Edebiyatın usta kalemi Reşat Nuri Güntekin'den 25 alıntı

Çünkü insan daima sevdiğiyle sınanır. Aynı duayı birbirinden habersiz eden iki insan, er ya da geç birbirlerine kavuşurlar. Sevda, çocuk gözlerinden uyku gibi akıyor. Günümün birkaç saatini kitaplara verdim. Okurken başka bir dünyaya girer bütün dertlerimi unuturdum. İnsanlar hiçbir vakit ıstırap çektikleri zamandaki kadar güzel olmuyorlar. Seninle artık iki düşman bile değiliz; birbirini hiç, ama hiç görmeyecek iki yabancıyız.. İnsan ruhu ne anlaşılmaz bir muamma? Babalar gidince,kimi sevsen gidiyor sonra... Fikrimce yalnız doğruluk hastalığı, bir hak ve hakikat meselesi etrafında toplanmak kabiliyeti, bir cemiyeti mesut etmeye kâfi gelemez... Bunun için acımak, birbirimizin feryadını, iniltisini duyabilmek de lazım. Derler ki; aşk, birine seni yok etme kudreti verip, bunu kullanmama hususunda ona itimat etmekmiş. Evet, dünyada tam saadet olmuyor. Ben kendi yolumda emin adımlarla yürüdükten sonra korkum ne? Benim için sevmek bir başka insanın vücudundan, ruhundan bir parça hükmüne girmek, onunla beraber gülüp ağlamak, ıstıraplarını paylaşmak demekti. Dünyada zamanla yıpranmayan, kuvvetini kaybetmeyen hiçbir his yok. Elemlerde bir gizli şefkat var gibidir. Şikâyet etmeyenlere, kendilerini güler yüzle karşılayanlara karşı daha az zalim olurlar. En uzun, en çaresiz geceni düşün. Sabah olmadı mı? Niye kitap okumuyorlar?' demek 'Niye piyano çalmıyorlar?' demek gibi bir şeydir. Kafayı kitap okumaya alıştırmak parmakları piyano çalmaya alıştırmaktan kolay değildir. İnsan olanın başına her şey gelir. Ayrılık, kuvvetli aşkları büyütür, hasta olanları büsbütün öldürür. Biz, iki yıldız kadar birbirimize uzağız! İnsan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. Şiir, kitapta değil, tabiatta ve tabiatı gören ruhtadır. Ben zannediyordum ki, ömürlerimizin teknesini istediğimiz sahile götürmek için yalnız onun dümenini ele almak kâfidir... Şimdi anlıyorum ki, değilmiş... Yollar, görünmez kayalarla doluymuş... Onlara çarpmamak lazımmış... Fakat şahısların ölmesinden ne çıkardı? Fikirler yaşıyordu ya. Dibi görünmeyen kuyulara atılan taş nasıl çıkardığı sesle onların derinliğini gösterirse başkalarının elemi de bizim yüreklerimize düştüğü zaman çıkardığı sesle bize kendimizi, insanlığımızın derecesini öğretir.