Necip Fazıl Kısakürek’ten 100 Alıntı

Yolumun karanlığa saplanan noktasında, Ver cüceye, onun olsun şâirlik, Seni dağladılar değil mi kalbim, Göz kaptırdığım renkten, kulak verdiğim sesten, Yeryüzünde yalnız benim serseri, Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük? Sanırım, insanların her suçunda ben varım; Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan! Bu kapıdan kol ve kanat kırılmadan geçilmez; Ve uçtu tepemden birdenbire dam; Bu yağmur, delilik vehminden üstün, Anladım işi, sanat Allah'ı aramakmış; Ak saçlı başını alıp eline, Ölürsün... Kapanır yollar geriye; Sussun, sussun, uzakta ölümüme ağlayan; Zamanın olmadığı diyar acaba nasıl? Son noktada son perde; Zıtlar arası ahenk, af ve günah yarışta; Tahtadan yapılmış bir uzun kutu; Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya; Sırtımı uykuda dürtüyor bir el; Ağlayın, âşinasız, sessiz, can verenlere, Allah, Resûl aşkıyle yandım, bittim kül oldum! Bir ufuk ki, ne Mecnun varabildi, ne Ferhad; Öteler, öteler, gayemin malı; Aşk korkuya peçedir, korku da aşka perde, Bıçaklarım su oldu, boyuna bilenmekten; Kırılır da bir gün bütün dişliler Bekletme Yunus'um, bozuldu bağlar, Gönüllerde bir tasvir... Ümidim yılların seline düştü, Kayalık boğazlarda yön arayan bir gemi; Duvara, bir titiz örümcek gibi, Zindan avlusunda öter düdükler; Çıbanımız çok derin, işletemez yakılar; Şikâyetsiz âşıklar Rabbim, Rabbim, bu işin, bildim neymiş Türkçesi; Sordular: Adresi ne?.. Çeşmeye karşı, dedim; İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya; Zindan iki hece, Mehmed'im lâfta! Uzasan, göğe ersen, Eski çınar şimdi Noel ağacı; Hangi dert kaldı, söyle, bağrına üşüşmeyen Zonklayan başım benim, an pıhtısı, cerahat; Sabır, sabır ve sabır, Dün hâtıra, yarın hayal, bugün ne? Güneş çekildi demin, Ne hasta bekler sabahı Renk renk hâtıralarım oda oda silindi; Gece bir hendeğe düşercesine, Ne kervan kaldı, ne at, hepsi silinip gitti, Sabah, akşam öğlende, Bin sene evvel, iğne ucuyla delindi zar; Tutuşturanlar, lûgat kitabını elime, Ateş beni yıkayan, yuyan, emziren annem! Her şey kesik ve kopuk, zaman tutamaz lehim; Belli ki; yakınımız yoktur Yokuşlar kaybolur çıkarız düze Hasretim, her tümseğin, her çatının ardında; Surda bir gedik açtık; mukaddes mi mukaddes! Kesildi mi yoksa ardı, arkası, Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor; Kalbim bir çiçektir gündüzler ölgün; Gördüm ki, ateşte, cımbızda yokmuş, Kader, beyaz kâğıda sütle yazılmış yazı; Güzel Allahım, senden ne gelecekse gelsin; Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz; Ân oluyor bir garip duyguya varıyorum; Ne görsem, ötesinde hasret çektiğim diyar; Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak! İki yıldız arası göğe asılı hamak... Ben başı ağır gelmiş, boşlukta düşen fikir; Tohum saç, bitmezse toprak utansın! Olur mu, dünyaya indirsem kepenk: Evet, her şey bende bir gizli düğüm; Tarihin gözleri var, surlarda delik delik; Sen, bütün dalların birleştiği kök; İçimde tıkandı kaldı aydınlık, Akşamı duya duya, Bu yağmur, kanımı boğan bir iplik, Bu kasvet dünyasında kalmadı özlediğim, Gideriz nur yolu izde gideriz Geceler çekmeyin benim için hüzün, Sana şah damarından daha da yakın Allah; Aylarca gezindim, yıkık ve şaşkın, Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta; Tek neşe bu dünyada, var olmanın sevinci; Yapraktan saçını yerlere yaymış, Beni zaman kuşatmış mekân kelepçelemiş; Ruhuma bir serin yer istedim de Bu gömlek dikiş tutmaz hep söküle söküle; Zamanın olmadığı diyar acaba nasıl? Kimbilir nerdesiniz, Her şey, her şey şu tek müjdede; Bu dünya bir tamam'dan eksiklikler âlemi; Cinlerin beynimde yaptığı düğün, Halim, açık denizde düdük çalan bir gemi; Ana gibi yar olmaz, İstanbul gibi diyar; Sükût gibi münzevî, çığlık gibi hürsünüz. Ne ağır imtihandır, başındaki, Sakarya!