Rasim Özdenören’in kaleminden 25 alıntı ile ‘Müslümanca Yaşamak’

İnsanın yapmadığı şeyi söylemesi nasihat değildir, ahkâm kesmedir. Müslümanın en etken tebliğ aracı bizzat yaşayışıdır. Allah dilerse her şey olur, ona kuşku yok. Fakat Allah'ın dilediği, emrettiği hayat yaşanmadıkça, Allah'ın hükmü insanlar arasında yürürlüğe girmez. Ben, asıl kendi hatalarından kaçan, kendi hatalarını görmezlikten gelen tavırdan korkarım. Gerçekte, bugün, İslam'a bilinçli ya da bilinçsiz biçimde karşı koyanların çoğu İslam hakkında doğru dürüst bir bilgi edinmiş değildir. Ben bir yandan İslam'ı savunurken, bir yandan da içinde yaşadığımız siyasî ve iktisadî ortamın gereği olarak İslam'ın faiz yasağı üzerinde tavizde bulunarak bir yere varmak istiyorsam bu, küfürle uzlaşmaya varma anlamını taşır. Müslümanlar bile kendilerinin ne olduğunu anlamaktan uzaklaşmışlarken, başkalarının Müslümanları tanımaları mümkün müdür? İşte yaşamak dediğin böyle ikilemlerden, zor sorulardan ibaret. Bir Müslüman, kendine ait hayat tarzını sürdürmekten yoksun bırakılmışsa, yaşamak zorunda kaldığı hayatın kölesi değil midir? Müslümanlar, kendilerine mahsus avantajlarının bilincinde olabilselerdi, şimdiki yerlerinden daha farklı bir yerlerde olabilirlerdi. İnsan, başkasında kınanacak bir şey görüyorsa, onun varlığını en başta kendi nefsinde irdelemeyi denemelidir. Müslüman, kendine aykırı düşen bir toplum düzeninde bile, 'Müslümanca bir hayat tarzını' tek başına yaşayabilir. Batı, bizim dilimizde artık bir ülkeyi veya bir kıtayı değil, bir zihniyeti ve o zihniyetin temerküz ettiği her yeri ifade etmektedir, coğrafya değildir, zihniyettir. Müslümanlar arasında kaç kişi 'büyük' işlerini bırakıp küçümsemeden ilmihal okumaya talip acaba? Herkesin birbirini saptırmadan, art niyet aramadan anlamaya çalışması durumunda yanlış anlaşılmanın yolu kesilmiş olur. Yaşamak benim için bir sevinç oluyorsa, bu, bana bağışlanmış hayatı, bağışlayanın rızası uğruna ve o doğrultuda sersebil edebildiğim içindir. Sevinci, bu rızaya mazhar olmanın dışında tutmak isteyen, sadece hüsranı tadar. Bugün Müslüman olduğunu söyleyen milyonlarca insan, aslında İslam'ın hakikatinden uzak bir hayat sürmektedir. 'Ben İslam'ın gelmesini istiyorum ama onun gelmesi için yapılan mücadeleye katılmıyorum' demek; aslında İslam'ın gelmesini istemiyorum demenin dolambaçlı yoldan söylenmesine varıyor. Kâfirin kafası, 'fevkalâde' olayların vuku bulabileceğine ihtimal vermez, müminin kafası ise olmayacağına... Çünkü mümin 'Allah dilerse olur' diye inanır. İslam bir tepkiden doğmuyor. O, hiçbir tezin antitezi veya tezle antitezin buluşmasının sentezi değildir. O sadece kendine ait, kendine mahsus doğruların sahibidir. Ne zaman 'Bin yıllık tarihimiz...' diye başlayan bir söz işitsem irkilirim. Çünkü bu sözün altından mücerret bir din gayreti yerine battal bir kavmiyetçiliğin kokusu çıkar. Müslümanlar, kendi doğrularına göre yaşamayı hedeflerinin önüne koymadıkça başkasının 'dümen suyunda' sürüklenip duracak demektir. 'Kelime-i şehadetin' kavranılması ve tasdik edilmesi insanı Müslüman yapmaya yeterliyse de, 'Müslümanca bir hayat tarzını' yaşayabilmek için şehadet kelimesinin getirdiği sonuçlara uymak gerekmektedir. İnsan başkasında kınanacak bir şey görüyorsa onun varlığını en başta kendi nefsinde irdelemeyi denemelidir. Müslüman sürçtüğü, tökezlediği yerde, bunun başlıca sebebinin kendi iç oluşumunu tamamlamakta gösterdiği ihmalden kaynaklandığını düşünür.