Ayetel Kürsi duası okunuşu ve anlamı... Ayetel Kürsi sesli okunuşu

Ayetel Kürsi Medine-i Münevvere'de indirilmiştir. Bir çok fazileti vardır. Allâhü lâ ilâhe illâ hüvel hayyül kayyûm diye başlar, velâ yeûdühû hıfzuhümâ ve hüvel aliyyül azim diye biter. İşte Ayetel Kürsi duası okunuşu, meali ve Arapçası... Allâhü lâ ilâhe illâ hüvel hayyül kayyûm, lâ te'huzühu sinetün velâ nevm, Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın ismiyle. بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلْحَىُّ ٱلْقَيُّومُ ۚ لَا تَأْخُذُهُۥ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ ۚ لَّهُۥ مَا فِى ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِى ٱلْأَرْضِ ۗ مَن ذَا ٱلَّذِى يَشْفَعُ عِندَهُۥٓ إِلَّا بِإِذْنِهِۦ ۚ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَىْءٍ مِّنْ عِلْمِهِۦٓ إِلَّا بِمَا شَآءَ ۚ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضَ ۖ وَلَا يَـُٔودُهُۥ حِفْظُهُمَا ۚ وَهُوَ ٱلْعَلِىُّ ٱلْعَظِيمُ Ayet-el Kürsi, namaz içinde sure olarak okunduğu gibi, namazdan sonra tesbihden önce de okunur. Aynı zamanda bu ayeti namaz dışında dua olarak İhlas Suresi, Nas Suresi ve Felak Sureleri ile birlikte okumanın da iyi olduğu söylenir. Fikriyat'ın Kur'an-ı Kerim uygulamasında yer alan seçkin hafızlardan, Ayetel Kürsi'yi dinlemek ve okumak için tıklayın... Adını, âyetin içinde geçen ve 'taht, hükümranlık, ilim, kudret' gibi mânalara gelen kürsî* kelimesinden almıştır. Nazillili Muhammed Hakkı, Âyetü'l-kürsî'nin fazileti hakkında doksan beş hadis ve ayrıca bu âyet için doksan üç isim tesbit ettiğini kaydettikten sonra kendisinin önem verdiği bazı delillere dayanarak âyetin kırk kadar adını zikretmektedir (bk. Hazînetü'l-esrâr, s. 125-138). Genellikle bu isimler ya Âyetü'l-kürsî'nin fazileti (a'zamü'l-âyât, seyyidetü âyi'l-Kurân, efdalü âyi'l-Kur'ân, eşrefü âyi'l-Kur'ân) veya konusu (âyetü sıfâtillâh, âyetü't-tevhîd) yahut da okunduğu takdirde sağlayacağı faydalar (el-âyetü'l-hâfıza, el-âyetü'd-dâfia) göz önünde bulundurularak düşünülmüş ve düzenlenmiştir. Sâhabe-i Kir'âm bir gün Kur'ân-ı Kerîm'de hangi ayetin daha faziletli olduğunu müzakere ederlerken, Hazreti Ali (Radıyallâhu Anh) onlara: 'Ayetü'l-Kürsî'den haberiniz yok mu?' diye sorduktan sonra sözlerini şöyle sürdürür: 'Allah Resûlü, bana şöyle dedi: 'Ya Ali! Beşeriyetin efendisi Hazreti Âdem (Aleyhisselâm); Arapların efendisi Muhammed'dir. Bunda övünülecek bir durum yok. Sözlerin efendisi Kur'ân, Kur'ân'ın efendisi Bakara Sûresi, Bakara Sûresi'nin efendisi ise 'Âyete'l-Kürsi'dir.' (Tirmizî, Fedailü'l Kur'an, 2) Yine Hazreti Ali'nin (Radıyallâhu Anh) şöyle dediği rivayet edilmiştir: 'Bedir gününde savaşıyordum. Derken Allah'ın Resûlünün ne yaptığını göreyim diye, O'nun yanına vardım. Yanına vardığımda O, secde hâlinde: 'Ya Hayyü Ya Kayyûm' diyor, başka bir şey demiyordu. Sonra savaşa döndüm. Daha sonra Resûlullâh'ın yanına tekrar geldiğimde O, aynı şeyleri söylüyordu. Ben, gidip gelmeye ve O'na bakmaya devam ettim. O da, Allah