Fuzuli’nin Leyla ile Mecnun’undan 25 alıntı

Derdime vâkıf değil cânân beni handân bilir, Hakkı vardır şâd olanlar herkesi şâdân bilir. Senin bakmaya meylin olmadıktan sonra, Bendeki bu yüz güzelliği ne işe yarar? Dert ortağımsan, yâr ol benimle; Olmazsan da vâr ol Hâlden anlayanlar konuşmaz. Gözyaşları onların hâllerine şahittir. Söylesem te'sîri yok, sussam gönül râzı değil Çektiğim âlâmı bir ben bir de Allâh'ım bilir Ya Râb, belâ-yı aşk ile kıl âşinâ beni Bir dem belâ-yı aşkdan kılma cüdâ beni Az eyleme inâyetini ehl-i derdden Ya'ni ki çok belâlara kıl mübtelâ beni Boş yere canı yanmaz insanın. Ya bir eksiklik vardır geleceğe dair ya da bir fazlalık vardır geçmişten gelen. İnsanların iddialarına karşı çıktığım için, Onların nazarında yanlış düşünen birisiyim. Aşk olduğu yerde mahfî olmaz Aşk içre olan kârâr bulmaz * Fakat bir yerde aşk bulundu mu, gizli kalmaz ve aşka düşenin (artık) rahatı ve huzuru kaçar. Ey şâhid-i gayb perde-dârı Fikrin gülü ma'rifet bahârı * Ey bilinmeyenin tanığı perdecisi, Sen'in düşüncen gül, Sen'i bilmek bahardır. İnsanlar, var olanı yok zannederler; yok olanın varlığına aldanırlar. Ya Rab! İnsanlar içinde zulüm çoktur; sen benim gönlümü̈ tenhalığa alıştır. Biz gamını çektik; sen başkasına yâr oldun Bu yoldan uzak durmak olmaz; çünkü en güzel yoldur sana giden yol. Bu arsada hangi eseri gördümse; O, sensin diyerek ona koştum. Gül-zâra henüz yetmedin hâr Gül kıldı veda'-ı sahn-ı gül-zâr * Diken, henüz gül bahçesine varmadan; gül, gülistanına veda etti. Aslolan bâki kalan, yalnızca Mecnun'un Leyla'ya olan aşkıdır, Leyla'nın varlığı değildir. 'Karıncayı bile incitmem' deme! Bileden incinir karınca; Söz söylemek irfan ister, anlamak insan... Dertli yarası canıma tatlı gelen sevgilim; Gönlümün ferahı, gözümün çerağı Leylam. Ya Rabbi! Bana ten ve can gerekmez; Sevgilim olmadan cihan gerekmez! Âşıklar ten; sevgili ise candır. Ten gözle görünen; can ise tende gizli olandır. Allah'a şükür elim geniş; can gibi verilecek bir hazinem var. Kemeri andıran bir çift kaşı âşıkların belası, Her kirpiği kan dökücü bir ok, tertemiz alnı bir bela deniziydi Ey Leyla'nın zülfünü kıvrım kıvrım eyleyip de, Kederli Mecnun'un boynuna zincir kılan. Benden beri eyledün beni sen Arza kime eyleyem seni ben * Sen beni benden kurtardın, benliğimden uzaklaştırdın; hiç ben seni kimseye verir miyim? Mecnun ölüm haberini duyunca, ciğer yangısıyla öyle bir ah çekti ki az kalsın Leyla ecel uykusundan uyanacaktı.