Arama
İslam ile şereflenen ilk kral: Necaşi Asheme
Necaşi Asheme, Mekke'de Müslümanların, Kureyşli müşrikler tarafından zulme uğradıkları bir dönemde ülkesinin kapılarını muhacirlere açmıştı. Resul-i Ekrem Efendimizin "Orada ülkesinde hiç kimseye zulmedilmeyen bir hükümdar iş başındadır; gidin ve Allah içinde bulunduğunuz durumdan bir çıkış yolu gösterinceye kadar o doğruluk ülkesinde kalın" tavsiyesi üzerine 15 muhacir Necaşi Asheme'nin hükümdarlığındaki Habeşistan'a hicret etmiş; sonraki yıl daha kalabalık bir grup bu topraklara gitmişti. Ashame, muhacirlere iyi muamele etmiş, daha sonra Peygamber Efendimizin kendisine gönderdiği bir mektup ile İslam'ı kabul etmiş ve Müslümanlıkla şereflenen ilk kral olmuştu.
Daveti kabul eden Ashame İslam dinini kabul etti. Ümmü Habîbe'yi Resûl-i Ekrem'e nikâhladı ve muhacirleri iki yelkenli gemiyle geri yolladı.
Bu arada Hz. Peygamber'e de bir çift mest, Mısır işi bir elbise, sarık, iç giysisi, üç tane kısa mızrak (kargı), bir yüzük ve bir katır hediye yolladığı bilinir.
Ayrıca oğlu Erhâ 60 kişilik bir grupla ve ayrı bir gemiyle onlara refakat ederken (bu gemi batmış ve bütün yolcular boğulmuştur) 70 kişilik bir Habeş heyeti de muhacirlere katıldı.
Resûlullah, Medine'ye gelen bu kişilere Yasin suresini okudu, kalplerinde oluşan İslam'a karşı sevgi üzerine de Maide suresinin 82'nci ayeti indi. Resûl-i Ekrem, Necâşî Ashame'nin muhacirlere gösterdiği sıcak ilginin bir karşılığı olarak bu heyete bizzat kendisi hizmet etti.
Necâşî Ashame'nin Hz. Peygamber'i görmeden, herhangi bir mucizesine şahit olmadan uzaktan iman etmesi İslam âlimlerinin dikkat çektiği bir husus olmuş ve kendisi iman ve amelle ilgili bazı konularda delil olmak üzere örnek gösterilmiştir.
Ashame 9 yılının Receb ayında (Ekim 630) vefat etti, bunun haberini Medineliler'e bizzat Resûl-i Ekrem vererek onun gıyabında Cennetü'l-bakī'da cenaze namazını kıldırdı.
Resûl-i Ekrem'in Ashame'nin gıyabında cenaze namazı kıldırması da farklı görüşlerin tartışılmasına, dolayısıyla farklı uygulamalara yol açmıştır.
Hattâbî gibi bazı âlimler meseleyi kişinin öldüğü yerde namazını kılacak kişilerin olmaması şartına bağlamış, Abdülvâhid bin İsmâil er-Rûyânî gibi diğer bazı âlimler de aynı şehirde bulunanların şehrin başka bir yerinde gıyabî cenaze namazı kılamayacaklarını belirtmiştir. Necâşî için kılınan namaz cenaze namazında tekbir sayısının dörtle sınırlanmasında da ilk örneği oluşturmuştur.