Teâlâ kendisine fethi müyesser kılıncaya kadar, aynı şeyi söylemeye devam etti.' (Fahreddin er-Râzî, 5/403-404) Âyetü'l-Kürsî'nin, yola çıkılmadan önce okunması gereken ve kişinin yolculuğu boyunca manevî koruma altında muhafazasını sağlayacak bir âyet-i kerîme olduğu belirtilmiştir: 'Eserlerde (rivayetlerde) vârid olmuştur ki, bir kimse yola çıkmazdan önce Âyetü'1-Kürsiyi okursa, evine dönünceye kadar başına hiç, bir belâ gelmez.' (Buhârî, 'Hac', 1) 'Kim ki sabahladığı zaman 'Hâ Mîm' (el-Mü'min) Sûresi'nin üçüncü (dönüş Allah'ındır) âyetine kadar ve Âyetü'l-Kürsî'yi okursa onların ikisinin yüzü suyu hürmetine akşamlayıncaya kadar korunur. Onların ikisini akşamlandığında okursa, onların yüzü suyu hürmetine sabahlanıncaya kadar korunur.' (Tirmizî, Fedâilü'l-Kur'ân, 2) Peygamber Efendimiz (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur: 'Kim ki her farz namazının arkasında Âyetü'l-Kürsî'yi okursa, onun Cennet'e gitmesine ancak ölmemesi mani olur. (Yani ölürse hemen Cennet'e gider).' (Beyhakî, Şuabu'l-Îmân, 2/458, No.2395) Peygamber Efendimiz (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur: 'Allah, İmrân oğlu Musa'ya vahiy gönderdi. Âyetü'l-Kürsî'yi her farz namazın akabinde oku. Çünkü onu her farzın akabinde okuyana şükredenlerin kalbini ihsan edeceğim. Zikredenlerin dilini vereceğim. Peygamberlerin sevabını, sıddîklerin amelini vereceğim. Çünkü buna ancak bir peygamber veya sıddîk ya da kalbi iman için imtihan edilen veya Allah yolunda öldürülmesini isteyen devam eder' (Nesâî, Amelü'l-Yevm ve'l-Leyle) İçinde Allah'ın kürsüsü zikredildiği için 'Âyetü'l-kürsî' adıyla anılan bu âyet hem muhtevası hem de üstün özellikleri sebebiyle dikkat çekmiş, hakkında hadisler vârit olmuş, çok okunmuş, şifa ve korunmaya vesile kılınmıştır. Kelime-i şehâdet ve İhlâs sûreleri nasıl İslâm inancının özünü ihtiva ediyor ve insanlara Allah Teâlâ'yı tanıtıyorsa Âyetü'lkürsî de –onlardan daha geniş ve detaylı olarak– bu özelliği taşımaktadır. Bir önceki âyette peygamberlerin getirdiği bunca âyet ve 'beyyine'ye (imana götüren işaret ve delil) rağmen insanların ihtilâfa düştükleri, kiminin küfrü kiminin imanı tercih ettiği zikredilmişti İnsanı imana götüren deliller, aklını kullanarak üzerinde düşüneceği 'kendisinde ve yakından uzağa çevresinde (enfüs ve âfâk)', peygamberleri desteklemek üzere Allah'ın onlara lutfettiği mûcizelerde ve vahiy yoluyla yapılan 'sağlam delillere dayalı sözlü açıklamalar'da görülmektedir. Bu âyet gerçek mâbudu arayanlar için eşsiz ve başka hiçbir kaynaktan elde edilemez bir açıklamadır, delildir. Şevkânî'nin Buhârî, Müslim, Nesâî, Ahmed b. Hanbel gibi sahih kaynaklardan derlediği hadislerden birkaçı bile bu âyetin önemi hakkında bir fikir edinmeye yetecektir: Hz. Peygamber, Übey b. Kâ'b'a 'Allah'ın kitabından hangi âyet en büyüğüdür' diye sorup 'Âyetü'l-kürsî'dir' cevabını alınca onu tebrik etmiştir (Müslim, 'Müsâfirîn', 258). İçinde Allah'ın kürsüsü zikredildiği için 'Ayetel Kürsi' adıyla