Sade yaşamaya dair 25 hadis

Hz. Âişe (ra) anlatıyor: Muhammed'in ailesi, onun vefatına kadar iki gün peşpeşe arpa ekmeğiyle karınlarını doyuramamıştır. (B6454 Buhârî, Rikâk, 17; M7445 Müslim, Zühd, 22) Müslim'in bir rivayetinde: Muhammed'in aile efradı, Medine'ye geldiklerinden itibaren vefatına kadar üç gün peşpeşe buğday ekmeğiyle karınlarını doyurmuş değillerdir, denilmiştir. (M7443 Müslim, Zühd, 20) Urve'den (ra) rivayet edildiğine göre Hz. Âişe (ra) şöyle demiştir: Vallahi kızkardeşimin oğlu, Peygamber'in eşleri bizler, peşpeşe iki ayda üç hilâl görürdük (iki ay geçer, üçüncü aya girerdik de) bu müddet zarfında Resûlullah'ın evlerinde ocak yanmazdı. –(Peki) teyzeciğim, ne ile geçinirdiniz, diye sordum. –Hurma ve su ile. Şu kadar ki Resûlullah'ın ensardan sağmal hayvanları olan komşuları vardı, onlar Allah Resûlü'ne süt gönderirlerdi, o da içmemiz için bizlere verirdi, diye cevap verdi. (B2567 Buhârî, Hibe, 1; M7452 Müslim, Zühd, 28) Ebû Saîd el-Makburî'nin Ebû Hüreyre'den (ra) rivayet ettiğine göre: Bir gün (Ebû Hüreyre) önlerinde kızartılmış koyun bulunan bir topluluğun yanından geçti. Kendisini sofraya davet ettilerse de o, yemekten kaçındı ve: Resûlullah arpa ekmeğiyle bile karnını doyurmadan dünyadan göç etti, dedi. (B5414 Buhârî, Et'ime, 23) Enes'in (ra) şöyle dediği rivayet edilmiştir: Peygamber vefatına kadar (donatılmış bir) sofrada yemek yememiştir; ölünceye kadar halis undan yapılmış ekmek de yemiş değildir. (B6450 Buhârî, Rikâk, 16) Buhârî'nin bir rivayetinde: Peygamber, asla kızartılmış koyun görmedi, denilmiştir. (B6457 Buhârî, Rikâk, 17) Nu'mân b. Beşîr'den (ra) rivayet edildiğine göre o, şöyle demiştir: Ben Peygamberinizi gördüm; karnını doyuracak kadar kötü bir hurma bile bulamadığı günler olurdu. (M7459 Müslim, Zühd, 34) Sehl b. Sa'd'ın (ra) şöyle dediği rivayet edilmiştir: Resûlullah peygamberliğinden itibaren vefatına kadar elenmiş un görmedi. Bunun üzerine: –Peygamber zamanında elek var mıydı, diye soruldu. Sehl: –Peygamber olduğu zamandan ölümüne kadar elek de görmedi, dedi. –Elenmemiş arpayı nasıl yiyordunuz, denildiğinde: –Biz onu öğütüp savuruyorduk, (kepeğin) uçanı uçuyor, kalanını da ıslatıp hamur yapıyorduk, dedi. (B5413 Buhârî, Et'ime, 23) Ebû Mûsâ el-Eş'arî'nin (ra) şöyle dediği rivayet edilmiştir: Bir gün Âişe (ra) bize bir omuz örtüsü ile kalın bir izar (peştamal) çıkardı ve 'Resûlullah bunların içinde vefat etti.' dedi. (B5818 Buhârî, Libâs, 19; M5442-M5443 Müslim, Libâs, 34-35) Sa'd b. Ebû Vakkâs'tan (ra) rivayet edildiğine göre o, şöyle demiştir: Allah yolunda ok atan ilk Arap benim. Resûlullah ile birlikte harbettiğimiz vakitlerde, ağaç yapraklarından başka bir yiyecek bulamadığımız oluyordu. Semür denilen ağaç yaprağını yediğimizden dolayı dışkımız, koyun dışkısı gibi