Necip Fazıl’ın bilinmeyen 15 yönü

Necip Fazıl, Darülfünun günlerine dair verdiği bilgilerde, Mekteb-i Fünûn-ı Bahriye-i Şâhâne'de bir yılı hazırlık sınıfı olmak üzere dört yıl okuduğunu belirtir. Darülfünuna girme niyetinden dolayı mezun olacağı yıl, Bahriye Mektebine eklenen sınıfı tamamlamaktan vazgeçen Necip Fazıl, Darülfünun Edebiyat Fakültesi Felsefe Şubesine girmişti. Burada öğrenciyken hükümet tarafından felsefe eğitimi için Paris'e Sorbonne Üniversitesi'ne gönderildi; ancak üstad Darülfünundan da, Sorbonne'dan da mezun olamadı. Necip Fazıl, 24 Şubat 1923'den itibaren ders yılı sonuna kadar, bir sömestr Edebiyat Fakültesi'nde öğrenci olarak bulunduktan sonra, 1923-1924 ders yılının başında Hukuk Fakültesine geçmişti. Üstad, Hukuk Fakültesinde bir yıl kayıtlı kalmış, 5 Ekim 1924'te 'terk-i mektep' etmişti. Necip Fazıl imzalı ve 5 Ekim 1924 tarihli pusulada şöyle yazıyordu: 'Evrakımı Hukuk Medresesi kaleminden, terk-i mektep eylediğim cihetle, tamamen aldım. 5 Teşrinievvel sene 340.' Necip Fazıl, o dönem hükümetin verdiği bir burs ile Sorbonne Üniversitesi'ne geçiş yaptıktan sonraki hayatını 'bohem bir hayat' olarak anlatır. 'Kâbus' der, Paris günleri için. Öyle ki, 'Kâbus şehri' dediği Paris'i, 'O ve Ben' isimli eserinde şöyle anlatır: 'Kâbus şehrindeki hayatımı anlatmaya hicabım ve İslâmi edebim manidir!' Bir hikâyeye göre Paris'te her sabah, evet hiç istisnasız her sabah, bembeyaz bir takım elbiseyle jilet gibi dolaşır. Ve 'Üstat, kirlenmiyor mu bu beyaz kıyafet?' diye sorduklarında, 'Aynısından beş tane aldım.' cevabını verir. Hem güldüren hem gerçeği bildiren özelliğini her yerde belli eder. Paris dâhil. Edebiyatımızda derin izler bırakan Necip Fazıl, 13 yıl boyunca memuriyetinde bulundu; pek çok eserini de banka memurluğu sırasında kaleme aldı. O yıllarda bankacılık, en gözde mesleklerden biriydi. Osmanlı Bankası, İş Bankası gibi bankalarda yıllarca çalışan Necip Fazıl, bankacılık mesleğinden sonra gazetecilik yapmaya başladı. Bir dönem edebiyat öğretmenliği de yapan büyük şair, dönüm noktası olarak kabul edilen Çile şiirini yazdığı sırada da öğretmenlik görevini icra ediyordu. İlk şiirlerinin yayımlanması sonrası, edebiyat dünyasında başarı ve ün yakalayan Necip Fazıl'ın hayatında iki farklı dönem, iki farklı cihet vardı. Şöhreti henüz yolun başındayken gören şair, kendi içinde felsefi bir arayışa büründü. Bu arayış onun hayatında yeni bir dönemin kapılarını aralayacaktı. O dönemi kendisi şöyle anlatır: 'Hayatımda öyle bir gün doğdu ki, kundaktan patiğe, emzikten kısa pantolona, oyuncaktan boyun bağına, karalama defterinden polis hafiyesi romanına, beş taştan iskambil kâğıdına ve ayva tüyünden kır saça kadar anne, baba, dadı, mektep, arkadaş, kitap, hoca, tabiat, şehir, cemiyet, kimden ne aldımsa hepsini geriye verdim. Ruhuma istifledikleri hazırlop dünya bir sarsılışta yıkıldı gitti.' Şairin maddeye, dünyaya, boheme bağlı hayatı, 1934 yılı itibariyle manevi bir değişime girdi. Beyoğlu Ağa Camii'nde görev alan Abdülhakim Arvasi ile tanışması bu hayatın başlangıcı oldu. Üstün ahlak felsefesinin hüküm sürdüğü tüm eserlerini bu dönemden sonra yazdı. Necip Fazıl, 1939-1943 arasında Ankara Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi, Devlet Konservatuvarı'nda ve İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi'nde dersler verdi. Atlara ve ata binmeye özel bir ilgi duyan usta şair, bu ilgisini şu sözlerle dile getiriyordu: 'Dokuz yaşında ata bindim ve bir daha inmedim. Her binişimde büyüdüm ve her inişimde küçüldüm.' Trabzon'da yaşadığı dönemlerde ona verilen Arap atı, onu adeta hayata bağlamıştı. Bu attan düşüp günlerce yatağa düşse de, at sevdası hayatı boyunca onu takip etti. Öyle ki, Türkiye Jokey Kulübü'nün isteğiyle 'At'a Senfoni' adlı eseri kaleme aldı. Atın felsefesini, tarihini ve bildiği her şeyi ele alan Necip Fazıl, atlara olan sevdasını bu kitapla ölümsüzleştirdi. Sabır Taşı, Necip Fazıl'ın 1940 yılında yazdığı dördüncü