Dostoyevski'den alıntılar ile Yeraltından Notlar

Etrafınıza şöyle bir göz gezdiriniz! Gerçek hayat denilen şeyin ne olduğunu, nerede olduğunu bilmiyoruz bile! Kitaplarımızı, hayallerimizi elimizden alsalar, öylece ortada kalakalacağız. DOSTOYEVSKİ SON ANDA İDAMDAN NASIL KURTULDU? Duvarı yıkacak gücüm yoksa onu yıkmak için kendimi paralayacak halim yok tabii ki, fakat önümde duvar var diye ona boyun eğecek de değilim. DOSTOYEVSKİ'NİN 'SUÇ VE CEZA' ÇİZİMLERİ Ben kötü bir insan değildim. Ne aksi bir adamım, ne de uysal biriyim. Ne alçağın biriyim, ne de namuslu, ne onurlu biriyim, ne bir kahramanım, ne de bir korkak. Ben hiçbir şey olamadım. KLASİK KİTAPLARDAN ALINTILAR Yapabildiğim tek şey, sadece okumaktı. Kitaplar, büyük coşkular, zevkler, acılar veriyordu bana; bu nedenle onlardan çok faydalandığımı söyleyebilirim. Kitaplar bana zevk, heyecan ıstırap veriyordu. Okumaktan başka yapacak işim, gidecek tek yerim yoktu, çünkü çevremde saygıya layık, beni kendine çekebilecek bir meşguliyet bulamıyordum. Dostlara bile açılamayacak, insanın kendine saklayacağı sırlar da bulunur. Kullanabildiğim tek dış etki ise okumak, yine okumaktı. Okumanın bana çok yardımı dokunuyordu; coşku veriyor, zevk veriyor, acı veriyordu. Kişi uygarlığa bulaştıkça eskisinden daha iğrenç olmasa, daha fazla kan dökmese bile, daha kötü can aldığı bir gerçektir. 'Eskiden insanlar hak için kan dökerler, bu yüzden rahatça birbirlerini öldürürlerdi. Çağımızdaysa, insan öldürmek suç sayıldığı halde yine de cinayetlerin ardı arkası kesilmiyor. Kolay elde edilmiş bir saadet mi, yoksa insanı yücelten ıstırap mı daha iyidir? İnsan gayeye ulaşmak için çalışmayı sever, fakat ulaşmayı pek istemez; bu hal hiç şüphesiz çok gülünçtür. Bir kere kendini duygularına kaptır, bir anlığına şuurunu susturup, düşünmeden, esas aramadan hakaret et, nefret et, birini sev, daha doğrusu boş durmamak için bir şeyler yap bakalım. En geç öbür gün bu bilinçli kandırmaca yüzünden kendi kendini küçümsemeye başlarsın. Sonuç: Sabun köpüğü ve atalet. Niçin ben iyilik, güzellik, yücelik gibi şeyler konusundaki anlama gücüm arttıkça, bataklığa daha çok gömülüyor ve boğulacak duruma geliyordum? Üstelik bu bende rastlantısal bir şey değil, kaçınılmaz bir durum haline geldi. Sanki bu bir hastalık, bir rahatsızlık, bir düzensizlik değil de benim doğal halim gibiydi. Ya kahraman olacaktım ya da çamurlarda; bu ikisinin ortası yoktu ve beni kahreden de zaten buydu! Ne kadar çok anladıysam, o kadar derinlere battım, sıkıştım kaldım. Çünkü özgür isteği, iradesi olmayan, istemeyi bilmeyen insanın, orgun silindiri üstündeki cıvatadan bir ayrımı olur mu? Sevginin bulunmadığı yerde, inan, akıl da olmaz! İnsanın gözü yalnızca üzüntüyü ve acıyı görür de mutluluğu fark etmez. Beklemek diyorum; ömrümüzün en vefalı yoldaşı. Bir insan, başkasını kınamadan önce, yaşamın ne olduğunu bilmelidir. İnsan kendini bu durumlara neyin getirdiğini de unutmamalı. Yeraltından Notlar kitabını incelemek ve satın almak için tıklayın.