Arama
Teoman Duralı'ya göre ne, nedir?
Ülkemizin yetiştirdiği en saygın ilim insanlarından, kıymetli yazarımız Prof. Dr. Teoman Duralı hocamız 6 Aralık 2021'de, 74 yaşındayken vefat etti. Duralı'nın naaşı, bugün (7 Aralık 2021) Fatih Camisi'nde ikindi vaktinde kılınacak cenaze namazının ardından Aşiyan Mezarlığı'ndaki aile kabristanına defnedilecek. Duralı, felsefe denilince ilk akla gelen isimlerden biriydi. Peki, Duralı'ya göre dürüst kişi kimdir? Mahrem ne demek? Nefs nedir? Nasıl tutarlı düşünebiliriz? Sizler için, Anadolu ve İslam kültürümüze vurgu yapan, Türkçeye ayrı bir hassasiyet gösteren Teoman Duralı'nın Fikriyat'ta yer alan yazılarından önemli kavramların altını çizdik
İlkece, İslâm, Allah tebliğinin verisidir. Buna karşılık, daha önce de çeşitli vesîlelerle bildirilmiş olduğu üzre, ideoloji, insan dimâğının eseri olan felsefe-bilim çıkışlıdır. Bu ikisi, şu hâlde, birbirine zıttır. İkisinden birini öbürüne indirgemek, felsefe-bilim bakımından saçma; din yönündense, küfürdür. Ne İslâmı ideolojileştirebilirsiniz ne de ideolojiyi İslâmîleştimeğe mezunsunuz.
Varlık öğretisinden (ontologie) çıkan varlık vahdetine hakîkat denir. Fizik işlemlerle, öyleki matematik hesaplamalar yoluyla ve nihâyet, genellikle gerek olağan gündelik, gerek bazı ârifâne sezgiler sûretiyle de olsa, hakîkatın bilebildiğimiz kısmına, yanî hem soyutlamalar ile teorik düşünüşe hem de uygulamalarımıza açık kalan kesimine gerçeklik diyoruz. Gerçekliğin fizik bütünlüğüyse, evrendir (kâinât).
Akıl, insanda duygulanma, idrak, anlama ile düşünme süreçlerini düzenlediğine ve nazarî/teorik bilginin üretilmesinde gündeme giren işlemleri ayarlayıp bağdaştırdığına inanılan en üst mercidir. Bu, akla ilişkin geniş tariftir. Buna karşılık, felsefe, daha dar anlamdaki bir aklı kendine esas alır. Felsefede akıl, düşünmeyi duygulanmalardan tecrîd ederek iş görür.
Duygulanmalardan tecrîd olunmuş düşünmeler biçimseldirler. Nitekim Wilhelm Gottfried Leibniz'e (1646 - 1716) dayanarak duyguyu biçimselleştirilmemiş düşünce olarak da tarîf edebiliriz.
Şiir, esrarengiz mistik bir hâldir; tarifi, açıklanması imkânsız duyuş. Bu hâl, onu paylaşanları —duygudaşlık— belli bir —şiirsi–mistik— yaşantı ortaklığına sevk eder. Mekânca, toplum –kültür ile kişi özellikleri bakımından birbirlerinden uzak bireyler şiirsi yaşantı zeminde pekâlâ buluşabiliyorlar.
Bunun örneğiyle kendi hayatımda karşılaşmışım: Yirmi, yirmi beş yıl önce, nisan başlarında olmalı, Ankara'dan İstanbul'a dönerken tren, Arifiye adlı bir küçük ara istasyonda yavaşladı. Sabahın saat altısı; yağmur yeşermeğe yüz tutmuş tabiatın üstüne hafif bir hüzünle sessizce yağıyordu.