Cahit Zarifoğlu'nun kaleminden bir hikaye "Çocuklarımızla Atlara Biniyorduk"

🔸

Ne rüzgar,

Ne bir insan sesi,

Ve ne de kuşlar,

Zaman ilerliyor mu belli değil.

Ama evlerde komidinlerin üstündeki saatler aralıksız çalışıyor...

Cahit Zarifoğlu

🔸

Mutluluk da tahammül ister. Onu da iyi anlamalı.

Cahit Zarifoğlu

🔸

O genç insan evine gitti. Çorbasını içti. Çocuklarına sıcak gözlerle baktı. Karısına güzel sözler söyledi. Desturla çıkıp çalışmaya gitti. Ve bütün gün üzerine rahmet yağdı.

Cahit Zarifoğlu

🔸

Dehşet şu insanlar! Kendilerinin de öleceğini bile bile öldürebiliyorlar.

Cahit Zarifoğlu

🔸

....Ölüm denen şey buydu işte: Vuruluyorsun ama hâlâ avcını ve onun silahını görerek ayakta bekliyorsun.

Cahit Zarifoğlu