Tek ideali yazarlık olan Knut Hamsun'dan 20 alıntı

İnsan deli olmasa bile, biraz duyarlı bir kalbe sahip olabilir pekâlâ. Bu sıralar hiç iyi bir hâlde değilim ki, hayatta bulunabilmek bana çok ıstırap veriyor. Sonbahar gelmişti: Her şeyin renk değiştirip öleceği nazlı, serin mevsim. Sokaklarda başlamış gürültü beni dışarıya çağırıyordu: Attığım her adımda taban tahtaları esneyen bu boş oda, ıslak ve korkulu bir tabuttu sanki. O gitti, ben kaldım; ardından baktım, sessizce ağladım. Bulutsuz, berraktı gökyüzü; benimse gönlüm gölgesiz. Gözlerimi açar açmaz eski alışkanlık, düşünmeye başladım; bugünlük bir ümit var mı diye. Belki de hemen bugün, gelecekteki suçlar yahut irade özgürlüğü üzerine bir makale, okumaya değer bir şey yazar, hiç değilse on kron alabilirdim. Böyle bir makale düşüncesi, birdenbire, derhal başlamak, dolu beynimi sağmak tutkusuyla doldurdu içimi. Belli belirsiz bir duygu, bana şu kaldırım taşları üzerinde yürüyen, sinip küçülen kimsenin ben olmadığımı söylüyordu. Deliliğim bir güçsüzlük, bir bitkinlik sayıklamasıydı, fakat bilinçsiz değil. Ölecektim işte; sonbahardı, her şey kış uykusuna gömülüyordu. Güç bela birkaç kısa cümle yazabildim; sırf ilerleyebilmek için çekiş döğüş zorla ele geçirebildiğim bir düzine çaresiz sözcük! Bir hiç ile yaşayan fakat çok sert bir kelime ile de ölenler vardır. Ve itiraf ediyorum ki ben de bunlardan biri idim. Zamanı geldi mi bir çare bulunacaktı şüphesiz! Böylesine aydınlık bir günde ne olurdu insanın yanında bir parçacık yiyeceği de bulunsaydı? Sen üzgün olduğun anlarda ben ağlardım burada ve sen uykulara dalınca ben tatlı rüyalar üflerdim uykularına. İnzivamın olanca tadını en iyi böyle çıkarıyordum. Gönlümde tek bulut yoktu, tek rahatsızlık duygusu, düşüncelerimin eriştiği ölçüde, gerçekleşmemiş tek arzu ya da heves yoktu. Gözlerim açık yatıyor, benliğimden sıyrılmış bir halde kendimden uzaklarda olmanın sefasını sürüyordum. Bir zaman yattığım yerden karanlığı; kavrayamadığım, uçsuz bucaksız ve kalın karanlık kitlesini seyrettim. Aklıma sığdıramıyordum karanlığı. Bütün ölçülerin üstünde bir karanlıktı bu: Yakınlığı altında eziliyordum. Onu görünce kalbim göğsümün içinde bir küçük kuş gibi sıçradı... Ne güldüm, ne güldüm; elimi dizime vurarak deliler gibi güldüm. Boğazındansa tek ses çıkmıyordu. Dilsiz ve bitkindi benim kahkaham; ağlamak özlemini taşıyordu. Bu gülüş, ölüm fermanımdı benim.