Arama
Kime göre, ne, nedir?
Eve ziyarete gelen misafirlerin gitmesinin ardından duyulan boşluk ve yalnızlık hissine "awumbuk" denildiğini biliyor musunuz? Peki ya, Ahmet Hamdi Tanpınar'ın insanları kuyuya benzettiğini ya da Cemil Meriç'in politikayı "insanları, kendilerini en yakından ilgilendiren meselelerden alıkoyma sanatı" olarak tanımladığını? "Kime göre, ne, nedir" sorularının cevabını sizler için derledik.
"Şiir, bana sevinç, mutluluk vermiyor. İçinde boğulacağım acılar veriyor… Ama eğer şiirlerim, düşünceler ve yürekler arasında bir ilişki, bir bağ kuruyorsa, o zaman mutlu oluyorum."
İki insan birbirini en iyi ayrılmak üzereyken tanır.
Allah'ın her mertebedeki tecellilerine mazhar olan insan anlamında tasavvuf terimi.
Tasavvuf tarihinin en önemli konularından olan insân-ı kâmil anlayışı, varlık ve bilgi problemleriyle ilgisi yanında dinî ve ahlâkî boyutları da bulunan, derin fikrî çaba ve ruhî tecrübenin ürünü olarak ortaya çıktı.
İnsân-ı kâmil kavramı tasavvuf literatürüne Muhyiddin İbnü'l-Arabî tarafından yerleştirilir. Ancak felsefe tarihinde kökleri çok gerilere giden "küçük âlem" (mikrokozm) ve "büyük âlem" (makrokozm) düşüncesiyle bağlantılı olarak, eski kültürlerde insanla âlem arasında bir münasebet görülür. Birinde bulunan özelliklerin en azından bir kısmının diğerinde de bulunduğuna inanılır.
"Benim beklediğim aşk başka! O bütün mantıkların dışında, tarifi imkânsız ve mahiyeti bilinmeyen bir şey. Sevmek ve hoşlanmak başka: istemek bütün ruhuyla, bütün vücuduyla, her şeyiyle istemek başka… Aşk bence bu istemektir. Mukavemet edilmez bir istemek!"
