacak hale geldi.