Salihlerin Hikayeleri'nden

Salihlerden birisi şöyle anlatıyor: 'Bir gün deniz yolculuğuna çıkmıştım. Yanımda bir de yol arkadaşım vardı. Gemi harekete geçtiğinde rüzgâr bir anda durdu. Demir atıp gemiyi sahile yaklaştırmak istediler. Yanımda güzel yüzlü bir genç vardı. Sahile indi ve deniz kenarındaki ağaçların arasında dalıverdi. Bir müddet sonra gemiye geri döndü. Güneş battığında bana ve arkadaşıma dönerek dedi ki: — Ben biraz sonra ölebilirim, size bir şey söyleyeceğim, dedi. Biz hayretle: — Nedir, söyle? Dedik. — Ben öldüğümde, dedi, bu bohçadaki şeylerle beni kefenleyin. Üzerimdeki elbiseleri alın. Sur şehrine geldiğinizde ilk karşılaştığınız ve size 'Emaneti verin' diyen kimseye emaneti teslim edin! Akşam namazını kıldığımızda adamı hareket ettirdik. Çoktan ölmüştü. Onu sahile taşıdık. Yıkamaya başlayıp bohçayı açtığımızda üzerlerine altın yazılar yazılmış iki yeşil elbise ve bir beyaz elbise bulduk. Beyaz elbisenin içinde kâfur gibi misk kokulu bir şey vardı. Onu yıkadık ve elbiselerle kefenledik. Güzel kokularla kokulandırdık. Namazını kılıp defnettik. Sûr şehrine girdiğimizde güzel yüzlü bir genç bize doğru gelmeye başladı. Üzerinde alacalı bir elbise, başında bir örtü vardı. Bize selam verip: — Emaneti verin! Dedi. — Tabiki. Fakat bizim ile şu mescide gel. Sana bir şey soracağız! Dedik. Mescide girdiğimizde ona: — Bize vefat eden o genci anlat! Sen kimsin ve bu kefenler nereden geldi? Diye sorduk. — Vefat eden o genç, Allah dostlarındandır. Ben onun yardımcısıydım. Kefeni ise Hızır aleyhisselam getirdi. Bana onun vefat ettiğini söyledi, dedi. Sonra gençten aldığımız elbiseyi giydi. Üzerindeki elbiseleri bize verdi: — Eğer bu elbiselere ihtiyacınız yoksa onların satın ve parasını fakirlere dağıtın! Dedi Elbiselerini teslim aldık. Satılması için bir satıcıya verdik. Fazla geçmedi ki, satıcı yanında bir kaç adam ile yanımıza geldi. Bizi büyük bir eve getirdiler. İçeride bir kalabalık vardı. İçlerinde ağlayan bir ihtiyar gördük. İhtiyarın yanına yaklaştık. Başımızdan geçenleri anlattık. Yaşlı şeyh dayanamadı ve yere yığılıp Allah-u Teâlâ'ya secdeye kapandı. Bir süre sonra başını kaldırıp: — Zürriyetimden böyle bir zât çıkaran Allah'a hamdolsun, dedi. Sonra: — Başınızdan geçenleri bir de annesine anlatın! Dedi. Ona da anlattık. Şeyh, gencin annesine: — Seni böyle bir evlat ile rızıklandıran Allah-u Teâlâ'ya şükret! Dedi. Seneler geçmişti ki, ben Arafât'ta vakfedeydim. Karşıma yüzü nûr içinde bir genç çıktı. Bana selam verip: — Beni tanıdın mı? Dedi. — Hayır! Dedim. — Ben, o emanetin sahibiyim. Eğer beni bekleyen arkadaşlarım olmasaydı yanında kalırdım, dedi. Veda ettikten sonra, ortadan kayboldu. Çok geçmedi ki, her sene hacca gelen tanıdığım bir şeyh ile karşılaştım. Bana: — O genci nereden tanıyorsun? Diye sordu. — O, çok kıymetli Allah dostlarındandır, dedim. Allah-u Teâlâ hepsinden razı olsun ve onlarla bizleri faydalandırsın.'

Salihlerin Hikayeleri'nden

Allah Teala sevgisi farklı şekillerde kişiler üzerinde zuhur eder. Bu sevgi vesilesiyle yaşananlar yıllar içinde hikayelere yansır. Bu hikayelerde kişilerin Allah Teala'ya duyduğu sevgi ve tazimin güzel bir yansıması anlatılır. İşte güzel hikayelerden bir hikaye...

Öleceğini Tahmin Eden Âbid Genç hikayesi