Erdem Beyazıt Şiirleri: Anlamlı, En Güzel Erdem Beyazıt Sözleri ve Alıntıları

KARANLIK DUVARLAR

I.

Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda,

Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum,

Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında

kimse elini uzatmıyor.

Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya

boşalan bir deniz gibi.

Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu.

Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme,

Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar.

Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda,

İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda,

Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar,

Biz bunun için mi geldik?

II.

Kara ağaç gibi bağlıyım, katı bir çağ bu,

Her şey bir makine düzenine gidiyor.

- Düzen diyorlar beni

çağırıyorlar -

Irmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu.

Baktığımız herşeyde bir yalan kabuğu,

Bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz.

III.

Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa

bağlıyorsunuz.

Doğmadan ölüme yöneldik, gerisi yok

diyenler var.

Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var,

Sizin güveniniz bir güneş düzeninde.

Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum

Bir ağacı büyütüyorum her yerimle.

Bir ağacı uyguluyorum

- her şey bir ağaç düzeninde -

Yerde gökte ve her yerde

Dallarında ben ağacın incecik köklerinde

Boğuluyorum - bağlanıyorum -

Ben mezarların karanlık çağına

dayanıyorum.

IV.

Şu dar odanın katı yalnızlığında

Ve her şeyin çıplaklığında,

Durup bir pencereyi deniyorum,

Gizliliğin dışına çıkıyorum,

Araçların,

İnsanların,

Şehrin ve meydanların ve

kalabalığın ve

herşeyin.

İçimde yalnız ve yapraksız

Bir kavak ağacı büyüyor

- Çıplak ve göğe doğru -

Ama küskün, ama yalnız,

ama yapraksız ve uzun

Bir ağlama duvarı bu.

Yatak ve yorganın kuru yalnızlığında

Ve aklın dar yalnızlığında

Şehrin ve herşeyin

Ve kalabalığın yorgunluğunda

Saçların ve parmakların

Ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında

Ve aynaların sığ görünümünde

Bunalıyorum

V.

Susmanın kalesine sığınıyorum

Önümde karanlıktan duvarlar

Sırtımda insan yüklü bir gök var.

Erdem Bayazıt

KIZ KULESİ

Biricikliğin burcunda bir lamba

Müebbede mahkûm bir kızlık

Hasret duvarına hapsolmuş bir annelik

Yalnızlığın somut bir simgesi

Gibi mi oluşmuş bu sadelik?

Gücünü alıp yasalardan

Cengiz Han'ın çadırından

Çıkıp gelen ta Çin Seddi'nden

Başında mücevher dolu bir sele

On yedisinde bir cariye

Den kalma bir ünlem mi bu kule?

Konuvermiş suların üstüne.

Üsküdar açmış feracesini

Bir başka âlemin operasından bir arya gibi

Kıyılardan yamaçlardan

Avaz avaz fışkıran mor pembe bir bahar var

Bir de çığlık çığlığa savrulan

Bembeyaz martılar!

Bir Ukraynalı iri iri açmış gözlerini

Seyrediyor süzülen bir şilebin güvertesinden Boğaziçi'ni

Kayıyor ard arda köşkler yalılar

Kayıyor Mihrimah, Valide, Şemsipaşa, Ayazma

Odesa limanına kayıtlı bir gemide bir tayfa

Sığınmış ceplerine yoksul elleri

İndiriyor içine bir bir o narin minareleri!

Boğazda tıkanan bir lokma gibi bir anda

Kız Kulesi!

- İmdat!

Ne Ukraynalı tayfa

ne de kimsecikler duyuyor bu sesi

Bir yanıt veren olmadı bu güne kadar

İnliyor Kız Kulesi!

Erdem Bayazıt

KUŞ SAYFALARI

Bir tren atılır kurşun gibi geceye,

Demir gibi gök yüklü tren

karanlığın ürpertisine girerken,

Ötede kuşlar derlenir ana olurken bir gün doğumuna.

Kent horozlarla uyanır, sularla gerinir zamana

geçerken ezanla.

Sayfalar sayfa olurken Kur'an'la

Bir kuş yağmuru boşanır bilmediğim bir yerden,

Bir boranın patladığı bir yerden.

Erdem Bayazıt

ÖLÜ VAKİTLERİ YAŞAMAK İHTİYAR EVLERDE

Duvarları çatlak

Tavanı dökülmeye hazır

Temelinde bitlerin karıncaların

ince bacaklı böceklerin gezindiğ

İhtiyar evlerde

Zamanı çekip üstümüze

Örtüyoruz kirli ve açık yerlerimizi.