anılan bu ayet hem muhtevası hem de üstün özellikleri sebebiyle dikkat çekti. Hakkında hadisler de bulunan 'Ayetel Kürsi', çok okunmuş, şifa ve korunmaya vesile kılınmıştır. Kelime-i şehadet ve ihlâs sureleri nasıl İslâm inancının özünü ihtiva ediyor ve insanlara Allah Teâlâ'yı tanıtıyorsa Ayetel Kürsi de, onlardan daha geniş ve detaylı olarak, bu özelliği taşır. Bir önceki ayette peygamberlerin getirdiği bunca ayet ve 'beyyine'ye (imana götüren işaret ve delil) rağmen insanların ihtilâfa düştükleri, kiminin küfrü kiminin imanı tercih ettiği zikredilmişti. İnsanı imana götüren deliller, aklını kullanarak üzerinde düşüneceği 'kendisinde ve yakından uzağa çevresinde (enfüs ve âfâk)', peygamberleri desteklemek üzere Allah'ın onlara lütfettiği mucizelerde ve vahiy yoluyla yapılan 'sağlam delillere dayalı sözlü açıklamalar'da görülmektedir. Bu âyet gerçek mâbudu arayanlar için eşsiz ve başka hiçbir kaynaktan elde edilemez bir açıklamadır, delildir. Şevkânî'nin Buhârî, Müslim, Nesâî, Ahmed b. Hanbel gibi sahih kaynaklardan derlediği hadislerden birkaçı bile bu ayetin önemi hakkında bir fikir edinmeye yeter: 'Hz. Peygamber, Übey b. Kâ'b'a 'Allah'ın kitabından hangi ayet en büyüğüdür.' diye sorup 'Âyetü'l-kürsî'dir' cevabını alınca onu tebrik etmiştir.' (Müslim, 'Müsâfirîn', 258) Gerek Araplardaki gerekse diğer kavimlerdeki müşriklerin çoğu büyük bir Allah'a inanmakla beraber bunun yanında –her birine bir işlev tanıdıkları– sözde tanrılara inanmışlardır. Bu inanç tevhide aykırıdır. Tevhidi açıklayarak başlayan ayet, Allah Teâlâ'nın 'kayyûm' sıfatını zikrederek 'küçük, aracı, özel görevli... tanrılar'a gerek bulunmadığını ifade etmektedir. Çünkü kayyûm, 'bütün varlıkları görüp gözeten, yöneten, bir an bile onları bilgi ve ilgisi dışında tutmayan' demektir. 'Onu ne uyku basar ne uyur' cümlesi, hay ve kayyûm sıfatlarını pekiştirmekte ve biraz daha anlaşılmasını sağlamaktadır. Uyku basan veya fiilen uyuyan birinin gözetim, yönetim, koruma gibi işleri yerine getirmesi mümkün değildir. Allah Teâlâ'nın kayyûmluğu kâmil ve kesintisiz olduğuna, daha doğrusu kayyûm sıfatı bunu ifade ettiğine göre O'nu ne uyku basar ne de uyur. Yerde ve gökte ne varsa –başka hiçbir kimseye değil– O'na aittir; yaratanı da gerçek sahibi de O'dur. Ayetin bu manayı ifade eden parçası 'Yalnız O'na aittir' kısmıyla tevhidi öğretirken 'başkasına değil' manasıyla de şirkin çeşitlerini reddetmektedir. Çünkü müşrik toplumlar varlıkları yaratılış, aidiyet ve yetki bakımlarından çeşitli tanrılar arasında paylaştırmışlar; meselâ yıldız, gök, yer... tanrılarından söz etmişlerdir. 'Yerde ve gökte' tabiri Arapçada 'bütün varlıklar' manasında kullanılmakta, adına yer ve gök denilmeyen veya maddî manada yere ve göğe dahil bulunmayan mekânlar ve buradaki varlıklar da bu ifadenin içine girmektedir. Allah'a ortak koşan kâfirlerin bir kısmı, bu ortakların O'na denk olduklarına değil, O'nun nezdinde reddedilemez şefaat, geri çevrilemez aracılık hakkına sahip bulunduklarına inanmakta ve putlara bu anlayış içinde tapınmaktadırlar. 