olurdu. (M7433 Müslim, Zühd, 12; B6453 Buhârî, Rikâk, 17) Ebû Hüreyre'den (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah: Allah'ım, Muhammed'in ailesine, ancak yetecek kadar rızık ihsan et, diye dua buyurmuştur. (M7440 Müslim, Zühd, 18; B6460 Buhârî, Rikâk, 17) Muhammed b. Sîrîn'den rivayet edildiğine göre Ebû Hüreyre (ra) şöyle demiştir: Ben Resûlullah'ın minberiyle Âişe'nin (ra) odası arasında bayılıp düştüğümü biliyorum. Gelenler beni mecnun sanıp (âdetleri üzere) ayaklarını boynuma koyarlardı. Hâlbuki ben mecnun değildim. Açlıktan (kaynaklanan dermansızlıktan) başka bir şeyim yoktu. (B7324 Buhârî, İ'tisâm, 16) Hz. Âişe (ra) şöyle demiştir: Resûlullah vefat ettiği zaman zırhı, otuz ölçek arpa karşılığında bir Yahudide rehin bulunuyordu. (B2916 Buhârî, Cihâd, 89; M4114 Müslim, Müsâkât, 124) Enes (ra) şöyle demiştir: Peygamber, zırhını arpa parası karşılığında rehin bırakmıştı. Ben, Peygamber'e bir arpa ekmeği ve bir miktar bayat içyağı götürdüm. Resûlullah'ın şöyle dediğini işittim: Muhammed'in ailesi dokuz hane idiler. Bir ölçek arpa ile sabahladıkları veya akşamladıkları olmamıştır. (B2508 Buhârî, Rehin, 1) Ebû Hüreyre'den (ra) rivayet edildiğine göre o, şöyle demiştir: Suffe Ashâbı'ndan yetmiş kişi gördüm. İçlerinde ridâsı (belinden yukarısını örtecek gömleği) olan bir tek kimse yoktu. Ya izâr (peştamal) kuşanır yahut boyunlarına bağladıkları bir elbise giyerlerdi ki, kiminin bacaklarının yarısına, kiminin de topuklarına ancak varabiliyordu. Her biri, namazda avret yerinin görülmesini istemediği için giydiğini eliyle toplardı. (B442 Buhârî, Salât, 58) Hz. Âişe'nin (ra) şöyle dediği rivayet edilmiştir: Resûlullah'ın yatağı deridendi ve içi hurma lifiyle doluydu. (B6456 Buhârî, Rikâk, 17) İbn Ömer (ra) anlatıyor: Biz Resûlullah'la oturuyorduk, bu sırada ensardan biri gelip selâm verdikten sonra döndü. Bunun üzerine Resûlullah: –Ey ensar kardeş, kardeşim Sa'd b. Ubâde nasıl, diye sordu. O da: –İyi, cevabını verdi, Resûlullah: –Sizden kim onu ziyaret etmek ister, buyurdu ve kalktı. Biz de onunla beraber on, on beş kişi kalktık; ayaklarımız çıplak ve başlarımız açıktı, üzerimizde gömleğimiz bile yoktu. Çorak bir zeminde yürüyerek Sa'd'ın yanına geldik. Yakınları geri çekildiler ve Resûlullah'la ashâbı onun yanına kadar geldiler. (M2138 Müslim, Cenâiz, 13) İmrân b. Husayn'dan (ra) rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: Sizin hayırlılarınız, benim devrimde yaşayanlardır. Sonra onlardan sonra gelenler, sonra da onların ardından gelenlerdir, buyurdu. Hadisi rivayet eden İmrân: Peygamber'in , 'Onlardan sonra gelenler.' diye iki defa mı, yoksa üç defa mı söylediğini hatırlamıyorum, demiştir. Peygamber sözüne devam ederek: Bunlardan sonra öyle bir topluluk gelir ki, kendilerinden şahitlik istenmediği