Bir şey mi var

Sandık diplerinde saklanan

merdiven altlarında unutulan

Ahır köşelerine atılmış

paslı çivilerine asılmış duvarların

Nedir bizi bağlayan bütün bunlara

ve geçen zamana

Siz oturdunuz mu hiç kıldan ince uçurumlarda

Biz yatıyoruz her gün

beli bükülmüş duvar diplerinde

Uykumuz ürkek ceylanlara benziyor

Bazan yorgun taylara.

Biz sessiz ve kaygan zaman üstünde

Unutmuş ve aldırmaz görünüyoruz

Gıcırtılı merdivenlerden çıkan ölümü.

Biliyoruz işliyor saat tıkır tıkır

Her yerde ve her şeyde

Sesini çizerek sonsuzluğa

Tıkırtıların kımıltıların ve uzayan ağaçların.

Erdem Bayazıt

ÖLÜM RİSALESİ

- Aziz kardeşim Yusuf Erzincanî' (Ergün) nin anısına -

Önsöz

Damla damla oluşuyor hayat

Ölüm kımıl kımıl

Duymak kolay

Anlatmak değil.

Her an

Farkındayım

Az az öldüğümün.

Bilincindeyim doğan ayın

Eriyen karın, akan suyun

Ve usul usul tükenen zamanın.

Tekrarlayıp duruyor saat

Vakit de mahlûktur

Vakit de mahlûktur.

İşliyor kalbim

Eskiyor saçlarım

Ve gözlerimin en ince hücreleri.

Okuyorum hayatı

Toprağın üstünden çok

Altındakilerle var olduğunu.

Toprak

Ölüme aç

Ölüme muhtaç

Hayat.

Ölüm muhakkak

Ve ölüm mutlak

Tek kapısıdır ölümsüzlüğün.

Ölümle tanıştıktan sonra anladım

Sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanın.

Kesitler

Mahlûkta devinen

Gürül gürül bir ırmaktır ölüm.

Babalar ölür

Dolaşır eli ölümün

Saçlarında anaların oğulların.

Analar ölür

Kök salar hasret yüreklere

"Bir evlat pir olsa da"

O zaman anlar ancak neymiş öksüzlük.

Oğullar ölür

Bir kafes olur ölüm

Ana kalbi bir kuştur

Azad kabul etmez.

Sevgililer ölür

Bir hicret olur ölüm,

Bir sıla.

Mesela arkadaşlar

Arkadaşlıklar vardır okullarda

Bakarsın biri gelmez bir gün

Ve artık hiç gelmeyecektir

Simsiyah bir gölge düşmüştür adeta

Bahçeye koridorlara sınıflara

Bir fısıltı dolaşır dudaklarda

Kimi kirpikleri ıslak

Çökmüş bahçenin tenha bir yerine

Elinde bir çöp resmini çizer toprağa

Anıların

Kimileri öbek öbek toplanıp

Çaresizliği dile getirirler anlamsız sözcüklerle

- Nasıl olur daha dün beraberdik

- Salıncakta İki Kişi'yi izlemiştik daha dün nasıl olur

- Geçen pazar kırlarda dolaşmıştık

"Göçmen kuşlar yerli kuşlardan daha mutlu olmalılar

Hayatı dolu dolu yaşıyorlar" demişti,

unutamıyorum.

Sonra bir mezarlıkta

Bir çukurun başında

Bir kapının ağzında

Herkes susar

Konuşur ölüm.

Ve sürer hayat.

Bazan bir tekerlek altında

Ansızın gelir ölüm

Apansız biter sınav

Bir elektrik kesilmesi gibi

Kesilir tûlu emel.

Bazen ölüm vardır

Ölümden önce gelir

Mesela bir hapishanede bir hücrede yaşanır

Sorular hep yanıtsız kalır orada

Sadece konuşan rüyalardır

Yahut hayaller suskun duvarlarda

Gözler kabul eder parmaklar kabul eder

Ama beyin hep umuttan yanadır.

Bazan akan bir film şeridinin

Tek kare donan bir fotoğrafı gibidir

Ölüm.

Karşıda bir manga asker

Gözler namluların karanlık ağızlarını görmez de

Takılıp kalır masmavi gökyüzünde

Asılıp kalmış bembeyaz bir buluta.

Ölümden uzak ölümler vardır

Gazete ilanlarında rastlanılan

Dünyaya bağlılığın zavallı

Ve muannit

Bir belgesidir

Daha çok kalanlara ait.

Bir de bir örümcek ağının ortasına düşmüş

Bir sineğin titrek bacaklarında seyretmiştim ölümü.

Ölümler vardır:

Bir ağacın köklerinin topraktan

çatır çatır sökülmesi gibi

Can çatır çatır çıkar damardan

Ölümler vardır:

Can kuş gibi uçar gider

Bir martının süzülüp

Kaybolması gibi maviliklerde.

Bir Portre

Engin sakin berrak bir denize

Uçsuz bir kumsaldan ağır ağır

Nasıl yürürse insan

Sokrates öyle yürüdü ölüme.

