Faşismden millî toplumculuğa

ÇAĞDAŞ KÜRESELLEŞTİRİLEN İNGİLİZ-YAHUDÎ MEDENİYETİNİN ANA İDEOLOJİSİ

• Faşismden Millî Toplumculuğa

Faşist devlet ülküsü, kan bağının geniş toplumsal dağılımıyla çıkan, geniş aile topluluğu da denilen kabîleciliğin karşı ucudur. Faşist devlet ülküsünün karşıtı, kabîleci - kavimci kan bağı anlayışını temsîl eden Millî toplumcu devlet anlayışıdır. Onda soyut motivlerin çerçevesinde buluşup kenetlenmiş kişiler değil de, kan bağı ile yurd ortaklığını esâs almış bireyler söz konusudur. Nitekim Millî toplumculuk ideolojisi, geçmişin sisli, puslu ufuklarında kol gezen Germen boylarının kandaşlık töresinden gelen kan ile toprak (Alm Blut und Boden) saplantısı üstüne binâ edilmiştir. Belli, sınırlı toprak parçasını paylaşıp —yurtdaşlık (L popularis)— kan bağı —kandaşlık (L cognatus)— bulunan bireyler,^[1] Millî toplumcu devletin kurucu unsurlarıdır. Toprak (L terra) ile kan (L sanguis), temel inanç birimleridir. Bunlar, insanın biyolojik —canlı— bağlarıdır. Bu çeşit bağlara dayalı olanlara biyolojik —canlı— toplum yapıları diyoruz. Bunun tersi örneklerini Hz Muhammed'in önderliğini ettiği İslâmî esâslara uygun Medîne —kamuoyuna değil de, seçilmiş bilginlerin (Ulemâ) oyuna dayalı— Şûra cumhuriyetciliğinde ve Osmanlı ile Roma devletlerinde gördüğümüz, sosyolojik, demek ki beşerî devlet teşkilâtlanmasıdır.

Öyleyse, Millî toplumculuğun temel mefhumlarından kan ne anlama gelir? 1937'de basılmış olan "Millî Toplumcu Eğitim"^[2] başlıklı derlemede yayımlanmış makalesinde (389.&390. syflr) Dr Erika Emmerich, kan motivini bize şöyle izâh ediyor: "... Kan, yalnızca kalıtım özelliklerinin taşıyıcısı değildir. O, daha ziyâde, aynı özden gelen insanların birliğinden doğan ve akılla kavranılamaz gücün ifâdesidir... Kavram olarak beşerî ne varsa, onu dile getirmekle birlikte, insanlar arasındaki farklı özelliklerin vurgulanması dahî, aynı kavramın anlam içeriğinde saklıdır. Öyleyse, kan felsefesi^[3], akıl yoluyla kılı kırk yarmak sûretiyle kurgulanmış (Alm erklügeltes) bir bilim sisteminden daha fazla bir şey olmak istiyorsa, insanın farklılığına duraksamaksızın parmak basmalıdır. Bu felsefe, şu durumda, insanla ilgili toptancı belirlemeler yapmak gafletinden bizi alıkoyacaktır. Böylelikle insan varoluşuna ilişkin bir felsefeyi yazmanın artık mümkün olmadığı belirtilmelidir.

Şimdi, insanların ortak paydası, daha açıkcası, onları doğadaki öteki var olanlardan ayırmamızı sağlayan bir durum —demek ki genel bir insan-olma durumu!— varsa, o takdîrde, bu genel insan-olma durumu (Alm Menschsein), insanın gerçekten özümüdür —öz, başka bir anlatışla: İnsanın en son belirlenimimidir (Alm Bestimmung)— diye sormalıyız. İnsanın son metafizik belirlenimi nedir? Bu, câmiasına bağlı kalması durumundan; daha da önemlisi, kanına karşı taşıdığı ödevden başka bir şey değildir. İşte bundan dolayı, geleceğin felsefesi, felsefe gerçekten var olmağa devâm edecekse, kanın felsefesi olacaktır. Her felsefe, önemi ile anlamını, mensubu olduğu kandaş insanların oluşturdukları câmiada (Alm Gemeinschaft) bulacaktır. Ancak, kan fikri (Fr Idee), yalnızca cisimleştirilebildiği (Alm Verkörperung) yerde varolabileceğinden, kan felsefesi, tekrar bir son varlığın salt kavramlılığına^[4] gömülmek istenmiyorsa, bizlere Kuzeyli kanın felsefesini dile getirmek zorundadır. Şu hâlde, kan felsefesi, bizlerçin özel Kuzeyli kanı biçiminde anlam taşır."^[5]