hâlde şahitlik ederler, hıyanet ederler de kendilerine güvenilmez, adakta bulunurlar ama yerine getirmezler, (yiyip içmekten başka düşünceleri olmadığından) onlarda şişmanlık görülmeye başlar. (B6428 Buhârî, Rikâk, 7; M6475 Müslim, Fedâilü's-sahâbe, 214) Ebû Ümâme'den (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah şöyle buyurmuştur: Ey Âdemoğlu, ihtiyacından fazlasını infak etmen senin için hayırlıdır. Şayet onu elinde tutacak olsan bu senin için kötüdür. İhtiyaç duyduğun kadarı(nı elinde bulundurduğun) için kınanmazsın. Harcamaya, önce bakmakla yükümlü olduğun kimselerden başla. (T2343 Tirmizî, Zühd, 32) Ubeydullâh b. Mihsan el-Ensârî el-Hatmî'den (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah şöyle buyurmuştur: Biriniz can ve malından emin, hastalıktan salim ve günlük azığı da yanında bulunduğu hâlde sabaha çıkarsa, sanki bütün dünya kendisine verilmiş demektir. (T2346 Tirmizî, Zühd, 34) Abdullah b. Amr b. Âs'tan (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah şöyle buyurmuştur: Müslüman olup da kendisine yetecek kadar rızık verilen ve Allah'ın kendisine verdiğine kanaat eden kimse, muhakkak kurtulmuştur. (M2426 Müslim, Zekât, 125) Ebû Muhammed Fedâle b. Ubeyd el-Ensârî'nin (ra) Resûlullah'ı şöyle işittiği nakledilmiştir: Müslüman olup da yeteri kadar rızkı bulunan ve buna kanaat eden kimseye müjdeler olsun! (T2349 Tirmizî, Zühd, 35) İbn Abbâs (ra) şöyle demiştir: Resûlullah günlerce aç kalırdı ve ailesi akşam yemeğini bulamazdı. Onların ekmekleri çoğunlukla arpa ekmeği idi. (T2360 Tirmizî, Zühd, 38) Fedâle b. Ubeyd'den (ra) rivayet edildiğine göre o, şöyle demiştir: Resûlullah, ashâbı ile namaz kılarken Ashâb-ı Suffe'den açlıktan dolayı namazda ayakta duramayıp bayılan ve düşenler oluyordu. Dışarıdan gelen bedeviler, bunlar deli mi, derlerdi. Peygamber namazı kılınca düşenlerin yanına varır: Allah Teâlâ katında sizin için hazırlanan şeyleri bilseydiniz, daha fazla yoksul ve muhtaç olmayı isterdiniz, buyururdu. (T2368 Tirmizî, Zühd, 39) Ebû Kerîme el-Mikdâm b. Ma'dîkerib'in (ra) Resûlullah'tan şöyle işittiği nakledilmiştir: Âdemoğlu midesinden daha zararlı bir kap doldurmamıştır. Oysa belini doğrultacak birkaç lokma insana yeter. Daha fazla yemek mecburiyetinde ise karnının üçte birini yemeğe, üçte birini içeceği suya ve üçte birini de nefesine ayırsın. (T2380 Tirmizî, Zühd, 47) Ebû Umâme İyâs b. Sa'lebe el-Ensârî el-Hârisî (ra) anlatıyor: Bir gün ashâb, Resûlullah'ın yanında dünyadan bahsettiler. Resûlullah: 'İşitmiyor musunuz? İşitmiyor musunuz? Sade yaşamak imandandır, sade yaşamak imandandır.' buyurdu. (D4161 Ebû Dâvûd, Tereccül, 1) Esmâ bnt. Yezîd (ra) şöyle demiştir: Resûlullah'ın gömleğinin kolu bileğine kadar uzanırdı. (D4027 Ebû Dâvûd, Libâs, 3; T1765 Tirmizî, Lîbâs, 28)