Nuri Pakdil'in kaleminden 20 alıntı ile Bağlanma

İnsanın bazen kendini yalnız duyumsaması, bu yalnızlığından korkması, kendi kendine üşümesi olur ya; işte o zaman, yanına gitmesini, varıp görmesini dilediği biri olur ya; o biri o olurdu: Ulu ağaç gibi. Nuri Pakdil kimdir? İnsanlar tümcelerle yaklaşırlar birbirlerine: Sonra uzatırlar ellerini tutunmak için. 'Yedi Güzel Adam'ın ağabeyi Nuri Pakdil'in hayatına Hep birlikte oluşumuzda bir 'tutanak' tutulduğunu, yeryüzünün yeni bir yorumunun yapıldığını anlar gibi oluyordum: 'Kavga' derdi, 'daha iyi büyür gecede' derdi, 'Gece derin. Gece büyük. Doğum olur gecelerde.' Nuri Pakdil'in her kütüphanede olması gereken 15 eseri Yargılıyız acı çekmeye. Acının her şeye egemen olduğu bir çağda yaşıyoruz: En çok insan öldürülen bir çağ çünkü bu. İnsan, iç dünyasını bakımlı tuttuğu oranda algılayabiliyor yaratılışındaki bilgeliği. Bu noktada belirebiliyor insanın sanatçı yanı, gizli yanı. Çok karmaşık bir yapı insanoğlu. Konumuz sürekli insan olunca, 'bir gizli yanımız' devinimleşiyor kendiliğinden. Nuri Pakdil için Kudüs'ün önemi Bütün anlamlar insanda birikmiştir: Başlangıçta, insan yüklendi sorumluluğu. Büyüklüğü sorumluluğu yüklenişinden geliyor insanın: Yoksa etimizin kemiğimizin ne değeri var? İnsan, büyük bir yargı gününe doğru adım adım yaklaştığını duyumsasa düğüm çözülecek: İnsan eninde sonunda bir gün nasıl olsa yargılanacağını bir anlasa kuşkusuz, en gerekli olanı, önemlisi, insanın kendini yargılamaya başlamasıdır. Kim duyumsatacak vicdanımızı bize? İnsan mı, toprak mı? Ölüm mü, yaşam mı? Çağdaş insanın en büyük olumsuzluğu vicdansızlığıdır. Vicdanımız işlevini yapmadan nasıl giderilir bu yoğun karanlıklar? Adaletsizliği, zulmü, ancak vicdanlı olabildiğimiz zaman durdurabileceğiz: Tüm yeryüzünde. Kudüs'ten yükselen bir feryâd: Nuri Pakdil Acı, yeryüzünü, toprağa düşen bomba gibi oyuyor: Herkes, vicdanını boyutlandırmak zorunda. Önce, direnmek zorundayız çünkü: Yıkılmamak gerekiyor çağın yıkımları önünde. İnsanın, iç donatımını gerçekleştirmesiyle olasıdır ancak bu da. Özellikle umut, konuştukça büyür, aşar sizi, kentinizi de, ülkenizi de aşar: Yeryüzüne bir elektrik akımı gibi geçer umut. Yüreğimiz var, var ama yüreğimizi dayayacak bir yer yok. Yapayalnız dolaşıyor bu çağın insanı. Çünkü birlikte yürüyecek kadar güvenmiyor kimse birbirine. 'Umut' diyordu, 'umut hiç eksilmiyor ben de': Bu kırık telleri ses verdikçe, insan, bu sesin kendi sesi olması gerektiğini anlayacak sonunda. İstanbul'da da uzun uzun yürürdük: Yeryüzünü fethe çıkar gibiydik. 'Nasıl, bu toprağın altı, bizi, hepimizi birer sorguya çekmiyor?' derdi, 'Çünkü suçlu bir ulus bu'. Ulusumuzun tarihsel suçundan mutlaka arınacağına inanıyordu: Çocuklara derin saygısı buradan geliyordu sanırım. Bir ağ örüyordu emek ipiyle, onur iğnesiyle, tarihsel birikimimizin devinimsel kaynaklarından esinlenerek. Bunları bize esinleterek: 'Yeryüzü' diyordu, 'En çok şimdi gereksinim içindedir bu kaynaklara.' Korku diyordu, bir arkadaş gibi yanında olmalı insanın. Umutla dengelemek için içimizi. İnsan, unuttu yeryüzünün anlamı olduğunu başlangıçta, sorumluluğu ilk yüklenenin kendisi olduğunu. İnsana ulaşmak, çok sarp yollardan geçmekle olasıdır ancak: Çetin bir ceviz insan: Kır; bir kabuk daha; onu da kır: Çok derinlerde insanın bilmecesi. Fikriyat e-kitap uygulaması için tıklayın Artık insan yakınımızda değil; çok uzaklarda kaldı, ölçülemeyecek denli uzaklarda: Elimizi uzatsak Kaf Dağ'ına dokunabileceğiz de; insan daha daha ötelerde kaldı. İnsan aşmak zorundadır kendi kendini: Kendi kendini öldürmeye, bir çukura düşmeye karar verebilen insan, niçin, kendini aşmaya, doruklara çıkmaya karar veremesin? İnsan, manevi kaynaklardan uzaklaştıkça parça parça öldürmüş olur kendini: Taksitli özöldürüm bu. Kitabı incelemek ve satın almak için tıklayın.