Millî toplumculuk, sacayağına dayanır: Bir: Irk esâslı Milliyetcilik —millî eğitim - toplum - sanat - iktisât siyâsetleri; iki: Israil kavminden ırk mülâhazalı nefret —Ortaçağ Hırıstıyan Avrupa'sının tersine, burada, dinî telâkkîler önemlerini yitirmişlerdir;^[6] üç: Askercilik — sivil bir mesleğe intisâb etse de fark etmez, her erkek, asker olacakmışcasına talîm terbiye görür, bil kuvve askerdir; böylelikle kurum olarak sivilliğin, toplumun yapılanmasında yeri yoktur; kadın ise, savaşan erkeğin destek kişisi olarak yetiştirilir. Millet, biçimbirliğine (Fr uniformite) erişmiş toplumdur. Bu ülküye toplumu taşıyan araç, talîm terbiye özelliğini gösteren eğitimdir. Onun da asıl işi, bireyleri çelikleşmiş irâdeyle techîz etmektir. İrâde, öncelikle İdealist felsefenin, Alman milletine telkîn etmiş olduğu vazgeçilmez bir ilkedir. Tabiî, bu ilke, Martin Luther (1483 - 1546), Immanuel Kant, Johann Gottlieb Fichte (1762 - 1814), Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Arthur Schopenhauer (1788 - 1860), Friedrich Nietzsche gibi, çağların en büyük, en parlak filosoflarına gökten zenbille inmemiş. Filosof, içine doğduğu toplumun adetâ radarıdır. Ortalıkta 'serseri mayın' misâli dolanan değerleri derleyip toparlar, ardından bunları aklın biçimlendirici potasında işleyerek sıkı dokunmuş sistem hâlinde toplumuna iâde eder. Felsefîleştirilmiş bu değerler, ahlâk nizâmı şeklinde, uzun vadede eğitim yoluyla topluma 'yedirilir'. Bahse konu değerler, gündelik yaşayıştan tutun da zanaat, ticâret, askerlik ile siyâset sevîyelerinden geçerek bilim, sanat ile din gibi, toplumun en yüce düzlemlerine dek yaygınlaşıp yerleşir; milletin caracteristique özellikleri hâlini alırlar.

