Bir yılı aşkın bir zamandır amansız hastalıkla mücadele ediyordu. Haftada bir arıyor, hâl hatır soruyordum. Yormamak için fazla konuşmuyordum. Sesi sürekli değişiyordu.
Muhit dergisinin ilk sayısında onunla söyleşi yaptık. Bir de yazı kaleme aldım. Belki moral olur. Sevindi.
Dergi çıkınca, birkaç kendini bilmez sosyal medya üzerinden biçimsiz şeyler yazdı. Onlara Ahmet Ağabeyimizin durumunu diyemedim.
İkinci sayımızda bir öyküsünü yayınladık. Başka öyküler de yazacak, iyileşince yemek ısmarlayacaktı. Olmadı. Onun yanında hesap ödeme cüretinde bulunamazdınız.
En son, vefatından sekiz gün önce konuşmuştuk. Beni üzmemek için hep iyiye gittiğini söylüyordu. Telefonu kapattıktan sonra mutlaka kıymetli evladı Mehmet Hakan'ı arıyor, gerçek vaziyeti öğrenmeye çalışıyordum. Tahmin ettiğim gibi…
Kimseye faydası olmamış, hep kendine çalışmış insanlardan ziyadesiyle yorulduk. Ahmet Ağabey hakikaten bir başkaydı. Sadece halden değil, insanın iyisinden de anlardı. Sevdiği insanları birbiriyle buluştururdu. Mesela Saadettin Acar ile beni buluşturan oydu. Kardeşimle yirmi yıldır beraberiz.
İşte Ahmet Ağabeyin cenaze namazındayız. Haberleşmedik. Önceden karar vermedik. O gün için birbirimizden haberdar değiliz. Bir baktım, hemen sağımda Saadettin Acar var. Hu…
Ahmet Ağabey, büyüklüğünü yaşıyla değil, tavrıyla gösteriyordu. Yanında yahut onun olduğu yerlerde güven içindeydiniz. Onun elinden, dilinden ve kalbinden emindiniz. Bazı şeyler unutulmaz. Siz onu unutsanız, o sizi unutmaz.
Bizim yayınevinden önce romanı, sonra deneme kitabı çıktı. Birer tane temiz nüsha ayırdım. Ahmet Ağabey iyileşince imzalatacaktım. Onlar öylece masamın üstünde duruyor. Dokunamıyorum. Son kitabı Kanamalı Haydut, vefatından birkaç gün önce yayınlanmıştı. Göremedi galiba. Evladına soramadım.
İşte kabrinin başındayız. Gelenler gitti, birkaç kişi kaldık. Sükût.
Hiçbir veda beni bu kadar sarsmadı. Ahmet Ağabeyimi hep iyilik, güzellik ve yüksek sözlerle hatırlayacağım. Ah benim candan ağabeyim…