Tilmizleri ağlaşırken

O vasiyet ediyordu:

- Asklepyos'a bir horoz borçluyuz

Unutmayınız.

Ne tuhafsınız dostlar

Güçsüz kadınlar gibi ağlaşmak niye

Yükselmek varken ölümsüzlüğe.

İnancına sahip olmak

İnsan olmanın şartı

Kölelikler içinde en onulmaz kölelik

Hayatın ölümcül yanına

Takılıp kalmak değil mi?

İlkin ayaklarında duydu Sokrates

Zehirin soğukluğunu

Ve yavaş yavaş ölüm

Yükseldi göğsüne çenesine.

Dudaklarında donan son bir tebessümle

Bir işaret taşı da böylece

Sokrates dikmiş oldu ölüme!

Ölümün Sesi

Ölümden bir işaret var her şeyde

Ölümün sesini duyuyorum şarkılarda, türkülerde:

- Kışlanın önünde redif sesi var

Namluların ucunda ölümün sesi!

- Bir ay doğdu geceden oy oy

Karanlığın ağzında ölümün sesi!

- Erzurum dağları kar ile boran

Vadilerin koynunda ölümün sesi!

- Ezo gelin durmuş bakar yollara

Umudun ardında ölümün sesi!

- Bir ihtimal daha var

Umuddan da öte ölümün sesi!

Kendi Ölümüme Ait Bir Deneme

Bir gün öleceğim biliyorum

Bunu her an ölür gibi biliyorum.

Anamın yüreğinde bir kor

Ölene dek sönmeyecek bir ateş

Kımıldanıp duracak hep.

Karım bomboş bulacak dünyayı

- N'olurdu birlikte ölseydik, deyip duracak

Oysa insan yalnız ölür

Ama o olmayacak dualarla teselli arayacak.

Kızlarımın gırtlaklarında bir düğüm

Bir süre kaçacaklar insanlardan

Boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde

Sonunda onlar da kabullenecekler öylesine.

Ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar

- Yaşayıp gidiyorduk yahû

Ne vardı acele edecek!

Diyecekler.

Biliyorum yaklaşıyoruz her an

Biliyorum oruçlu doğar insan

Ölümün iftar sofrasına!

Son Söz

Ve zaman döne döne

Gelmişti başlangıç noktasına

İlk yaratılış düğümüne.

Mahlukatın var olduğu

Yüzüsuyu hürmetine

Evrenin Efendisi'nin

Kavuşmak vakti gelmişti sevgilisine.

Hayatın menbaı

Merhametin son durağı

Mâdeni, muhabbet ocağının

Ateşler içindeydi

Yatağında.

İltica etmişti sanki Kâinat

Kutsal tenine

Hayata şafak olan alnında

Ter taneleri

Her biri insanlık çilesinden

Bir haberdi sanki

Bir an oldu

Aralandı gözleri

Sonsuzu kuşatan bakışları

Süzdü ciğerpâresi Fatıma'yı

Süzdü tek tek çevresindeki

Can dostlarını

Kıpırdadı dudakları, dedi:

- Ebu Bekir kıldırsın namazı

Sonra daldı daldı uyandı

Son defa aralandı

Bakışları

Yöneldi bir noktaya

Karar kıldı bir noktada

Ve dedi:

– Merhaba ey refik-i âlâ!

Olacak oldu

Akıllar kamaştı

Kalbler tutuştu

Feryat ve figan gökleri tuttu

Çekti kılıcını Faruk olan

Sıçradı orta yere:

- Kim derse "O öldü", öldürürüm!

Ayrılık ateşinden

Ateşin şiddetinden

Sanki bendler çözülmüş

Felekler çökmüştü

Şuur tutuşmuş

Akıl iflas etmişti.

Sonra Sıddıyk olan

Yetişti geldi

Baktı baktı yatağında hareketsiz yatan sevgiliye

Mağarada arkadaşına Hicrette yoldaşına

Sonra baktı çevresine

Mahşerden önce mahşer hali yaşayan

Ashabına

Âline

Ebu Bekir dedi:

- Ey nâs, susun!

Kim ki Resulullaha tapmaktadır

Bilsin ki Resul ölmüştür

Kim ki Allaha tapmaktadır

Bilsin ki Allah ölmez

Hayy ve Lâyemuttur.

Ey ns, susun!

"İnnâ Lillâh ve innâ ileyhi râciûn"

Sonra eğildi sevgilinin yüzüne

Sürdü bulutlanmış gözlerini

O güzellikler ülkesine

Baktı baktı ve dedi:

- Hayatında güzeldin,

Ölümünde güzelsin

Öldün

Bir daha ölmeyeceksin!

Erdem Bayazıt