Arama
Sezai Karakoç'un kaleminden Ramazan
Bir roman, hikaye, şiir veya deneme okuduğumuzda, edebiyatın hayattan beslenen yönüne yakından şahitlik ederiz. Bilhassa bu türlerde, sosyal hayatta yer edinen olayların, kültürel ve dini yaşantıya dair inceliklerin ve ibadetlerin yer aldığını gördüğümüzde; edebiyatın yaşantımızın büyük bir parçasını kendisine göre nasıl estetik bir biçimde yorumladığına hayranlık duyarız. Ramazan, edebiyatımızda Ramazaniye isimli bir türün ortaya çıkmasına vesile olan bir aydır. Ramazan'ı eserlerine konu edinen edebiyatçılarımızın en önemlilerinden biri ise hiç şüphesiz orucu "diriliş mucizesi" olarak gören Sezai Karakoç'tur. Gelin, "Nerede o eski Ramazanlar?" sorusuna işlevsel bir cevap sunan Sezai Karakoç'un Ramazan algısına yakından bakalım…
📌 Evlerimizi ev yapan, ruhlarımızı kölelikten azat eden oruç, Sezai Karakoç'a göre bir "diriliş mucizesi"dir. Modern insanın silahını oruç olarak gören Karakoç, bu silahla pek çok kötülükten korunabileceğimizi düşünür.
"Biz Müslümanlar için" oruç, dudakları çatlamış toprağa serpilen yağmur gibi âdeta bir rahmettir. "20. Yüzyıl sularında, Müslüman, kültür alanında da ekonomi ve maddî güç alanında da sıkıştırıla sıkıştırıla son duvara dayanmış bir savaşçıdan farksızdır"
📌 Orucu "canlı" bir varlık olarak tanımlayan Karakoç, onu edilgen bir ibadet şekli olmaktan çıkararak insanlığı da orucun himayesine sokar. Nitekim bu düşüncesini en bariz biçimde gösterdiği meşhur "Oruç da Acıkır" yazısıdır.
"Siz sanmayın ki, oruçta yalnız siz susar, siz acıkırsınız. Oruç da susar, oruç da acıkır. Çünkü: Oruç da canlıdır. Sizin gibi. Hatta sizden fazla. Çünkü: Onda, ölümün eriteceği et ve kemik de yok. İnsan, sağken bile ölüme karışıktır. Biz, hayatla ölümün karıştığı bir terkibiz. Sağken, hayat ölüme baskındır ve ölümü kullanır. Sonra yaşlandıkça, ölüm güçleri yavaş yavaş artar ve ölüm yüzdesi, hayat yüzdesinin üstüne çıkar bir gün. İşte o gün ölmüşüzdür, ölüm hayatı kullanmaya başlamıştır. Toplum yaşayışında da böyle. Ecel olarak gelen ölüm, bu hayat-ölüm çatışmasını kesin bir sonuca bağlar. Ama oruç yüzde yüz diri, saf olarak diridir. Net diridir, insan gibi brüt değildir."
📌Karakoç yazısında, oruç ve Mümini ayrılmaz bir bütün olarak tarif eder. Birbirini tamamlayan bu iki canlı, birbirine ab-ı hayatı sunduğunda kalplerdeki iftarlar anca o zaman açılır.
📌 Yazısını "Oruç geldi, ondan bize ölümsüz bir şeyler katılacak demektir. Giderken, bizden de ona ölümsüzleşecek birkaç şey katılmalı." cümleleriyle noktalayan Karakoç, orucun giderken "dolu" gitmesi gerektiğinin altını çizer.
"Ramazan, biz Müslümanların kimlik hamurumuza bir güneş ışığı gibi sızmıştır. Kişiliğimizi mayalamıştır o. Kişiliğimiz onunla; o, kişiliğimizle yoğrulmuştur. İnsan ruhuna tabiatüstü pencereler açan odur."
- 12
- 13
📌 Diğer yazarlar "Nerede o eski Ramazanlar" sorusunu okura yönlendirirken okuru hareket geçirecek bir eylem peşinde değildir. Oysa Karakoç için bu sorunun bir anlamı vardır, söz gelimi okuru bir tercihe zorlar.
📌 Bu tercih, bahsedilen hatıraların yalnızca eski zamana ait bir "anı" olarak kalması mı yoksa geleneğin geleceğe diriliş düşüncesi bağlamında aktarılması mı? Gelenekten yola çıkarak geleceğin yeniden inşa edilmesi, Karakoç'un oruç hakkındaki görüşlerini de temellendirir.
"Uzun süren bir kuraklıktan sonra, dudakları çatlamış toprağından ötürü ellerini göğe kaldırmış çiftçi için birden boşanan yağmur neyse, biz Müslümanlar için, gelen bu oruç da odur."
📌 Karakoç, her yıl Ramazan Bayramı tebriklerini sunmak için hazırladığı basın bildirilerinde Müslümanları "İslam millleti" olma hususunda dirilişe ve ayağa kalkmaya davet eder.
Çünkü Karakoç'a göre Ramazan ayı manevi dirilişin ve ayakta kalmanın bir sembolüdür.