Arama
Peygamber Efendimiz müşriklerin planını nasıl bozdu? Hicret hadisesinde yaşananlar...
Mekke'de Müslümanlara yapılan eziyetler dayanılmaz noktaya gelince, müminler Peygamber Efendimize gelip hicret için izin istediler. Bundan sonra Müslümanlar, müşriklere hissettirmeden gizlice hicret etmeye başladı. Daha sonra Allah'ın, Peygamber Efendimize de hicret etmesini buyurması üzerine kutlu yolculuğa çıkıldı. Pek çok mucizeyi içerisinde barındıran bu yolculuk aynı zamanda bir tarihin başlangıcıydı. Peki, Peygamber Efendimiz müşriklerin planını nasıl bozdu? İşte hicret hadisesinde yaşananlar...
Resûl-i Ekrem Efendimiz, mübarek ellerine bir avuç toprak alarak müşriklerin üzerine serpti ve Yâ-sîn Suresi'nin ilk 8 ayetini okuyarak aralarından geçip gitti. İçlerinden hiç biri onu görmedi.
"Biz, onların boyunlarına halkalar geçirdik. O halkalar çenelerine kadar dayanmıştır da burunları yukarı, gözleri aşağı somurtmaktadırlar. (Ayrıca) önlerinden ve arkalarından birer set çektik de onları sardık; artık göremezler!" (Yâ-sîn, 8-9)
Bir müddet sonra müşriklerin yanlarına gelenler: "Burada ne bekleyip duruyorsunuz?" diye sordu.
"Muhammed'i bekliyoruz." dediklerinde, "Muhammed, sizin başınıza toprak saçıp ve içinizden çıkıp gideli hayli vakit olmuş. Hele bir kere üstünüze başınıza bakınız." diyerek âdeta onlarla alay ettiler. Birbirlerine baktıklarında üstlerinin toz toprak içinde kalmış olduğunu gördüler. Peygamber Efendimizin evinin içerisine baktıklarında birinin abaya sarınıp bürünerek yattığını gördüler ve "İşte, Muhammed yatıyor." diyerek gün ağarıncaya kadar beklemeye devam ettiler. Çünkü onların adetlerine göre bir adamı evinin içinde katletmek korkaklığın en adisi sayılıyordu.
Sabah olunca Hz. Peygamber yerine Hz. Ali'nin yataktan doğrulup kalktığını görünce şaşırıp "Vallahi, bize söylenen doğru imiş." dediler. Sonra da Hz. Ali'ye, "Muhammed nerede?" diye sordular. Hz. Ali, "Bilmem!" deyince hayrette kalıp ne yapacaklarını şaşırdılar. Bunun üzerine müşrikler, Hz. Ali'yi azarladılar ve tartakladılar; hatta Mescid-i Harâm'a götürüp bir süre hapsettikten sonra bıraktılar. (İbn-i Hişâm, II, 96; Ahmed, I, 348; Ya'kûbî, II, 39)
"Hani kâfirler, bir zaman seni yakalamak, öldürmek ve yurdundan çıkarmak için bir tuzak kurmaya kalkmışlardı. Onlar tuzak kurar, Allah da tuzaklarını başlarına geçirir. Allah, hileyi hile ile cezalandıranların en hayırlısıdır" (Enfal Suresi, 30. ayet)
Peygamber Efendimiz, evinden çıktıktan sonra Hz. Ebubekir'in hanesine gitti. Hz. Ebubekir'le beraber, evin arka tarafından çıktılar. Develeri birkaç gün daha burada kalacaktı. Tedbir amaçlı olarak Medine'nin aksi istikametine doğru yola çıktılar.
Bu sırada Hz. Ebubekir, Peygamber Efendimizin kâh önünde, kâh arkasında yürüyordu. Allah Resulü onun bu hareketini fark edince: "Ey Ebubekir, niçin böyle yapıyorsun?" diye sordu.
