Arama
Vahşi kapitalizmin çarkları
Yirmi birinci yüzyıl ile beraber suni bir sahaya taşınan insan hayatı her geçen gün daha sıkıntıya ve acıya sahne oluyor. Çok güzel evlerde çok mutsuz hayatlar yaşayan insanlık bir çare, kurtuluş arıyor. İnsanlar olarak hayatımızdan çıkan güzellikleri fark ettiğimizde aslında neler kaybettiğimiz hakikatini daha iyi kavrıyoruz. Peki, tüm bu keşmekeş ve karışıklığın ortasında soruyoruz: Bu gidiş nereye?
🔹 Bugün dünya dört tarafı adalar ve denizlerle çevrili kocaman bir mutsuz insanlar gezegenidir. Etrafımızdaki ve diğer kıtalardaki hemen herkes her türlü maddi refaha rağmen mutlu değil.
🔹 Birleşmiş Milletler'in her sene yayınladığı rapora göre her geçen sene ülkelerin mutluluk seviyeleri daha da aşağı düşüyor. Aslında durum dışarıdan bir tezat gibi görünüyor.
🔹 Çünkü artık hemen herkes belli bir refah seviyesinin üzerinde yaşam sürüyor. İncelediğinde iki yüz sene evvel yaşayan en zengin kişiden daha fazla imkana sahibiz.
🔹 Meşgalelerimiz var, sürekli bir hayat koşuşturmacası içindeyiz. Ama tüm bu görünenler esasında dışarıya karşı takındığımız bir kapatıcı maskeden ibaret.
🔹 Daimi olarak gururlu, güçlü ve dışarıdan gelecek darbelere karşı yıkılmaz görünme çabası içerisindeyiz. Bir moda furyasına tutulmuş sonbahar yaprakları gibi artık insanlık...
🔹 Üzerimizdeki baskı kendi karakterimizi, hayata bakışımızı ve hatta varlığımızı dahi gölgede bırakıyor. Tüm bu koşuşturmaca akıllara "Bu gidiş nereye?" sorusunu getiriyor.
🔹 Tüm varlığımızı sıfatlarla kaplayarak dış dünyaya karşı bir koruma kalkanı içerisine giriyoruz. Din kardeşlerimiz ile dahi aramızda bir mesafe, soğukluk var.
🔹 "Komşusu açken tok yatan bizden değildir" hadis-i şerifini artık sadece önemli günlerde duyuyor, aynı binada beraber yaşadığımız komşularımızı dahi tanımıyoruz.
🔹 Daha önemlisi bu hususlar bizi artık düşündürmüyor, ilgilendirmiyor. Vahşi kapitalizmin çarklarını döndürmek ve kendiliğimizi, karakterimizi geri plana atmak suni bir mutluluk sahası sağlıyor bizlere.
🔹 Her bayram büyüklerimizi ziyarete giderken kalplerimizi yanımıza almıyoruz. Gerçekleştirdiğimiz eylemleri bir robot edasıyla yerine getiriyor arkalarındaki manaya kavramaya çalışmıyoruz.