Sait Faik'in insanların dünyalarına dokunan alıntıları

Gitmeli, uzaklaşmalı, hiçbir şehirde durmamalı. Dünyada dostluk vardır, be! O da ölmedi ya! Dünya her şeye rağmen güzeldir. Ne güzeldir bu yağmur! Sevgilim ne güzeldir. Beni sevmemesi ne kadar acı. Ölüye ağlayamayan insanların huzursuzluğu içindeyim. Hepimiz, sırtımızda ve elbisemizin altında, gözlerimizin içinde bir müstakbel ölü gezdirmiyor muyduk? Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde güz mevsiminde artık esmer lekeler görmeyeceksiniz. Yalnızlık dünyayı doldurmuş. Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey. Burda her şey bir insanı sevmekle bitiyor. Küçük şeyleri unutamayanlar, en geri hatıraları da unutamayanlardı. Sen de galiba bir gün bana böyle acıyarak baktındı. Hani ben de senden, bir yol sormuştum: Saadet yolunu, hatırlıyor musun? İçim ona nehirlerin denize aktığı gibi akıyordu. Birden bütün neşemin bir camın kırılışı kadar ses ve şıngırtı çıkararak düşüp kırıldığını gördüm. Şimdi ben bütün bunlara, kendime, insanlara bir mana verebiliyor muyum? Doğru, yalnız hayalle geçiniyorum; ben yalnız hayal kuruyorum... Ayakucuma düşüp kırılan neşemi, gözlerimle topladım. Kendi peşimi bile bıraktım. Allah kahretsin! Özlermiş insan duygulu olunca. Önce kafasını gösterdi: Sonra? Sonra? Her şeyin sonrasını düşünürsen en sonrası günün birinde son nefestir… O üzüntü birdenbire gelir. Hava yağmurludur. Bir sonu gelmeyecek başlangıç. Böyle sürüp gidecek gibidir her şey. Öyle ki, çocuklar bile çirkindir. Sevmekten korkuyorum… Ondan karanlıktan, riyadan, zulümden, hürriyetsizlikten korkar gibi ürküyorum. Dünya büyüktür, güzeldir. Geceleri yıldızlar parlar. Gündüz sarı altın bir güneş doğar. İçimde muhakkak bir yer paramparça olmuştu ki ağlayamıyordum. Ben hiç gülmedim demem; güldüm. Güldüm ama şöyle içten, candan gülmedim. Ah bu insan yüzleri... Her şeyimizi bağladığımız, durmadan yanıldığımız... Yüreğinin üstünde bir şey varmış gibi değil mi? Sen bakma o yüzdeki nura. Yalancıdır, aldatır. Bir güzel şey görsem ona göstermezsem, gösteremediğim için zevk alamazdım güzel şeyden. Korku da bir önsezidir. Fakat vukudan kilometrelerce uzak değil, hemen hemen bir adım gerideydi. Bir eksiği vardı, yazı yazmazdı. Para hiçbir zaman insanı adam etmez. İyisi mi, buldu mu yemeliydi. Yoksa bizim bilemeyeceğimiz bir görüşe, bir ahlaka saplanırdı insan. Yalnız yüzleri, gözleri, kaşları, kirpikleri, omuzları ve ayakları değil; midesi, kalbi, hançeresi ve hicabı - hacizi güzel insanlar var. Seven insandaysa fiziki güzelliklerin deruni taraflarını gören gözler olurmuş. Beklenilen, gelmek için iyi havaları seçerdi. Yumuşak ve nefesleri yediklerinin değil güzelliklerinin buharlarını çıkaran insanlar olacağını çocukluktan biliyorum. Düşüncelerinde hiçbir kımıldama yoksa düşünceliler kendilerini düşünce sizlerden daha ileri sanmasınlar.

Sait Faik'in insanların dünyalarına dokunan alıntıları

Türk hikâyeciliğinin önde gelen yazarlarından olan Abasıyanık, çağdaş hikâyeciliğe yaptığı katkılarla edebiyatımızın bir dönüm noktası sayılır. Hikâyeleriyle insanların dünyalarına dokunan Sait Faik Abasıyanık'tan alıntıları sizler için derledik.

"HİÇBİR ŞEHİRDE DURMAMALI"