Nuri Pakdil'in kaleminden altı çizili cümleler

◼ Hiç yazılmamış uzun bir destandır. Annelerin yüzleri... Nuri Pakdil ◼ İnsan, ilk ışığı, ancak vicdanında görebilir. Nuri Pakdil ◼ Sorumluluk duymayanlar, güzelliğini de kavrayamazlar ki yaşamın. Nuri Pakdil ◼ Vicdanımız işlevini yapmadan nasıl giderilir bu yoğun karanlıklar? Nuri Pakdil ◼ İnsanın kendi yiğitliğine bile alışması kolay değil o kadar gözümüz korkutuldu ki bizim, şamarlarıyla yabancılaştırılışın, başımızı dik tutabilmeyi bile unutur olduk olmadık mı? Nuri Pakdil ◼ Sesi taşıyan îmandır ancak ebediyete. Nuri Pakdil ◼ Tûr Dağı'nı yaşa, ki bilesin nerde Kudüs. Ben Kudüs'ü kol saati gibi taşıyorum... Nuri Pakdil ◼ Mutsuzluk, daima, mutluluktan daha yakın olmuştur: süren hep o gibi görünmüştür bana. Nuri Pakdil ◼ Yüreğimizin yarısı Mekke'dir, geri kalanı da Medine'dir. Üstünde bir tül gibi Kudüs vardır. Nuri Pakdil ◼ Ruhlarının omurgaları çıkık insan yığınıyız âdeta. Nuri Pakdil ◼ Tövbe eden insandaki ışık, bir gün herkese yansır. Nuri Pakdil ◼ İnsan, iç dünyasını bakımlı tuttuğu oranda algılayabiliyor yaratılışındaki bilgeliği. Nuri Pakdil ◼ İnsan, savunmasız bırakıldı çağımızda: tüm kendine özgü değerlerden alabildiğince soyutlandığı için. Nuri Pakdil ◼ Bir ulus, kendi uygarlık değerinden kopuk bir düzeyde bulunuyorsa, o ulus için ne ekonomik, ne de siyasal bağımsızlık söz konusu olabilir. Nuri Pakdil ◼ Her şey eksilebilirdi insanda ama vicdan asla! Nuri Pakdil ◼ Yürü kardeşim! Ayaklarına bir Kudüs gücü gelsin... Nuri Pakdil ◼ Bütün anlamlar insanda birikmiştir: Başlangıçta, insan yüklendi sorumluluğu. Büyüklüğü sorumluluğu yüklenişinden geliyor insanın: Yoksa etimizin kemiğimizin ne değeri var? Nuri Pakdil ◼ İnsanın vazgeçilmez önceliği: inanmak ateşini yakmak... Nuri Pakdil ◼ İnsanlar tümcelerle yaklaşırlar birbirlerine: Sonra uzatırlar ellerini tutunmak için. Nuri Pakdil ◼ Özellikle umut, konuştukça büyür, aşar sizi, kentinizi de, ülkenizi de aşar: Yeryüzüne bir elektrik akımı gibi geçer umut. Nuri Pakdil