Arama
Divan şiirinin mis kokulu bahçe bitkileri
Yaygın adıyla Divan şairi olarak bilinen ve aynı zamanda çok iyi bir gözlemci olan klasik Türk şairi, şiirlerinde çevrelerinde gözlemledikleri, gördükleri veya haberdar oldukları her türlü izlenim, olay, durum ve bilgiyi eskilerin tabiriyle "zerreden küreye" hemen her şeyi, sınırlı nazım şekilleri ve fakat son derece zengin bir içerik ve konu çeşitliliğine sahip türler vasıtasıyla, elbette kendi sanat anlayışları çerçevesinde ve kendilerine has bir söyleyiş tarzıyla işlediler. İşte, Divan şiirinde geçen bahçe bitkilerini sizler için derledik…
Çağrışım alanı oldukça zengin olmakla beraber nispeten az kullanılmış çiçeklerden biri zambaktır. Zambak, beyazlığı ve zarafetiyle ön plana çıkar. Doğal olarak zambağın anlam çerçevesini; güzel, serdâr, yüz, zekân, parmak, yara, kirpik, boy, arz-ı hâl, kef-, Mûsâ, yed-i Beyzâ, Hz. Mûsâ, bâzûbend, şem', lû'bet, lûle, şiir, devât, name gibi öğelerin oluşturmasında bu ince, uzun, beyaz, güzel ve zarif özelliklerinin etkili olduğu aşikâr.
İsminden dolayı Hz. İsâ'yı çağrıştıran buhûrı meryem sevgilinin zülfü, hâme, Hz. İsâ, Mesih ve yed-i beyzâ imgeleriyle birlikte kullanılır. Söz konusu çiçek çok az kullanılan bir çiçek olduğundan divanlarda buhurımeryemli kullanım bulmak bile zordur.
Oldukça seyrek kullanılan bir diğer çiçek olan leylak ise "mor veya beyaz renkli, kuvvetli kokulu olması sebebiyle; sonuna nisbet i'si getirilerek, sevgilinin ayva tüyleri, zülfü ve elbisesini nitelemek üzere sıfat konumunda değerlendirilmiş.
Klâsik şiirde daha çok sevgilinin saçının benzetileni olarak yer verilen eftimûnun, aynı zamanda sevda hastalığının tedavisindeki rolü ile ele alındığı görülür.
Klâsik Türk şiirinde nilüfer, bilhassa şekil ve renginden hareketle, güneş ya da âşığın solan yüzünün sarılığı; hatta gökyüzünün maviliği için benzetilen olur. Suda yetişmesi ve su üzerinde bulunması nedeniyle gözü yaşlı tasavvur edilen nilüfer ayrıca,"seccâdesini suya sermiş, riyâzetten ötürü yüzü sararmış bir derviş" olarak tahayyül edilir.