Sait Faik Abasıyanık'ın "Sarnıç" eserinden alıntılar

🔸 Kış saadetimizi tamamlamak için geliyor. Bahar, aşkımızı tazelemek için. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Bu dünyada insan en güzel, en büyük, en bahtiyar olacak mahlûktu. Sait Faik Abasıyanık 🔸 İnsan, dedi, aslını unutmamalıdır. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Arzusu iradesiyle çarpışmıyordu bile. Arzusu iradesini almış, birlik olmuşlar, dost olmuşlardı. Beraberdiler. Bütün gün ayrılmıyorlardı. Yalnız rüyalarında birbirlerinden bir lahza ayrılıp tokalaşıyorlardı. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Önümüzde hayat... Her gün bir başka uykuya yatıp bir başka rüya göreceğiz. Hâlbuki zaman, ağır ağır bizimle beraber akan bir nehir, bir göle varıyordu. Bu gölde artık biz akmıyor, dalgalanıyorduk. Yahut bana öyle geliyordu. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Vurulanla vurulduğum, ölenle öldüğüm günler oldu. Kimdim, neydim, kimi seviyordum? Her barınacak, her çorbası tüten, her sobası yanan evde bir kederin, bir bilinmez yaranın korkusunu gördüm. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Herkes, her şey pırıl pırıldı. Ama neden her zaman küçük, mütevazı köşeler aradım? Sait Faik Abasıyanık 🔸 O kadar güzel bir ay vardı ki gökyüzünde. İnsanın içine ay âleminin acayipliği çöküyordu. İnsan kendi kendine orada olsak, diyordu, ayın içinde... Sait Faik Abasıyanık 🔸 Harp zamanındaydık... Anam bir sabah ekmeğin üstüne belli belirsiz tereyağ sürmüştü. Bütün ömrümce bol tereyağlar sürülmüş ekmek yedim. Fakat o günkü tereyağın sevincini duyamadım. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Bir küçük insan zerresi halinde bu sabah, bütün insanları, çocukları, kuşları, yemişleri, sefilleri ve açları beyhude bir sevgi ile seviyor, kederlenmeye zaman kalmadan birdenbire bir sıçrayışta ayağa kalkıyorum. İlk vapuru karşılamaya koşuyorum. Ve bekliyorum. İlk vapurdan bin bir yabancı çıkıyor. Bir dost çehresi bulamıyorum. Bir şeyler anlatmak ihtiyacındayım. Vapurdan kimseler çıkmayınca kaleme kâğıda sarılıyorum. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Ama neden her zaman küçük, mütevazı köşeler aradım? Sait Faik Abasıyanık 🔸 Kimseyi, hiçbir şeyi sevmemek için elimi, kolumu sallayarak kendime derdi çağırıyordum. Dert, sararmış buğday tarlalarının üstünden geçen rüzgâr hışırtısıyla gelip beni buluyor. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Bu çok yakın mazide tokları açlar doyurdu ve açlar öldüler. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Sana gel diyorum Bekliyorum... Sait Faik Abasıyanık 🔸 Otobüsün camına kafasını dayadı. Yine hayal etti. Hayal etmek kadar güzel bir şey yoktu. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Beni idare edemeyen neydi? Bu dünya insan için kâfiydi. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Her şey beni aldatıyor. Kimi zekâma, kimi hırsıma, kimi maddeme, kimi ruhuma sataşıyor. Sait Faik Abasıyanık 🔸 Midelerinde vesika ekmeğinden başka bir şey olmayan insanlar nasıl zamanı düşünebiliyorlar, sulh, harp diyorlardı? Sait Faik Abasıyanık 🔸 Kimdim, neydim, kimi seviyordum? Sait Faik Abasıyanık 🔸 Düşünmüyordu. Düşünmemek ona nadiren nasip olurdu. Düşünmeden oturmak... Sait Faik Abasıyanık