Hz. Ebubekir: "Yâ Resulallâh! Sizin hakkınızda endişe ettiğim için böyle yürüyorum!" dedi.
Sevr mağarasına Hz. Sıddık'la sığındı. Burada kendilerini Medine yollarında arayacak olan müşriklerden korunabilmek için bir müddet kaldılar. Birtakım müşrikler, izleri takip ederek mağaranın önüne kadar geldi. O an Hz. Sıddık Efendimize zarar gelir endişesiyle korkmaya başladı. Hz. Peygamber, Kur'an'ın tanıklığıyla şöyle buyurdu;
"... Üzülme, Allah bizimle beraberdir." (Tevbe Suresi, 40)
Ancak müşrikler baktılar ki, mağaranın ağzı hiç el değmemiş gibi örümcek ağları ile kaplı idi ve ayrıca bir güvercin yuvası vardı. Allah Teâlâ'nın emriyle mağaranın önünde Peygamber Efendimizin yüzünü örtüp göstermeyecek biçimde bir ağaç yetişti.
Burada Hz. Ebubekir ile beraber tam 4 gün kaldı.
Peygamber Efendimiz, Hz. Ebubekir ve azatlısı Âmir bin Fuheyre ile birlikte Abdullâh bin Ureykıt rehberliğinde Kudeyd mevkiinde bulunan bir çadıra uğradılar. Bu çadır Ümmü Mâbed'e âitti. Kendisi gelip geçen yolcuların su ve yiyecek ihtiyaçlarını karşılamaya çalışırdı.
Mukaddes kafileyi bir türlü bulamayan müşrikler, bulanlara büyük mükâfatlar vadetmişlerdi. Bu vaatlerle gözleri kamaşanlar da, yollara düşmüştü. Sürâka bin Mâlik de bunlardandı. Uzun bir arayıştan sonra Hz. Peygamber'e rast gelince atını hızlandırdı. Hz. Peygamber atını süren Süraka'ya karşı ayakta durdu. Süraka'nın atı kuma batmaya başladı. Süraka hareket ettikçe at batıyordu.
Süraka meseleyi anlayınca 'Merhamet ey Muhammed' demeye başladı. Hz. Peygamber şöyle buyurdu: "Dön ve yerimizi kimseye söyleme. Sana haber veriyorum. Kisra'nın altın bilezikleri sana nasip olacak!"
Daha sonra Hz. Peygamber de dua etmesiyle Sürâka'nın atı kumlardan kurtuldu. Bu mucizeyi gören Sürâka'nın, o anda kalp âlemi değişti. Kafilenin yerini gizli tutmak niyetiyle geri döndü ve o tarafa gelenleri de başka yönlere sevk etti.
400 küsur kilometrelik bir yol olan Mekke ile Medine arası o zamanlar deve yürüyüşüyle sekiz günde gidilebiliyordu. Uzun yolda ilk yirmi dört saat hiç durmadan yollarına devam ettiler.
Hz. Peygamber'in yola çıktığını haber alan Medinelilerde heyecanla mübarek yolcunun yolunu hasretle gözlüyorlardı. Bu nurlu kafileyi karşılamak için şehrin dışına kadar çıkıp iştiyakla bekleşiyorlardı. Nübüvvetin on dördüncü senesi 12 Rebîulevvel Pazartesi günü bir ses bütün Müslümanların sinelerinde sevinçle yankılandı: "Beklenen mübarek yolcu geliyor!"
Beklenen bu haberden sonra Müslümanlar mukaddes misafiri karşılamaya koştular. Beklenen mübarek kafile, Medine yakınlarındaki Kuba'ya ulaştığında, cihan adeta bir cümbüşe dönmüştü.
Karşılamaya gelen Müslümanların çoğu, Peygamber Efendimizi daha önce görmedikleri için tanımıyorlardı. Bu yüzden Hz. Ebubekir'i Peygamber Efendimiz zannettiler.