Çağımızın hastalığı "vurdumduymazlık"
21. yüzyıl bizlere sunduğu birçok imkan ve fırsatın yanında benliğimizi kanser gibi saran manevi hastalıkları da yanında getirdi. Bunlardan biri olan duyarsızlaşma; milli ve kültürel kimliğimizi en çok da özümüzü tehdit ediyor. Evet, hissizleşme bizim en büyük düşmanımız haline geldi. Gözümüzün önünde vuku bulan acı olaylara ve doğal afetlerin ağır sonuçlarına karşı verdiğimiz tepkiler değişti, hatta tepkisizleştik. Gazze'de gerçekleşen ve işgalci İsrail'in faili olduğu katliamlar yüreklerimize ne denli işliyor?
◾ Dünyadaki insanlığın geleceği, her geçen gün biraz daha tehlike arz etmeye başladı. Her şeye ulaşabilmenin verdiği tatminsizlik duygusu, birbirinden farklı manevi hastalıkların doğmasına sebep oldu.
◾ Bir tane çikolatanın verdiği o heyecan ve o haz eskilerde kaldı. Yaşadığımız o eşsiz hisleri hatırlamak için çok değil bundan sadece 10 sene evvele gitmemiz yeterli olacak.
◾ Gördüklerimiz ve duyduklarımız artık bizleri öylesine derinden etkilemiyor, etkilese de bu duygunun geçmesi dakikalara hatta saniyelere bakıyor. Kısacası, insan olmanın ne demek olduğunu yavaş yavaş unutuyoruz.
◾ Hislerimizin, her geçen gün "benliğimize" veda edişini izliyoruz usul usul. Bizleri farklı kılan özelliklerimizi yitiriyoruz, tek tip oluyoruz, çağımızın diliyle adeta robotlaşıyoruz.
◾ Anadolu kültüründe büyümek bizlere bahşedilmiş en büyük armağanlardan biri. Fakat bugün, bu kültürün bizlere sunduğu; "hemhal, hiss-i kabl-el vuku" gibi değerlerimizi kaybedişimizi seyrediyoruz. Oysa bizim, "komşu komşunun külüne muhtaçtır" gibi bir atasözümüz ve "hemhal olmak" gibi de bir deyimimiz var.
◾ Komşuluğun ne kadar kıymetli olduğunu biliyoruz, hemhal olmak da zaten hem komşuluğu hem de akraba ilişkilerimizi kapsıyor. Farsça kökenli hemhal, "aynı halde olan, aynı derdi çeken" manasına geliyor.
◾ Bizler; akraba, eş-dostumuzun derdiyle dertlenen, kederiyle kederlenen, sevinciyle sevinen, üzüntüsüyle de üzülen bir halktık ne oldu bize? ara ara bu soruyu sormamız gerekiyor kendimize.
◾ Hissizleştik veyahut hissizleşmeye mahkum edildik. Etrafımızda gördüğümüz olaylara anlık üzülme ve sevinme gibi reaksiyonlar göstermeye başladık. Hislerimiz artık saniyelere ve dakikalara hapsoldu.
◾ Hissizliğin ve duyarsızlığın elbette belli sebepleri var. Yaşadığımız yüzyıl itibariyle deprem, yangın, sel gibi doğal afetlere hem de insanlığa büyük ölçüde zarar veren savaşlara tanık oluyoruz.
◾ O kadar sık bu haberlere maruz kalıyoruz ki bir noktada psikolojik olarak çöküşe geçiyoruz. Tabi, bu çevremizde olup bitenlere ve benliğimize karşı bir hayıflanma olmamalı.
