Arama
Orhan Veli'den mektuplar
Garip akımının ustası Orhan Veli, henüz 36 yaşındayken talihsiz bir şekilde hayatını kaybetti. Yaşamayı, aşkı, umudu ve pek çok şeyi aynı şiir düzleminde buluşturarak edebiyatın unutulmaz şairleri arasındaki yerini aldı. "Bir de sevgilim vardır, pek muteber/ismini söyleyemem/edebiyat tarihçisi bulsun" dediği ve o zamanlar adını veremediği sevgilisiyse Nahit Hanım'dı. "Yalnız senin için yaşıyorum dediği" Nahit Hanım'a yazdığı mektupları sizler için derledik.
İçimin bu kadar seninle dolu olduğu bir zamanda düşünemiyorum demek daha doğru olur. Aramıza giren şeyleri yok etmekten zevk duyacağını söylüyorsun.
Nahit, sen bunu istiyorsan aramızda, yani seninle benim aramda, hiçbir kötü şey yok. Bizden başka hiçbir şey yok. İnan bana. Sen benim için daima tek var olan şeysin. Dikkat et, en çok demiyorum, tek diyorum. Senden başka hiçbir şeyim yok. Hiçbir şeyim olmasını da istemiyorum."
"Nahit,
Cevabın biraz gecikmişti. Bu arada bazı şeyler oldu. Onun üzerine sana, senin mektubunu almadan bir şeyler yazayım dedim. Geçen akşam Sabahattin'le (Ali) beraber Galata Balık Pazarı'nda bir meyhaneye gittik. Aynı yere ara sıra gidiyoruz. Orada çalışan bir kadın var. Mübin bilir. İlk defa onunla gitmiştik. Kadının birçok iyi huyları var. Ama en belli hususiyeti hafifmeşrepliği. Tabii bu hafifmeşreplik bize karşı değil. Oranın daha çok müdavimi olan balıkçılara, motorculara filan. Sabahattin, kadını tabiat bakımından sana benzetti. Canım sıkıldı fakat belli etmemeye çalıştım. Sonra bana sordu: "Sen Nahit Hanım'ı tanır mısın?" diye. "Oldukça tanırım" dedim. Kabul etmedi. Ben seni tanımazmışım. Tanırmışım ama yalnız bana göründüğün cephelerinle tanırmışım. Öteki cephelerini başkaları bilirmiş. Bir insanın sekiz cephesi varmış. Bir başka insan o sekiz cepheden yalnız üç tanesini götürmüş. Diğer cephelerini görenler başka insanlarmış. Pek de saçma değil. Fakat nedense pek rahatsız oldum. Bu fikrini izaha kalkışırken hatırladığı insan herhalde sen olmamalıydın. Üstelik öyle bir kadına bakarak hatırlamamalıydı. Senin hakkında senin söylediklerine ve benim bildiklerim uymayan sözleri hep böyle başkalarından duyuyorum. Duymasam daha mı iyi olarak bilmem. Fakat herhalde duymak da beni rahatsız ediyor. Haksız mıyım? Yahut sen haklı mısın? Bu hususta neler düşündüğünü bilmek isterim. Üstelik eskiden, yani çok eskiden buna benzer laflar pek işitmezdim. Herhalde hayatımızda bir değişiklik var ki böyle şeyler işitiyoruz. Ne yapmak lazım? Katlanmak mı? Ne tavsiye ediyorsun?"
"Nahit,
Mektubunu aldıktan sonra da rahat edemedim. Hala beni anlamak istemiyorsun. Oysaki senden üzüntülerimi yatıştıracak, beni teselli edecek bir mektup bekliyordum. Günün birinde, ne kadar haksız olduğunu herhalde anlayacaksın. Bu kadar bedbin bir ifade ile başlamama sebep belki de canımın eskisinden daha çok sıkıldığı bir günde senden öyle bir mektup almış olmamdır. Hatta mektubunu almadan da sana bir şeyler yazmayı düşünüyordum. Biliyorsun.
Ankara'dan ayrılmamın en mühim sebebi otel meselesiydi. Buraya geldikten sonra tekrar Ankara'ya dönebilmem için de ilk olarak o işin halledilmesi icap ediyordu. Bu da ancak elimdeki tercümenin bitmesiyle kabil olacaktı. Hâlbuki geçen gün kötü bir haber duydum. Gerçi böyle bir şey beklemiyor da değildim. Hatta sana bile söylemiştim. "Bu vekil Sabahattin'i Tercüme Bürosu'nda da bırakmaz" demiştim. Duyduğuma göre dediğim çıkmış. Tercüme Bürosu'nu, kabine kurar gibi, Suut Bey yeniden teşkil edecekmiş. Mesele bir insanın gidip yerine bir başkasının gelmesi meselesi olsa bu hadiseyi hiç mühimsemem. Ama değil. Değişiklik, bir zihniyet değişikliğinden ileri geliyor."
"Kendini hatırlatmak suretiyle beni rahatsız ettiğin, senin yokluğunun benim hayatımda hiçbir şey değiştirmediği filan gibi öteden beri mütemadiyen tekrarladığın boş vehimler için bir şey diyemiyorum. Çünkü ne desem faydası olmuyor. 'Senin için ben neyim?' diyorsun.
Benim için her şey olduğunu mademki bugüne kadar anlatamadım, şimdiden sonra ne yapıp da anlatabilirim. Hoş, ne istersen yaparım, ayrı mesele. Canım Nahitçiğim, bu çocukça kaprislerden vazgeçsen, bana daha sitemsiz, daha tatlı mektuplar yazsan olmaz mı? Bütün mektuplarımız hırgürle dolu"