tiyatro eseriydi. Üstadın, ana hatlarını eski bir Türk masalından aldığını söylediği bu tiyatro eseri, Billur Köşk Masalları'ndaki 'Muradına Eren Dilber' adlı masaldan ilhamla kaleme alınmıştı. Necip Fazıl, oyunlarıyla ruhun gücünü ve manevi değerlerini yükseltmek, bir anlamda Doğu'nun savunmasını yapmak istemişti. Üstadın şairliğe ilk adım atışının uhrevi bir öyküsü vardı: annesinin ölüm döşeğindeki dileği… Bu hatırayı Necip Fazıl şöyle anlatıyor: 'Annem hastanedeydi. Ziyaretine gitmiştim… Beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplı, küçük ve eski bir defter… Bitişikte yatan veremli genç kızın şiirleri varmış defterde… Haberi veren annem, bir ân gözlerimin içini tarayıp: -Senin dedi; şair olmanı ne kadar isterdim! Annemin dileği bana, içimde besleyip de on iki yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. Varlık hikmetinin ta kendisi… Gözlerim, hastane odasının penceresinde, savrulan kar ve uluyan rüzgâra karşı, içimden kararımı verdim: -Şair olacağım! Ve oldum.' Şiiri, üstün bir algılama sorunu ve mutlak gerçeği, 'Allah'ı arama yolunda' sonsuz bir uğraş olarak gören Necip Fazıl, sağlam bir dil yapısına değindi; mistik eğilimli şiirlerinde çağdaş insanın bunalımlarını işledi. Türk şiirinde bir gizem rüzgârı estiren Necip Fazıl, Fazıl Hüsnü Dağlarca ve Cahit Sıtkı Tarancı'nın da aralarında bulunduğu birçok şair üzerinde etkili oldu. 'Garip akımı'nın ortaya çıkmasıyla birlikte şiirden iyice uzaklaştı. Necip Fazıl, kendine duyduğu güvenle tanınırdı. Açık sözlülüğü, özgüveni, lafını asla esirgememesi; hakkındaki anılara daima konu olmuştu. Onlardan biri şöyle: Üstad, TRT'de bir programa katılır. Programın sunucusu da bir şairdir. Sunucu programda kendi şiirini seslendirir ve Fazıl'a nasıl bulduğunu sorar. Necip Fazıl hiç çekinmez, şiiri yerden yere vurur. Programın devamında sunucu sohbetin arasında, Türk Edebiyatında dünyaya seslenen iki büyük yazar olduğunu belirtir. Üstat hiç düşünmeden, net bir tavırla 'İkincisi kim?' diye sorar, birincisinin kendi olduğundan bu denli emindir. Bu özelliğini otobiyografik özelliğinde şöyle anlatır: 'Kendisini artık dünyada tanımayan tek kişinin kalmadığını; kahvede, sokaklarda, salonlarda hep ondan konuştuklarını sanıyordu.' Üstad, sadece yazdıkları ve söylediklerinden oluşan eserlerle değil, yetiştirdikleri insanlarla da bilinir ve tanınır. Eğer bugün Yedi Güzel Adamdan bahsedebiliyorsak; bu Necip Fazıl sayesindedir. Yedi Güzel Adam ile tanışması, yayımlamış olduğu bir dergiye şiirlerini yollamalarıyla olmuştu. Necip Fazıl, Yedi Güzel Adamın imamesi misaliydi. Diriliş, Edebiyat, Mavera, Büyük Doğu'nun çocukları, onun meyveleriydi. Bu hususu en açık Mehmet Akif İnan dile getirir ve der ki: 'Anamı sorarsan büyük doğudur Batı ki sırtımda paslı bıçaktır!' Yahya Kemal, Bahriye Mektebi'nde Necip Fazıl'ın tarih hocasıydı. Necip Fazıl'ın anlattığına göre Yahya Kemal, bir yıl içinde yalnızca 'Lösid' destanını okutmuştu. Necip Fazıl o günleri şöyle yâd eder: 'Ağzı köpürerek büyük bir vecdle anlattığı bu destanda, (Lösid) tam ayağını üzengiye atıp eyere sıçramak üzereyken boru çalar, Yahya Kemal askerce olmasına çalıştığı bir temennah çakarak sınıftan kaçarcasına çıkar ve öbür derste, 'Nerede kalmıştık' diye sorup 'Lösid ayağını üzengiye atıyordu' cevabını alınca hikâyesine yine öncesinden başlayarak ve hep aynı noktada, (Lösid) ayağını üzengiye atarken fırlayıp giderdi. İstikameti de Büyükada...' Necip Fazıl Kısakürek de Nâzım Hikmet'in sınıf arkadaşıydı. Gençlik yıllarında aralarında bir problem olmasa da, sonraki yıllarda fikir dünyaları iyiden iyiye ayrışınca, bir arada bulundukları ortamlarda anlaşmazlıklar da ortaya çıktı. Türk edebiyatının bu iki önemli şairinin karşılıklı atışmaları ve mektuplaşmaları, uzunca bir zaman sürdü. 26 Mayıs 1904'te dünyaya gelen Necip Fazıl, Erenköy'deki evinde 25 Mayıs 1983'te vefat etti. Fikriyat

Necip Fazıl’ın bilinmeyen 15 yönü

İSTANBUL VE SARBONNE’DA EĞİTİM GÖRDÜ