İbn Haldun’un Mukaddime adlı eserinde ‘umran’ ilminin tarihle olan ilişkisi

İbn Haldun 732- 808 yılları arasında yaşamış, döneminde ileri sürdüğü yeni ve orijinal fikirlerle adını sonraki çağlara da ulaştırmış Kuzey Afrika kökenli bir alimdir. İlimle uğraşmanın yanında; devlet yönetimi ve devlet adamlığını da önemsemiş fakat bunu asli gaye yapmaksızın medeniyet kavramı üzerinde yoğunlaşmıştır.

İbn Haldun, Endülüs' te yaşadığı dönemlerde dünya tarihini konu alan yedi ciltlik Kitabu'l - İber adlı bir eser yazmıştır. Mukaddime bu eserin ilk cildini oluşturur. İbn Haldun sık sık kabileler arasında dolaşarak bedevî kabile hayatını yakından tanımış, fırsat buldukça da ilim ve öğretimle meşgul olmuştur. Ünlü Muḳaddime'sini böyle bir bilgi ve deney birikimiyle kaleme almıştır.

İbn Haldûn'un bir dünya tarihi niteliği taşıyan bu eseri önsöz ve giriş mahiyetinde kaleme aldığı ve "mukaddime" adını verdiği bölümle üç kitaptan oluşan yedi ciltten meydana gelir. Müellif girişte tarih ilminin önemine, tarih yazımında takip edilen usullerin araştırılmasına, tarihçilerin düştükleri hatalara, sahip oldukları asılsız kanaatlere ve bunların sebeplerine temas etmiş, tarih ilminin kapsamlı bir tarifini yaparak kendi tarih anlayışını ortaya koymuştur

İbn Haldûn'un Muḳaddime olarak bilinen meşhur eseri el-ʿİber'in birinci kitabıyla bu önsöz ve girişten meydana gelir. Esere bu ismi İbn Haldun vermemiştir, El-ʿİber'in altı ana cilde ayrılan giriş kısmı zamanla mukaddime olarak anılmıştır. Mukaddimede tarih ve toplumla ilgili görüşlerini yansıtmıştır.

İbn Haldûn Mısır'da iken El-ʿİber üzerindeki çalışmalarına devam etti. Doğu'daki kavimlerin ve hânedanların tarihlerini de ekleyerek eseri genel bir tarih haline getirdi.

Arapça kökenli olan umrân kelimesi, "bayındırlık, medeniyet" anlamına gelmektedir. Umran ilmi bir toplum metafiziği olarak düşünülmüştür. İbn Haldun eserinde daha evvel kimsenin ortaya koymadığı, özgün, beşeri umran ismini verdiği bir ilim kurduğunu belirtir.