Güzel bir haslet: Tevazu
Güzel bir ahlaki nitelik olan tevazu, kişinin Allah (CC) karşısında acziyetinin farkında olarak konumu ne olursa olsun, insanlar arasında buna uygun davranmasıdır. Tevazu, insanı kibirden uzaklaştırarak kalplerin katılaşmasını önler. Kişiyi daha iyi bir insan olmaya yöneltir. Sizin için tevazunun insana kazandırdıklarını derledik.
🔸 Tevazu, bireyin başkalarını küçümseyen duygu ve tavırlardan ruhunu arındırmasıdır. Türkçede alçak gönüllü sözcüğüyle de karşılanır. Kibrin zıt anlamlısıdır.
🔸 Tevazu ehli kişilere "mütevazı" denir. Mütevazı insanlar, güçlü ve zayıf özellikleriyle gerçekçi bir şekilde yüzleşir ve sağlıklı bir benlik algısı inşa eder. Bu dünyadaki konumlarının farkındadırlar. Farklı fikirlere ve öğrenmeye açıktırlar. Başkalarının düşüncelerine önem verirler aynı zamanda kibar ve empatiktirler.
🔸 Öğrenmenin ön koşulu olan tevazu, insanın hayatı boyunca devam eden olma sürecinin farkında olarak ona göre yaşamasıdır. Kemal Sayar:
"Tevazu insan olmak, olgunlaşabilmek, Allah'a (CC) layık bir kul olmak için daha çok mesafemiz olduğunu ve insan kardeşlerimizden kainattan öğrenecek çok şeyimiz olduğunu teslim etmektir. Her gün yeni bir merak ve hayret duygusuyla kainatı yeniden okuma çalışması olarak görülebilir." sözleriyle tevazuyu açıklar.
🔸 Tevazu, bizi başkalarının gözünde ben fikrinden uzaklaştırarak "Başkaları için ne yapabilirim?" noktasına getirir. "Başkasının sızısını, üzüntüsünü dindirmek amacıyla elimden ne gelir?" sorusunu sorabildiğimiz zaman tevazu ehli olmaya yaklaşmış oluruz.
🔸 Tevazu sahibi insanlar görünmeye değil de olmaya kendilerini adarlar. Görünen aldatıcıdır. Kabuğu soyulduğunda anlaşılır meyvenin çürük olup olmadığı...
🔸 Gösterişin pompalandığı bu göstergeler dünyasında tevazu sahibi olabilmek ve kalabilmek büyük bir nefis terbiyesi gerektirir. Bu açıdan tevazu, büyük bir ahlaki niteliktir.
İnsanların en ahlaklısı olan Peygamber Efendimiz (SAV) oldukça tevazuluydu. Hastaları ziyaret eder, kölelerin davetine katılırdı. (Kuşeyrî, er-Risâle, I, 380).
Peygamberimiz (SAV) elbisesini yamalar, ayakkabısını kendisi onarır ve eşlerine yardımda bulunurdu. Bir topluluğa girdiğinde ayakta karşılanmak istemez, çocukların yanına gider ve onları selamlardı. (Gazzâlî, İhya, II, 380-381).
🔸 Tevazu sahibi olmak elbette "her şeyi hoş görmek demek" değildir. Mütevazı insan, haklarını korumalıdır. Haksızlık karşısında durmalı, düşüncelerini söylemelidir. Çünkü haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytandır.
🔸 İnsan, kendi hakkını savunmadığında, sessiz kaldığında kendine zulmetmiş olur. Bu da hem insani hem de dini açıdan uygun değildir.
