Abdülhamid'in zaferi Osmanlı Yunan Savaşı’nın bilinmeyen fotoğrafları

Osmanlı Devleti, 19. yüzyılda sahip olduğu toprakları kaybetmeme mücadelesine girdi. Bu sırada Balkanlarda ikamet eden gayrimüslimler kendi devletlerini kurmak için harekete geçtiler. Balkanlarda yaşayan halkın başlattıkları bağımsızlık mücadelesine, Avrupa devletleri de destek veriyordu. Osmanlı Devleti'ne ait olan Tesalya ve İyon Denizi kıyısındaki Arta limanı 1878 Berlin Antlaşması uyarınca 1881 yılında Yunanistan'a verilmişti. Yunanlılar, Osmanlı Devleti'nin elinde bulunan topraklardan yeni yerler talep ettiler. Bu bölgelerdeki nüfusun yaklaşık üçte ikisini oluşturan Osmanlı Rumları Yunanistan tarafından Osmanlı Devleti'ne karşı devamlı kışkırtılıyordu. Sultan II. Abdülhamid, meseleyi öncelikle diplomasi yoluyla halletmeye çalıştı. Ancak diplomatik adımlar ile hiç bir netice elde edemedi. 1897-1902 yılları Abdülhamid rejimi bakımından bir başka dönüm noktasına, hatta Georgeon'un ifadesiyle 'saltanatın doruk noktası'na tekabül eder. Bu doruk noktasına giden yoldaki en büyük ivme, 1897 Osmanlı-Yunan Savaşı'nda elde edilen zaferdir. Bu sırada Yunanistan, bir taraftan Girit'i elde etmeye çalışıyor diğer taraftan Tesalya üzerinden Osmanlı topraklarına saldırıyordu. Bâbıâli karşı harekâta başlamadan önce Avrupa devletleri nezdinde girişimde bulunmayı tercih etmişti. Avrupalı devletler her iki devletin savaşın eşiğinde olduğunun farkında olarak, savaş çıkması halinde ilk saldırıda bulunan tarafın sorumlu tutulacağını ilan etti. Oysa Yunanistan bu ana kadar gerek savaş gemileriyle Osmanlı karasularını ihlal etti gerekse de Girit'i ilhak ettiğini ilan etmekle zaten sorumlu pozisyonuna gelmişti. 16 Nisan 1897 tarihinde Yunanistan'ın saldırıları şiddetlenince Osmanlı hükümetinin 56 saatlik toplantısının ardından saldırılara karşılık verilmesi kararı alındı. Yunanlar özellikle engebeli bölgelerde Osmanlı ordusunu uğraştırırken Balkanlar'daki diğer devletlerle anlaşıp Osmanlıları iyice zor durumda bırakmayı planlamaktaydılar. Osmanlı kuvvetlerini teşkil eden Müşir Edhem Paşa, komutasındaki yaklaşık 120.000 askere karşılık Konstantin'in kumanda ettiği Yunan ordusu ise 75.000 kişilik bir kuvvetten meydana geliyordu. Yaklaşık bir ay süren savaşta Osmanlı ordusu Yunanlıları bozguna uğrattı. Düzenin değişmesini istemeyen Batılı devletler ise hemen araya girerek, Osmanlı Devleti'nin savaş tazminatı karşılığında eski topraklarına geri çekilmesini sağladılar. Osmanlı ordusuna İstanbul'dan takip emri verildi. Düzensiz bir şekilde çekilen Yunan kuvvetleri uzun süre takip edildi. Böylece bir ay süren bu savaşta Osmanlı ordusu kesin bir zafer kazanmış oldu. Osmanlı-Yunan Savaşı'nda kazanılan zafer Abdülhamid için yoğun bir kriz ortamından çıkışı sağlayan bir manivela olmuştur. Fakat çok geçmeden Avrupa devletleri ve Rus Çarlığı Osmanlı'ya harekâtın durdurulması için bizzat telgraf çektiler. 20 Mayıs tarihinde ateşkes imzalandı ve böylece bu savaş bitti. Bu askeri zafer, bir kaç açıdan Abdülhamid rejimine hem imparatorluk içerisinde, hem büyük devletler nezdinde ve hem de İslâm dünyasında büyük bir prestij kazandırdı. Avrupa'nın en güçlü ve dünyanın ikinci büyük devletinin başında olan Kayzer II. Wilhelm, Osmanlı topraklarına yaptığı geziyle ve bu gezide kullandığı söylemle Abdülhamid rejiminin meşruiyetini pekiştirmiş, gerek iç muhalefet gerek güçlü devletler karşısında ve gerekse bütün İslam dünyası nezdinde Sultan Abdülhamid'in ününü arttırmıştır. Bu başarı vesilesiyle, iki büyük eserin temeli atıldı: Hicaz Demiryolu inşaatı başladı ve Darülfünun açıldı.