Nef’i’nin hicivleri gölgesinde kalan en güzel beyitleri

Hayatı ve kişiliği ile adından sıklıkla söz ettiren şair Nef'i, klasik edebiyatımızın en farklı simalarından biridir. Şairin haşin, sert, sözünü esirgemeyen kişiliğinin şiirlerine de yansıdığını görüyoruz. Övgüsü ve yergisinde kimi zaman aynı aşırılıklar gösteren şair, genellikle Türk edebiyatında hicivleriyle tanındı. Fakat şairin hicivleri dışında kalan şiirleri de oldukça ilgi çekicidir, bu içeriğimizde sizler için şairin hicivleri gölgesinde kalan en beyitlerini güzel beyitlerini sizler için derledik. Nef'i'nin hayatı hakkında bilgiler... 'Tûtî-i mûcize-gûyem ne desem lâf değil Çerh ile söyleşemem âyinesi sâf değil' Tûtî-i mûcize-gûy: Mucizeli söz söyleyen papağan 'Ne şeb ki kûyuna yüz sürmesem o şeb ölürüm Ne gün ki kametini görmesem kıyamet olur' Şeb: Akşam 'Bana teklif-i zühd etmezdi idrak olsa zâhidde Yazıklar kim anı âkil beni divâne yazmışlar' Zahid: Çok dindar olup irfânı olmayan kimse, kaba sofu 'Benim âşık ki rüsvâlıkla tuttu şöhretim şehri Yazanlar kıssa-i Mecnûnu hep yabâne yazmışlar' Aşk uğrunda şehirde herkese rüsva olan gerçek aşık benim. Mecnun kıssasını yazanlar hep yabana, boşuna yazmışlar. Klasik edebiyat şairleri aşklarını ispatlamak adına beyitlerinde kendilerini aşkın simgesi olan Mecnun ile kıyaslamışlardır. Klasik şiirde 'aşık' vasfını yüklenen her şair, gerçek aşığın kendisi olduğunu düşünür. Fuzuli de yine aynı sebepten dolayı 'Mende Mecnûn'dan füzûn âşıklık isti'dâdı var/ Âşık-ı sâdık menem Mecnûn'un ancak adı var' beyitini ortaya koymuştur. Nef'i'ye göre Mecnun aşık olduktan sonra kendisini çöllere atmıştır fakat şair şehrin tam ortasında, insanlara rezil olmayı göze alarak aşık olma rolünü üstlenmiştir. Aynı zamanda beyite şairin kendisini övme noktasından da bakabiliriz. Çağdaşlarından Mecnun kıssasını yazanların boşuna yazdıklarını zira dönemlerinde Nef'i gibi bir aşığın(şairin) olduğunu göstermek için bu söylemde bulunmuştur diyebiliriz. Şaire göre bu dönemde Nef'i gibi bir şair varken yazılan bütün Mencun kıssaları 'yabane' yazılmıştır. 'Baht uyansa hâba varsa dîde-i bîdârımız Düşde bâri gayrdan tenha düşürsek yârimiz' Hâb: Uyku 'Yazanlar peykerim destinde bir peymâne yazmışlar Görüp mest-i mey-i aşk olduğum mestâne yazmışlar' Peyker: Yüz, surat 'Belâ budur ki alıştı belâlarınla gönül Gamın da gelse dile bâis-i meserret olur' Bâis: Sebep olma 'Ne tende cân ile sensiz ümmid-i sıhhat olur Ne can bedende gam-ı firkatinle rahat olur.' Ümmid-i sıhhat: Sağlık ümidi 'Dildedir mihrin ko hâk olsun yolunda cân u ten Ben ölürsem âlem-i mânide bâkidir gönül' Mihr: Güneş, sevgi 'Bildirirdim derdimi bir âli ile cânâne hep Korkarım sûz-ı derûnumdan felekler yâne hep' Sûz-ı derûn: Gönül ateşi Derdimi bir ah ile canana hep bildirirdim ama gönlümün ateşinden feleklerin yanmasından korkarım. Klasik şiirde aşıkların ahı yedi kat göğü deler ve semaya ulaşır. Bu ah öyle yakıcı bir ateştir ki gökteki felekleri bile yakar.