Toplumu belirleyip biçimleyen en başta gelen etkenler, onun içerisinde yaşadığı tarihî ile coğrafî şartlardır. Onlar, onun maşerî hayâlhânesi ile nefsini, hayat gâyesini, âdetlerini, gelenek ile göreneklerini, zanaat nevilerini, giyim ile kuşamını, yemesini içmesini, hâl ile hareketlerini tayîn ederler. Batı Avrupa'nın kuzeyinde yaman yelli, azgın dalgalı denizler ile geçit vermez dağlar arasında kalan sık çam ormanları ile bataklık düzlüklerde, yılın büyük bir kısmını karanlıkta, kar ile buzun tahakkümü altında geçirerek doğanın yarattığı en amansız şartlarına göğüs gererek yaşayan Germen ve onların ahfâdı olan Alman boyları, daha doğuda benzer güçlüklerle boğuşagelmiş Rus, Moğol ile Türk kavimlerinde de gördüğümüz özellikler geliştirmişlerdir. Ne var ki, bilâhare tarih boyunca intisâb edilmiş farklı medeniyet daireleri bu özellikleri hatrı sayılır derecelerde değişikliklere uğratmışlardır. Meselâ İslâm medeniyetinde yerlerini almış bulunan Türkler, burada kaldıkları sürece Millî toplumculuk yahut Sermâyecilik çeşidinden ideolojileri geliştirmeleri veya bunlardan birine 'takılmaları' asla mümkün gözükmemektedir. Vahiye sâdık kalmaması yüzünden, her kalıba girebilecek tıynette gözüken Hırıstıyanlığı, Almanlar, kendilerinden önce veya sonra İtalyan, Ispanyol, Fransız, İngiliz, Leh, Rus, Rum, Ermeni, Kıptî, Habeş, Süryanî milletlerinin yapmış olduğu gibi, kendi millî özellikleri doğrultusunda tebdîl etmişlerdir. Filhakîka, bir tek Hırıstıyanlıktan bahsetmek zordur.^[7] Bundan dolayıdır ki, belli başlı esâslı kültür çevrelerine göre biçim almış Hırıstıyanlıkları teker teker anmak zorundayız. Görünüşte ilahiyât anlaşmazlıklarından doğup neredeyse değişik dinler hâlini almış gözüken Hırıstıyan mezheplerinin esbâbımmûcibeleri, kendilerini biçimlemiş olan farklı millî kültür çevreleridir. İşte bu yüzden, İslâmın kişinin tersine, Hırıstıyan âlem, hiçbir zaman tam anlamıyla ümmetleşememiştir. Bunun sonucunda, milliyet, kendisini Hırıstıyan toplumlarında her vakit gizli yahut açık biçimde duyurmuştur.

İmdi, uzak geçmişin derinliklerinden bize doğru yürüyen bütün bu hususları dikkate almadıkca, ne dünü ne de bugünü doğru düzgün yargılayıp açıklayabiliriz.

Çöllerde yahut kutba yakın yörelerde yaşayanlar, geçimlerini fırtınalı sulardan sağlayanlar ile dağlılar, zorlu coğrafyaların insanıdırlar. Bunların ortak paydası, gerek teoride gerekse uygulamada icâda yatkın olmalarıdır. Ayrıca, atılgan ve etkindirler. Bireysel girişime yer ayırmakla birlikte dayanışmacı ve savaşkandırlar. Eril ve ataerkildirler. Dinî duyuşları ziyâdesiyle keskinleşmiştir. Sıkı sıkıya bağlandıkları inanç manzûmeleri, onları, bedîî melekelerini bileyerek sanatta üstün seviyelere ulaşmalarını sağladığı gibi, dirençli, dirâyetli, fakat aynı zamanda mutaassıp da kılmıştır. 'Armut piş ağzıma düş' çeşidinden bir yaşayışa cevâz veren rahat coğrafyaların insanında rast geldiğimiz hoşgörüyle, laçkalık ile aylaklığa varabilecek derecedeki keyifli ömür sürme keyfiyetiyle, az önce bahsettiklerimizde, tabîî ki, karşılaşmayız. Rahat onlara adetâ batar. Onun, kendilerini yozlaştırıp soysuzlaşmaya sürükleyeceğinden korkarlar. İşte bütün bu sebeplerden ötürü olsa gerek, tarihi ve dünyayı biçimlemiş yapılanmalar ile düzenlemelerin mimarı hep şu zorlu coğrafyaların insanı olmuştur.

