Şiir çizen adam: Hasan Aycın
Hasan Aycın'ın ortaya koyduğu çizimler alışık olduğumuzun çok dışında. Çizimlerine ne karikatür denilebiliyor ne de resim. Belki de herhangi bir sınıflandırmaya ya da kategoriye mahkum etmeden özgünlüğün içerisine derinleşebilmeye çalışmak olsa tek "şiar".
Okur, yazar ve çizer olarak kendini tanımlayan Hasan Aycın 20 Eylül 1955, Balıkesir doğumludur. Çizgilerini tam olarak karikatür yahut illüstrasyon olarak isimlendiremediğimiz, nevi şahsına münhasır bir sanatçı olan Hasan Aycın'ı eserleriyle birlikte yakından tanımaya ve müşahede etmeye çalışacağız.
Doktorların, yürüyemeyeceğini, bacaklarının da kesilmesi gerektiğini iddia ettiği bu çocuk, ilkokul ikiye kadar sırtta taşınacak, 'komşu çocuklarını seyretsin' diye bahçedeki dut ağacının gölgesine oturtulduğu o günlerde dünyaya bakma talimleri yapmaya başlayacaktır.
"Yıllarca babam tedavim için uğraşmıştı. Doktorlar bu çocuğun bacaklarını keseceğiz diyorlar babama. Ve ben bunları duyuyorum. Duyduğum şeyler sadece bunlarla sınırlı değil. Bir çocuk anne ve babasının gözlerinde onların yüreğini görür. Ben babamın gözlerindeki büyük bir üzüntü görüyordum, annemin gözlerindeyse çaresizliği. "Tamam, o halde bacaklarını kesin" diyen babamın gözlerinde hüzün; "ama önce para" diyen doktorların karşısında yaşadığı büyük yıkım vardı. Mahcubiyet ve kimsesizlik… Dedeme gitmiştik, para için. Verecek parası olmayınca, "Oğlum bırak ömrü kadar yaşasın çocuk" dediğinde yaşadığı rahatlamayı gördüm babamın gözlerinde. Üzerinden dağlar kadar yük kalkmıştı adeta."
MÜŞAHEDE EDİLENLERİN BİR TABLO ESERİ GİBİ KORUNMASI
Özellikle de çocukken yaşadıkları, sanatçıya mesai harcadığı alanda besleneceği bir kaynak aynı zamanda da eserlerinin neşv-ü nema bulmasını sağlayabilecek bir konum arz etmiştir.
"Çocukluğunu al ve kaç. Zira sahip olduğun tek şey odur."
(Walter Benjamin)
Evinin arka bahçesinde adeta unutulduğu o yıllar boyunca yüzlerce defa güneşin batışını ve doğa ile birlikte kurduğu ilişkiyi ortak bir paydada buluşturan Aycın;
"Çocukluğumdaki tabloları ilk günkü gibi korumaya çalışıyorum. Doğal ortamda gördüklerimle anlatmaya gayret ediyorum her şeyi. Kullandığım simgeler son derece yalın; ağaçlar, kuşlar, bulutlar, taş toprak, hep o günlerden kalan canlı izlenimlerdir. Sıkışmış bir şehir hayatında büyüsem farklı bir Hasan Aycın olurdum şüphesiz."
KENDİ YÜRÜYÜŞÜNÜN BİR TANIĞI
Hasan Aycın, modern tıbbın çaresiz ve umutsuz kaldığı, şifayı ise köye gelen yaşlı bir kadının hazırladığı ilaç vesilesiyle ikinci sınıfta okuluna yüreyerek gitmeye başlayacaktır.
"… Hasan Aycın'ın çizgilerini alışılmış biçimiyle birer karikatür saymak, onları hiç ihtiyacımız olmayan bir sınıflamaya kurban etmek anlamına gelir. Gerçi sanatçının sundukları arasında karikatür ölçülerine her bakımdan uyum gösteren ürünler yok değil, ama onun yaptıklarını çizgi yardımıyla çizginin dışına taşma isteği olarak değerlendirmek mümkündür. Çünkü öyle görünüyor ki Hasan Aycın'ın kalkış noktası çizgi ve çizginin imkanlarını yoklamak değil, çizginin arkasında kalmış kişi ve kişilikle bağlantıyı aramaktadır… çizgilerin sezgiye ilişkin temelleri var. Bence bir şiirin oluşumuyla Hasan Aycın'ın ak kağıt önüne oturana kadar geçen sürenin ortak nitelikleri var.
… Sezgiye doğru düğümlerinizi gevşetirseniz belki anlam sızabilir içinize." (İsmet Özel)
