Rasim Özdenören’in kaleminden Yeni Dünya Düzeninin Sefaleti

İslam, kim ne derse desin, başkalarının ona biçtiği yerde değil, fakat kendine mahsus bir yerde duruyor. Bir Müslüman, içinde yaşadığı İslam dışı toplumsal/siyasal ortamın şartlarına bağlı kalarak onu İslam'a dönüştüremez ve bu yoldaki çabaları hüsranla sonuçlanır. ABD kendi cazibesinde kapitalist yörüngeye oturmuş ülkelerle birlikte bir kutup teşkil ediyorsa, bunun karşı kutbunda kim yer alıyor? Hiç kuşkusuz, buna bir tek kelimeyle cevap vermek mümkündür: İslam âlemi. Rasim Özdenören'in Yeniden İnanmak kitabından 30 alıntı Batı dünyasında laiklik kilise ile devletin uzlaşmasını ifade ederken; Türkiye Cumhuriyeti, daha baştan teşkilatlanmasını dine karşı gerçekleştirmiş ve dini devletin denetimi altına almıştır. Herkes kendi görüşünü, kanaatini dile getirmek için demokrasi istiyor, fakat aynı haktan başkasının yararlanmasına sıra gelince, bunu üstelik demokrasinin geleceğinin tehlikeye düşebileceği gerekçesiyle önlemeye çalışıyor. Niçin? Bu ülkede yaşayan insanlar İslam dışı kimliği benimsedikçe övgüye değer bulunuyor ve benimsemeye çalıştığı bu yeni kimliğiyle öteki Müslüman ülkelerin insanına örnek gösterilmek isteniyor. Rasim Özdenören'den yazarlara tavsiyeler 1990'lı yıllardan önce de dünya iki süper güç tarafından değil, bir süper güç tarafından yönlendiriliyordu. Ama o zamanlar bu durum gizliyken, içinde yaşadığımız yıllarda durum açığa çıkmıştır. Batılı ülkeler gerçekte bu çatışmalarda daima hilalle haçın karşı karşıya bulunduğunun bilincinde olmalarına rağmen, İslam ülkeleri bunun pek az farkına varmış, çoğu kez de fark edememişlerdir. İslam'a göre araçlarımız da amaçlarımız kadar ve onlar gibi meşru ve mukaddes ve temiz olmalıdır. ABD için olsun batı kültürüne dâhil öteki ülkeler için olsun, başka ülkelerin dâhili siyasal rejimleri o kadar da önem taşımaz. Onlar için önemli sayılabilecek husus, bu rejimlerin mahiyeti ne olursa olsun kendi çıkarları doğrultusunda bir siyaset güdülüp güdülmediğidir. Rasim Özdenören'den mutlaka okumanız gereken kitaplar İnsanın irade gücü, doğuşunda sahip bulunduğu bir yeti değil, bilgi ve deneylerinin meydana koyduğu bir yetidir. Müslüman insan, amentüsünün belirlediği bir düzlemde gündelik hayatını sürdürecektir. Fakat bu hayat tarzı, bazılarının sanabileceği gibi, Müslüman'ı, daraltılmış, kısıtlanmış, hürriyeti elinden alınmış bir dünyada yaşamaya hükümlü kılmıyor. Müslüman hem mütevekkildir hem müdebbirdir. Onun tevekkül edişi tedbiri elden bırakmasını gerektirmiyor. Rasim Özdenören'in kaleminden 25 alıntı ile 'Müslümanca Yaşamak' İkinci Halife Hz. Ömer toplumu ilgilendiren konularda daima Müslümanların görüşünü de alırdı. 'İstişare etmeden uygulamaya konulan konular, başarısızlığa mahkûmdur.' sözü onundur. Batı medeniyeti ırk ayrımcılığı üzerine bina edilmiştir. Emperyalizm ırkçılık üzerinde yükseldi. Batı emperyalizmi, sömürdüğü ülkelerin insanına ırkçılıkla yaklaştı; kendi ırkını üstün, sömürdüğü ülke insanının ırkını aşağı saydı. Başkalarının bağımsızlığına saygı göstermek, düşüncelerini hoş görmek (tolerans) insanın liberal olmasını gerektirmiyor. Gerçekten, Müslüman bu nitelikleri haiz olmasına rağmen, ona liberal sıfatını yakıştırmamızın doğru olacağını sanmıyorum. 