İmdi, dindışı Yeniçağ Batı Avrupasında Onaltıncı yüzyıldan itibâren beşerî aklı esâs almış hâlde ortaya çıkan Maddeci-Mekanikci dünya tasavvurundan hız alarak vucut bulmuş Sermâyeciliğin de bozduğu mütedeyyin, dayanışmacı-toplumcu, azla yetinebilen, ekmeğini taştan çıkaracak kertede çalışkan, toprağına, ailesi ile topluluğuna bağlı, kadın ile erkeği keskin çizgilerle birbirlerinden ayırdeden, gurur, namus ile iffeti temel değer olarak benimseyen insan tipolojisi ile hayat anlayışıdır. Mütedeyyinliğe karşı her çeşit özlü bağlanmayı alaya alan, yere -yurda - topluluğa ilişkin olma duyuşuna karşı Cosmopolitismei geliştiren, dayanışmacılığa karşı bireyciliği ikâme eden, 'el emeği göz nuruyla' maişeti temîne karşı 'Alinin küllâhını Velîye giydirme bezirgânlığı'nı koyan, namus ile iffete karşı 'en üstün değer kârdır' kanâatini sokan, mücâdele irâdesine karşı pazarlık görüşünü getiren, geleneği muhâfaza etmeğe karşı sürekli değişmeyi kural kılan ve nihâyet hayatta temel mürâcaat mevkii olarak doğaüstü kutsal Kudrete beslenen inanca karşı beşerî aklı, daha doğrusu, zekâyı yerleştiren Mekanikci-Maddeci-dindışı-Sermâyeci düşünme tarzına karşı Organisist-Romantik-İdealist hayat ve dünya telâkkîsinin boy verip serpildiğini anlattık. Bu hayat ve dünya telâkkîsinin ideolojileşip siyâsîleşmiş vecheleri olarak Faşism ile ondan esâslı sûrette farklı bir düzen olmakla birlikte, Millî toplumculuğun karşımıza çıktığından da söz ettik. Şu hâlde, gerek Faşism gerekse Millî toplumculuk, Hür Sermâyeciliğe karşı tepki hareketleri olarak vucut bulmuşlardır. Ne var ki, Faşismden ziyâde, Millî toplumculuk kendisine karşı tepki şeklinde doğduğu Hür sermâyeci İngiliz- Yahudî anlayışının birtakım esâsa taalluk eden fikirlerini, üstünde pek düşünmeksizin, veri biçiminde algılayıp yöntemleştirmiştir. Bunların başında hür teşebbüs ile Charles Darwin'in evrim varsayımından çekip çıkarılmış doğal ayıklanma ile en uygun olanın yaşayakalması ilkeleridir. Böylelikle merkez karar mercii Farmasonluk olan Maddeci-Mekanikci-Sermâyeci İngiliz-Yahudîliğin telâkkîsine karşı çıkıp savaş vermekle kendini tarih önünde yükümlü kılan Millî toplumculuk, fikirce ve yöntemce hasmının tuzağına düşmesi yüzünden, daha baştan kendi hikmetisebebine^[8] aykırı tarzda arzıendâm etmenin tragedyasını yaşar olmuştur. Temelden aykırılığı,^[9] Millî toplumculuğu tümüyle aklaaykırı (irrationel) bir konuma sokmuştur. Aklaaykırı boyutlara sürüklenmiş Millî toplumculuk, schizophrenique bir kimlik çözülüşüyle insanda aklıselîme ilişkin ne varsa, onu topyekûn çiğnemiş, sonuçta, havsalaya ve hattâ hayâle sığmayacak derekedeki bir zulm ve vahşet makinesine dönüşmüştür. Bidâyette hak ile bâtıl davâlar arasında cereyân edecekmişcesine patlayan İkinci Dünya Savaşı (Eylül 1939 - Mayıs 1945), sonuçta, bâtılın bâtılla çatışmasına sahne olmuştur. Zafere ulaşan da, bâtıl taraflardan biri olmuştur: Sermâyeci İngiliz-Yahudî dünyası ile müttefiki Stalin Bolşevikliği. Aslında, ikinci, birincinin dimâğından çıkmakla birlikte, Bolşevik Sovyetlerin önderi kesilen Stalin, öngörülmedik bir hesâp hatâsı olarak Sermâyeci İngiliz-Yahudî dünyasının başını belli bir süre boyunca fenâ hâlde ağrıtacaktır. Ancak onun ölümünden otuz sekiz yıl sonra İngiliz-Yahudî Sermâye dünyası, kendine düzmece seçenek oluşturmak maksadıyla vucut vermiş olduğu Toplumculuk ile onun hemen hemen bütün dalları ile budaklarını tekrar denetim altına alabilmiştir.

Ş. Teoman Duralı'nın, Dergah Yayınları'nca yayınlanan 'Çağdaş Küresel Medeniyet – Çağdaş Küreselleştirilen İngiliz Yahudi Medeniyeti – Anlamı, Gelişimi ve Konumu' isimli kitabından alıntılanmıştır.