Arama
Ünlü ressamların içe bakan resimleri: Otoportre
Otoportre, portre gibi resimde ve fotoğrafta sanatsal bir biçim. Öz portreler, doğaları gereği içe bakan resimlerdir. Kendi portresini yapan ressamın derdi 'kendisi' iledir ve işi kişiseldir. 14. yüzyılda aynanın Venedik'te bulunup geliştirilmesi ile ressamlar da kendi portrelerini yapmaya yönelmişlerdi. Sokrates insan yüzünü 'ruhun aynası' olarak ifade ederken diğer yandan 'Otoportre'ler de ressamların bir nevi aynası oldu. Batıdaki portreciliğin gelişen bir trend izlemesi, Osmanlı'da da 15. yüzyıldan başlayarak 19. yüzyıla kadar devam eden bir geleneği; "minyatür sanatında portrecilik" geleneğini başlatmış olduğu söylenebilir.
Portrelerinde, otoportrelerinde modelin kişiliğinin özünü ayrıntılardan kurtararak, yalın bir biçimde yansıtmıştır. Otoportresinde yüzünü, bedeninin ekseninden saptırarak yana döndüren sanatçı gözlerini izleyiciye çevirmiş. Koyu renk değerlerini fonda ve saçlarında, birbirine yakın tonlarıyla açık renkleri de yüzünde, fularında ve giysisinde kullanarak bedeni tuvalin ön planına taşımış. Böylece renk tekniğiyle sağladığı derinlik izleyiciye yaklaştıkça hacmi büyütmüş. Zeminden türemişçesine geri planda bıraktığı yüzü tedirgin edici bir etkiye sahip.
20. yüzyılın popüler kültür ikonlarından biri kabul edilen Frida Kahlo'nun 55 otoportresi bulunur. "Kendi resmimi yaptım çünkü o kadar yalnızdım ve en iyi bildiğim şey kendimdi." cümlesi aslında trajik yaşamını otoportreler ile betimlediği yıllarda, günlerini, 'gündüzlerinin ve gecelerinin celladı' olarak tanımladığı bir aynaya bakarak geçirmek zorunda kaldığı gerçeğini de içinde saklar.
"Başıma gelen en iyi şey, acı çekmeye alışmaya başlamam." diyor Kahlo. Geçirdiği kaza onu yatağa hapsetmiş. Talihsizliklerle dolu yaşamının koca bir bölümünü, annesinin sıkılmasın diye yatağın tavanına astığı aynalara bakarak geçirmiş. 143 resminin 55 tanesinin otoportre oluşuna da bu "cellat" sebep olsa gerek.
Picasso ondan, "Biz onun gibi insan yüzleri çizmeyi bilmiyoruz" diye övgüyle bahsediyor. Kendini "uçmak isteyip de uçamayan bir kuş" olarak tanımlar Frida Kahlo.
1819-1877 tarihleri arasında yaşamış olan Fransız ressamın tam adı Jean Désiré Gustave Courbet.
Gerçekçilik akımının yaratıcısı ve terimi literatüre kazandıran ressam olarak ün kazanmış Le Déséspéré (The Desperate Man) isimli otoportresini 26 yaşında bitirdi. Bazı çevrelerce, kendisini yakışıklı ve endişeli bir yüz ifadesiyle resmetmesi "narsistlik" olarak yorumlanmış. Sol alt köşede kırmızı boyayla ressamın imzası görülür.
Hale Asaf, empresyonist renkçilikten çok tablonun desen yapısına önem verdi. En çok portre yapmayı seven Hale Asaf'ın Bursa peyzajları ve otoportreleri dikkat çekici güzellikte. Yaşıtı ve arkadaşı olan hocası Feyhaman Duran'ın eşi Güzin Duran'a hediye ettiği bu gençlik ve ilk otoportresinde kısa saçları, kocaman açılmış gözler ve muzip bir gülümseme ile yaşama sevincini gösterir.
Hüseyin Avni'nin resimleri şiirseldir. Çok sayıda otoportresinin bir kısmını karakalem desen çalışması şeklinde yapmıştır. Henüz akademik eğitim görmeden yaptığı bu çalışması, arzuladığı bohem sanatçı yaşantısına göndermedir. Eserini Şehzade Abdülmecid Efendi'nin beğenisine sunan Avni Lifij'e bu sayede Avrupa'nın kapıları açıldı.
Otoportrelerinde genellikle sembollere yer vermiş. Ağzında tüttürdüğü piposu, sağ elinde içilmeyi bekleyen kırmızı şarap, yoksulluğun, yaşam sürecindeki sıkıntıların simgesine dönüşen eskimiş, delinmiş çoraplarıyla karşıtlık oluşturuyor. Keyfi de, mutluluğu da, gururu da, hüznü de aynı anda yaşadığını söylemek istiyor seyirciye. Resmin sağ altındaki bitmemişlik hiç sırıtmazken, tamamlanmış ya da tamamlanmayacak bir ömrün de ipucunu veriyor gibi.