'Allah katında, O izin vermedikçe hiçbir kimse şefaat edemez' manasındaki cümle bu inancın asılsızlığını ortaya koymakta; şefaatin de izne bağlı bulunduğunu, O izin vermedikçe ve dilemedikçe kimsenin böyle bir yetki ve imkâna sahip olamayacağını özlü ve etkili bir şekilde zihinlere yerleştirmektedir. Allah katında kendisine şefaat izni verilenlerin durumu ve yetkileri, ödül törenlerinde ödülleri vermek üzere kürsüye çağrılan şeref konuklarınınkine benzemektedir. Ödülün kime verileceğini bilen ve belirleyen onlar değildir. Ancak bu merasimi tertipleyenlere göre onlar, şerefli, saygıya lâyık, büyük kimseler olduklarından kendilerine böyle bir imtiyaz verilmiştir. Allah katında şefaatlerine izin verilecek olanlar da Allah'a yakın ve sevgili kullar olacaktır. Allah'tan başka bütün şuur ve bilgi sahiplerinin bilgileri sınırlıdır, doğru da yanlış da olmaya açıktır. Bu genel gerçek şefaat meselesine uygulandığında kimin şefaate lâyık olduğunun da ancak Allah tarafından bilineceği anlaşılır. Çünkü dış görünüşü (mâ beyne eydîhim) itibariyle şefaate lâyık görülenlerin, kullar tarafından görülemeyen ve bilinemeyen iç yüzleri (mâ halfehüm) itibariyle böyle olmamaları mümkündür. Allah birdir ve yalnızca O ibadete lâyıktır; çünkü O'ndan başka olmuşu, olacağı, gizliyi, açığı, geçmişi, geleceği, görüleni, gaybı bilen yoktur. Kürsî (kürsü), 'koltuk, sandalye, taht' anlamlarına gelir. Mecazi olarak saltanat, hükümranlık, mülk manalarında da kullanılmaktadır. Allah Teâlâ'nın üzerine oturulan maddî alet manasında kürsüsü olamayacağından –bu O'nun bizzat açıkladığı yüce sıfatlarına aykırı düştüğünden– burada kürsüden bir başka mananın kastedilmiş olması gerekir. Esasen Kur'an'da Allah'a nispet edilen, 'Allah'ın...' denilen her şeyi, O'nun varlığına dahil veya kullandığı bir şey olarak anlamak da doğru değildir. Meselâ 'Allah'ın evi, Allah'ın ruhu, Allah'ın emri, Allah'ın kölesi' tamlamalarında Allah'a ait olan şeyler böyledir. Bunlar ne O'nun varlığının bir parçasıdır ne de kullandığı araçlardır; önem ve şereflerinden dolayı 'O'nun' diye tanımlanmışlardır. İbn Abbas'a göre kürsüden maksat ilimdir. O'nun ilmi her şeyi kaplar. Âyetin bu kısmını, 'kürsüden maksat O'nun hükümranlığıdır ve buna sınır yoktur, hiçbir şey O'nun dışında kalamaz' veya 'Allah semavatı, arzı, arşı Kur'an'da zikretmiş, fakat bunlardan maksadın ne olduğunu açıklamamıştır. Kürsüsü de böyle bir varlıktır, yerleri ve gökleri içine alacak kadar geniştir. Ne ve nasıl olduğunu ise ancak kendisi bilmektedir.' şeklinde anlamak mümkündür. Yüce, kâmil, eşsiz sıfatlarının bir kısmı ayette zikredilen yüce Allah'a, kulların sonsuz gibi gördükleri kâinatı korumak, gözetmek ve yönetmek elbette güç gelmeyecek, O'nu yormayacak, meşgul bile etmeyecektir. Çünkü O yücelerden yücedir, kimse bilmez nicedir.

Ayetel Kürsi duası okunuşu ve anlamı... Ayetel Kürsi sesli okunuşu

AYETEL KÜRSİ OKUNUŞU NASILDIR?