Osmanlı'da neden mavi çizme giyilirdi?

Osmanlı'da başta askerler olmak üzere bütün devlet görevlilerinin kılık kıyafetleri çok renkli ve zengin bir görünümdeydi. Saray görevlileri sadrazamlar, paşalar, divan kâtipleri, harem ağaları, ihtisap memurları, bostancı başları, *asesler, askerler, ilmiye sınıfı mensupları, görevlerine münasip çeşitli şekil ve renkteki kıyafetleri ile Osmanlı hayatına ait sahnede arz-ı endam ederlerdi. Bu şekiller ve renkler bazen kişilerin sahip oldukları unvanlara ve sosyal konumlarına göre sembolik anlamlar da taşır. Ases: Osmanlı Devleti'nde şehirlerde geceleri dolaşan güvenlik kuvveti. Divan şiirinde hakikat ve mecaz paralelliği halinde yer alan sosyal yaşama ait unsurlardan birisi de şeyhülislamların, daha doğrusu ilmiye sınıfı mensuplarının mavi çizme giydikleri bilgisidir. Bu teşrifat kuralının çok önemli bir sembolik değeri vardır. O da, Osmanlı sisteminde ilim adamlarına verilen yüksek değer ve onların rütbece adeta gökyüzünün üzerinde kabul edilmiş olmalarıdır. Osmanlı devlet sisteminde ilmiye sınıfı mensuplarının mavi çizme giymeleri âdet kabul edilerek, sembolik olarak gökyüzünün rengi olan mavi veya yeşil onların ayaklarının altına konulmakta ve böylelikle ilim adamlarının rütbelerinin gökyüzünden daha üstün olduğu ima edilmektedir. Bu bir toplumda bilim ve düşünce adamlarına verilebilecek en yüksek değerdir. Avrupalı seyyahlardan biri olan Edmondo de Amicis, Osmanlı gezisinden sonra kaleme aldığı İstanbul 1874 adlı seyahatnamesinde devlet görevlilerinin kılık kıyafetleri ile ilgili şu bilgileri verir: '...bütün bu insanlar, vazifelerine göre, sarıklarının şeklinden, elbise kollarının kesiminden, kürklerin cinsinden, astarların renginden, eğer süslerinden, bazıları çember sakalından, bazıları da bıyığından tanınabiliyormuş. Bu kalabalıkta hiçbir karışıklık yokmuş. Şeyhülislam beyaz giyiyor; vezirler açık yeşil, mabeynciler kızıl renkten tanınıyormuş; koyu mavi ilk altı kanun zabitini, emirlerin başını, Mekke, Medine ve İstanbul kadılarını belli ediyormuş; büyük ulemanın üstünde mor; şerhlerin ütünde açık mavi varmış; çok açık mavi, tımarlı çavuşları ve vezir ağalarını işaret ediyormuş; koyu yeşil, üzengi ağalarının ve Sancak-ı Şerif'i taşıyanın imtiyazıymış; ıstabl-ı âmire hizmetkârları soluk yeşil giyiyorlarmış; ordu paşalarının ayaklarında kırmız; kapı zabitlerinin sarı; ulemanın mavi çizme varmış ve renklerin derecesine göre selamlaşma derecesi değişiyormuş...' Edmondo de Amicis'in hayranlık dolu İstanbul anılarına buradan ulaşabilirsiniz. Nedim 18'inci yüzyılın güçlü şairi Nedim bir gazelinde şöyle der: 'Menhec-i ilmin nice hasm olmasın erbabına Sabit Yine 18. yüzyılın bir başka önemli şairi olan Sabit de devrin Şeyhülislamı Feyzullah Efendi'nin övgüsünde kaleme aldığı bir kasidesinde ondan bahsederken şöyle diyor: Aceb mi müze-i mahsüsına ola muhtas Sabit, geceleyin içinde görülen çok sayıdaki yıldızları ve parlak hali ile mavi rugan deriye benzettiği gökyüzünü, Şeyhülislam'ın çizmesine has bir deri gibi görmekte ve böylelikle onun manen gökyüzünü bile ayağının altına alacak derecede yüksek bir makam sahibi olduğunu ima ediyor mısralarında... Bakî 16'ncı yüzyılın dahi şairi Bakî ise padişah II. Selim için yazdığı kasidesinde padişahı överken, ilim ve irfan sahiplerinin, bilim ve sanat adamlarının onun devrinde manen gökyüzü bile ayaklarının altına alacak derecede yükseldiklerini şöyle ifade etmektedir: Felekler farkına basdı kadem devründe fazl ehli Nice pâ-mâl ide dünya-yı fani ehl-i irfanı (Ey padişah; şu fani dünya ilim ve irfan sahiplerini nasıl çiğneyebilir ki senin saltanatında fazilet sahipleri gökyüzünün en yüksek noktasına ayaklarını bastılar.) Padişah devr-i saltanatında ilim ve irfan sahipleri öyle el üstünde tutulmuştur ki bu yüzden neredeyse ayaklarını gökyüzünün en yüksek noktasına basmışlar ve böylelikle fâni dünya onları aşağılama imkânı bulamamıştır.