Müslüman alimlerden miras ‘cerrahi aletler’

Endülüs Cordoba'da 936'da doğan ve tüm eğitimini orada alan Ebü'l Kasım Halef bin Abbas Zehrâvî, Emevi Devleti'nin geliştirdiği bilim atmosferi sayesinde, iyi bir tıp eğitimi aldı. Avrupalılar tarafından 'Abulcasis' lakabıyla tanınan Zehrâvî, cerrahi bilim dalının Avrupa'da gelişmesi, kitaplarının çevrilmesi ile ün kazandı. Endülüsün en büyük tıp doktoru olan Zehrâvî, 30 ciltten oluşan 'Kitab el-Tasrif' adlı tıp kitabı ile dünya cerrahi tarihine en büyük katkı yapan hekim olarak kabul ediliyor. Yeni uygulamalarla birlikte 200'ü aşkın cerrahi alet geliştirerek cerrahide büyük bir gelişmeye imza atmış, dönemin dişçilik, eczacılık ve cerrahi uygulamalarına ilişkin ayrıntılı bilgiler vermişti. Et-Tasrif içerisinde yer alan 'Cerrahi Üzerine' başlıklı bölümde cerrahi aletlere ilişkin detaylı açıklama verilmesi, bugün görenleri hayrete düşürecektir. O dönemde ameliyat için özel aletler kullanmak cerrahide son derece yenilikçi bir yaklaşımdı; zira bu tutum, bilimin teorik alandan deneye dayalı çalışmalara geçmesine yardımcı olacaktı. Zehrâvî'nin bu eseri tıp tarihinde cerrahi aletlerin resimli olarak açıklandığı ilk eserdi. Aslında bu aletler o kadar iyi tasarlanmıştı ki, bin yıllık süre içerisinde bunlar üzerinde yalnızca ufak birkaç değişiklik yapılmış, Avrupa'da cerrahinin temeli bu cerrahi alet çizimleri sayesinde atılmıştı. Mümkün olan en hatasız performansı elde etmeyi amaçlayan ve Müslüman biliminin düsturu haline gelen bitmek tükenmek bilmeyen kusursuz alet arayışı, bugün de modern bilimin en önemli ilkeleri arasında yer alır. Bu arayışa dört elle sarılan Zehrâvî, geliştirdiği cerrahi aletleri elle çizilmiş anlaşılır resimlerle göstermiş ve bunların ne zaman ve nasıl kullanılacağıyla ilgili ayrıntılı bilgiler vermişti. Dağlama yöntemi ile ilgili olarak şu notu düşmüştü: 'Eskilerin (eski hekimlerin) görüşüne göre, altınla yapılan dağlama demirle yapılan dağlamadan daha iyidir. Bizim görüşümüze göreyse, demir kullanılan operasyonlar daha çabuk ve daha doğru olmaktadır.' Kazıma (mecred) aletleri ve bunların burun çıbanının tedavisinde kullanımı hakkında da bilgi verdi: 'Avamın çıban dediğine hekimler 'fistül' adını verir. Daha önceki talimatlara uygun olarak uygulanan dağlama sonuç vermemişse kesin bir tedavi yöntemi olmayıp tek yol, olgunlaşan tümör üzerinde bir kesik açarak kemiğe ulaşana kadar derine inmek ve içindeki nem ve cerahati akıtmaktır. Kemiğe ulaştığınızda nekroz ya da kararma görmeniz durumunda bu resimdekine benzer bir alet ile kazıyın. 'Pürüzlü baş' adıyla bilinen bu alet Hint demirinden yapılmıştır. Düğme gibi yuvarlak olan başının üzerinde çok ince işçilikli girintiler bulunur ve bu özelliğiyle eğe ya da törpüye benzer. Hastalıklı kemiğin yanına yerleştirdiğiniz aleti parmaklarınızın arasında çevirin ve elinizle hafifçe bastırın; bu işleme kemiğin hastalıklı bölümü tamamen temizlenene kadar devam edin. İşlemi birkaç kere tekrarladıktan sonra ilgili alana kanamayı durdurucu madde uygulayın. Uygulama yapılan yer iyileşip et dokusu oluşmaya başlamışsa, cerahat akışı kesilmişse, kırk gün içerisinde nüksetme olmazsa, şişme yoksa veya başka herhangi bir şey çıkmıyorsa tamamen iyileştiğinden emin olabilirsiniz.' İdrar yolu taşları konusunda da sayfalarca araştırma yapılmıştı. Zehrâvî bu taşları ezerek kırmak için mis'ab (matkap) adında bir alet tasarlamıştı. Zehrâvî'nin kitabını en son tercüme eden Lewis ve Spink bu aletin orijinalliğini şu sözlerle açıklar: 'Abulcasis'in geliştirdiği bu alet, bir anlamda modern çağdan yüzlerce yıl önce geliştirilmiş gerçek bir litotripter [böbrek ve safra taşlarını kırmak için kullanılan taş ezme makinesi] olduğu izlenimini verir. Tamamen gözlerden kaçan bu aletten ne Franco ve Pare gibi büyük Orta Çağ cerrahları ne de genito-üriner cerrahinin üstatlarından Frere Comethe bahseder.' 12'inci yüzyıla gelindiğinde Sevilla'da yaşayan İbn Zuhr isimli hekim, çelik çubuğun ucuna bir elmas ilave etmek suretiyle Zehrâvî'ye ait cihazı dönüştürdü. Zehrâvî ise, matkaplara ek olarak sistolitotomi (mesane taşı ameliyatı) prosedürlerinde kullanılan özel bir bıçak da geliştirmişti. Zehrâvî'nin sözünü ettiği diğer aletler arasında farklı şekil ve büyüklüklerde dağlama araçları, bisturiler, kesik açmak için tasarlanmış çok keskin bıçaklarla genellikle yarım daire şeklinde olan ve bugün hala aynı adla kullanılan bir ucu keskin veya kör kancalar bulunuyordu. Kör kancalar kan pıhtılarını temizlemek için damarların içerisine sokulurken, keskin kancalar çıkarılacak küçük doku parçalarını tutup kaldırmak ve yaraların kenarlarını tutup geriye çekmek için kullanılıyordu. Forsepsler, ameliyatlarda bir şeyleri tutup çekmek ya da doku tutmak için kullanılan iki saplı metal aletler de Zehrâvî'nin keşfi olan cerrahi aletlerdi. Ezici forsepslerde, mesane taşlarını ezmek ya da tutup çıkarmak için iki çene bulunuyordu; iletim forsepslerinde ise fetüsü tutarak anneden çekmek için tasarlanan ve bugün hala kullanılan yarım daire şeklinde bir uç vardı. Ameliyatta dikiş için kedi bağırsağını ilk Zehrâvî kullanmış olmakla beraber, onun müzik aleti tellerinde kullanılan kıvrımlı lifleri cerrahi amaçla kullandığı bilinir. Her vakaya dâhice yaklaşan Zehrâvî, tıbbi prosedürlerde eksik dişlerde kemik muadili kullanma, altın ya da gümüş teller kullanarak sallanan dişleri sağlam dişlere bağlama, kanamayı kontrol altına almak için pamuğu ilk kez kullanma gibi yöntemlerin de sahibidir. Zehrâvî trakeotomi ameliyatı yapma, düzenli olarak alçı kol ya da bacak askısı kullanma ve idrar yolu taşları için idrar deliğinden uygulanan ince bir matkap kullanma gibi birçok yeni uygulamaya imza attı. Fikriyat

Müslüman alimlerden miras ‘cerrahi aletler’

EL ZEHRAVİ KİMDİR?