Arama
Tövbe hakkında yol gösteren hadisler
Müslüman toplumların kültürlerinin şekillenmesinde ve hayat tarzlarının oluşmasında hiç kuşkusuz en önemli etki ve katkıyı Kur'an-ı Kerîm ve Peygamber Efendimizin hadisleri sağlar. İnsanlar hayatları boyunca, üstesinden gelemeyecekleri birçok durumla karşılaşıp, keder, sıkıntı ve ümitsizliklere maruz kalır. "De ki: "Ondan ve bütün sıkıntılardan sizi Allah kurtarır." ayetine binaen de insanlar duaya, yaptığı hatalardan dolayı da tövbeye yönelir. Peki, Peygamber Efendimiz günde kaç kez tövbe ederdi? İnsanlara kılavuz olacak tövbe hakkında hadisleri sizlerle buluşturuyoruz.
İbn Abbâs ve Enes b. Mâlik'ten (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah şöyle demiştir. Âdemoğlunun bir vadi altını olsa ikincisini ister. Onun ağzını topraktan başka bir şey doldurmaz. Allah, tövbe edenin tövbesini kabul eder.
(Buhârî, Rikâk, 10; Müslim, Zekât, 116-117)
Ebû Hüreyre'den (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah şöyle demiştir: "Biri diğerinin canına kıyan ama (sonunda) ikisi de cennete giren şu iki kişiye yüce Allah güler. Bunların biri, Allah yolunda savaşırken diğeri tarafından şehit edilir. Öldüren sonra pişmanlık duyar ve Allah onun tövbesini kabul eder ve adam Müslüman olur; o da Allah yolunda savaşırken şehit düşer."
(Buhârî, Cihâd, 28 Müslim, İmâre, 128)
Bir rivayette "Ancak gündüzün, kuşluk vakti seferden evine dönerdi. Seferden döndüğünde ilk önce mescide girer ve iki rekât namaz kılar sonra orada (biraz) otururdu" denilmektedir.
(Müslim, Müsâfirîn, 74)
"Kim zarar verirse Allah da ona zarar verir. Kim (insanlara) güçlük çıkarırsa, Allah da ona güçlük çıkarır."
(Ebû Dâvûd, Kadâ' (Akdiye), 31)
Yanımda bir şeyler olsaydı, onları sizden esirgemez, verirdim. Kim dilenmekten çekinir, iffetli davranırsa, Allah onun iffetini arttırır. Kim tok gözlü olmak isterse, Allah onu başkalarına muhtaç olmaktan kurtarır. Kim de sabretmeye gayret ederse, Allah ona sabır verir. Hiç bir kimseye, sabırdan daha hayırlı ve büyük bir lütufta bulunulmamıştır."
(Buhârî, Zekât 50, Rikak 20; Müslim, Zekât 124
Ebû Dâvûd, Zekât 28; Tirmizî, Birr 77; Nesâî, Zekât 85)