7 Güzel Adam'dan 70 alıntı İslam'da zenginlik yoksulluktan üstün tutulmuştur ama zenginlik hedef olarak tayin edilmemiştir. İstanbul'un fethi, büyük Fransız ihtilali, Rus ihtilali gibi sadece kendi içinde taşıdığı önemden dolayı değil, fakat aynı zamanda dünya çapında vuku bulacak siyasal ve düşünsel değişimleri başlattığı kabul ve farz edilen bir tarihe işaret etmesi bakımından da önem taşıyor. İslam, başlangıçta, Hristiyanlıktan farklı olarak bizatihi kendisi devlet halinde zuhur ettiğinden, din, devletten gayrı bir varlık alanını kapsamıyordu. İslam, ilahi referansları içinde, bir demokrasiden beklenen şeyleri yerine getirdikten başka; henüz hiçbir demokrasinin ulaşmadığı bir başka hususu, insanların kendi hukuklarını seçme özgürlüklerini de bahşetmektedir. Oysa şimdiki ulus devlet çerçevesinin sınırları arasında böyle bir hedefe ülkü olarak bile yer yoktur. Ne var ki komünizm, kapitalizmden başka bir alternatif bilmediğinden, onun için başka bir mukadderat beklemek zaten yetersiz olurdu. Son yüz elli yıl boyunca Müslüman düşünürler, batı medeniyetinde mevcut bulunan siyasal, idarî, içtimaî, iktisadî vb. kurumların İslâm'da da mevcut bulunduğunu ispat sadedinde abes bir çabanın içinde yaşıyorlar. Batı toplumunun sömürgeci tutumları ve eylemleri, onların aynı zamanda ırkçı temayüllerinin beslenmesine de yol açmıştır. Sömürdüğü insanın karşısında kendini vicdan rahatlığı içinde hissedebilmek için sömürgeci sömürüsünü haklı görmek zorundadır. Bu zorunluluğu sömürülen insana medeniyet götürdüğü tesellisine (!) sığınarak tatmin ve telafi etme cihetine gidiyor. İslam, aslında, kendi yönetiminde İslam'a inanmayanlara da yer veriyor ve onlara hiçbir demokrasinin ulaşamayacağı hakları bahşediyor: Kendi hukuklarını seçme ve ona uyma hakkını... İlk halife Hz. Ebu Bekir'in halife seçilince okuduğu hutbede geçen şu cümleler açık toplum anlayışının örneği sayılmalıdır; '...Allah'a ve Resülüne itaat ettiğim sürece bana itaat edin; bu itaatten ayrılırsam sizin de bana itaatiniz gerekmez.' Bu sözler, Müslümanların, yani yönetilenlerin yöneticiler üzerindeki denetim hakkını ve özgürlüğünü dile getirmektedir. Şurası var ki, bir yere Batı sermayesinin (veya teknolojisinin) girmesi, oraya aynı zamanda Batı tarzı yaşama alışkanlıklarının da girmesi anlamını taşır. Nitekim öyle olmuştur. Egemenliğin kaynağını ilahi iradede (vahiyde) aramayan fakat egemenliğin kaynağını insan iradesine atfen izah eden bir zihniyetin idare rejimine, Kur'an'da 'tağut' nitelemesiyle yaklaşıldığını ayrıca hatırlamalıyız. Müslümanların tarihinde, Batı tarihinde olduğu gibi, bir haklar ve özgürlükler mücadelesine girişme ihtiyacı hissedilmemiştir. Çünkü İslam Batılı insanların mücadele sonucunda ulaştıklarını düşündükleri hakları ve özgürlükleri Müslümanlara olsun, onların emanı altında yaşayan zimmilere olsun, kendiliğinden vermiş bulunuyordu. Demokrasi köleci, sınıflı toplumların kendine özgü çıkar çatışmaları sonucu ortaya çıkmış bir yönetim biçimidir. Bu yönetim biçimi secular, profan ve aynı zamanda dini düşünme biçimlerinin hasılası olan bir zihniyet tarafından beslenir. Müslüman'ı kendi vicdanında meşru saymadığı bir şeyi gözünde meşru kılacak bir mekanizma hiç bir zaman mevcut olmamıştır. İnsanlar karınca olmadığı için karınca gibi yaşamaya özenmelerine nasıl gerek yoksa Müslümanlar da hiçbir zaman Hristiyan olmamışlardır ve Hristiyanî bir hayat tarzına ve onlar gibi düşünmeye ve özenmelerine gerek olmamıştır.