Arama
Peygamber Efendimizin dilinden tabiat
"Kıyametin kopacağını bilseniz dahi elinizdeki fidanı dikiniz." buyuran Peygamber Efendimiz, çevrenin en iyi şekilde korunmasına büyük ihtimam göstermiş, ashabına da özellikle ağaçları korumayı teşvik etmişti. Gelecek nesillere daha yeşil bir tabiat bırakmak adına Peygamber Efendimiz, gereksiz yere ağaç kesimini yasaklamıştı. Peki, Hz. Peygamber'in ağaçlandırma ile ilgili tavsiyeleri nelerdi?
Hz. Peygamber, hayatı boyunca çevreyle ve onun korunmasıyla ilgilendi. O, yaşadığı müddetçe çevrenin en iyi şekilde korunmasına büyük ihtimam gösterdi, ashabına da özellikle ağaçları korumaya teşvik etmişti. Savaşlardan önce daima askerlerine herhangi bir ağacı kesmemelerini, tarla ve bahçeleri ateşe vermemelerini emretmişti.
Hz. Peygamber, Medine'ye hicret ettikten sonra ağaç dikimini teşvik etmiş ve yeşil bakımından fakir olan yerleri ağaçlandırma faaliyetlerine katılmıştı. Peygamber Efendimiz, azat edilmek için üç yüz hurma fidanı dikmek zorunda kalan Selman-ı Fârisî'ye ağaçları açılan çukurlara yerleştirmek suretiyle yardımcı olmuştu.
Gelecek nesillere daha yeşil bir tabiat bırakmak adına Peygamber Efendimiz, gereksiz yere ağaç kesimini yasaklamıştı. Bir rivayete göre haksız bir nedenle sidre ağacının kesilmesini eleştirmişti.
Hz. Peygamber, ağaçlara ihtimam gösterilmesini ve onların incitilmemesini isterdi. Bir rivayete göre bir bedevinin elindeki sopayla ağacın dal ve budaklarını kırıp döktüğünü görünce onu bu davranışından dolayı uyarmıştı.
Râfi' b. Amr çocukken karnını doyurmak için 'ensar'dan birisinin hurma ağacını taşlayınca, Hz. Peygamber ona sevecen bir şekilde "Evladım, ağaçları taşlama, dibine düşenleri al, ye!" buyurmuştu.
(Tirmizî, Buyu', 54; İbn Mâce, Ticârât, 67)
Peygamber Efendimiz, iki mezar arasından geçerken bir ağaç fidanı istemiş ve onu iki mezarın arasına dikmişti. Bu davranışının sebebi kendisine sorulduğunda ise, "Bu iki dal kurumadığı sürece, o ikisinin çekmekte olduğu azabın hafifletilmesi umulur." buyurmuşlardır.
(Buhârî, Cenâiz, 82; Müslim, İmân, 34; Ebû Dâvud, Tahâret, 26)
