Ayçin Kantoğlu: Gazze’deki çocuklar uyuyan kalpleri uyandırıyor

Nasılsınız diyemiyoruz size artık. Sizi çevirilerinizle birlikte tanıyoruz ama bu 25 dakikalık konuşmanız aslında bize çok önemli şeyler öğretti. Sizi daha yakından nasıl tanıyabiliriz? Ayçin Kantoğlu kimdir, neler yapıyor, neler yaptı? Ayçin Kantoğlu: Çok teşekkür ederim, başa dönerek cevaplayayım. Gerçekten hepimiz sanıyorum Gazze gibiyiz. Nasılsın sorusunun karşılığı buna döndü gibi. Onlar kadar iyiyiz. Ancak olabildiğimiz bu. Şahit olduğunuz yirmi küsur dakikalık bir konuşmaydı. Gelen tepkilerden dolayı elbette hem onore oldum hem de ümitlendim. Büyük bir sıkışmışlığımızın ifadesine dönüştü. Tabii olarak da insanlar beni merak ettiler. Çünkü çok gördükleri bir yüz değildim. Oldukça duygusal da bir konuşmaydı sizin de malumunuz. Ondan sonra da beni takip ettiler. Sanal - sosyal mecralarda birtakım hesaplarım vardı. Çevirilerle alakalı açmıştım. Buraya teveccüh gösterdiler. Sonra bir tatsızlık oldu, hesaplarım tahmin ediyorum bu konuşma sebebiyle askıya alındı. Ama yenisini açtım. Yine oraya da teveccüh gösterdiler. Kendimle ilgili tabi insana sorulan zor bir sorudur kendini tarif et sorusu. Ama çok kısa olarak bir özetlemeye çalışayım. 1972 yılı doğumluyum. İstanbulluyum. İtalyan Lisesi mezunuyum. Marmara Üniversitesi İşletme Fakültesi'ni bitirdim. Daha sonra çalışma hayatına atıldım. Bir yüksek lisans yapma arzusu belirdi ama kendi branşımda değil de edebiyat - sosyoloji gibi alanlarda çalışma tercihinde bulundum. İstanbul Üniversitesi'nde Antik Çağ Dilleri ve Kültürleri bölümünde Latince dilinde yüksek lisans çalışması yaptım. Emekliyim. Aslında çeviriye emeklilikte başladım diyebilirim. Önemli bir İtalyan düşünürün, İtalyanca dilinin babası olarak belirtilen bir ismin çok önemli bir eserini Türkçeleştirdim. Tanınmam da bu vesileyle oldu. Ama bu kadar geniş kitlelere ulaşmamın altında elbette Gazze konusunda memleketteki insanın aslında biraz sesi olan bir konuşmayı yapmış olmak vesile oldu, diyelim. Entelektüel birikiminizi nasıl yükselttiniz, muhafaza ettiniz? Sanıyorum ki sadece yaptığınız kaliteli işlere odaklanan bir şahsiyetsiniz. Ayçin Kantoğlu: Size bu duyguyu veren esas hususiyetin Türkçe olduğunu ifade etmek isterim. Yani benim ile ilgili halkın nezdinde oluşan her ne kanaat varsa ve bu kanaat kıymetli ise kullandığım Türkçe ile alakalı bir durum. Bunu çok duydum; daha sonra gelen tepkilerde, övgülerde. Genelde söze başlayanlar arı, duru bir Türkçe duyduk, doğru vurgularıyla konuşulan bir Türkçe duyduk dediler. Demek ki beni Türkçe anlattı. Hem nasıl biri olduğumu anlattı, hem sahip olduğum birikimi anlattı. Böyle olması da çok tabiidir. Biz şimdi burada üçümüz oturuyoruz. Her birimizin bir sureti var ama aslında burada konuşan şey Türkçedir. Sadece üzerindeki suretlerimiz var ve biz onun içinde var oluyoruz. Dolayısıyla çok insanın kendinden ayrıca hususi olarak özellikleri itibariyle tecrübeleri itibariyle bahsetmesine gerek kalmaksızın kullandığımız Türkçe sizi anlatıyor. Hani derler ya 'insan dilinin altında gizlidir' diye belki onu hatırlamak icap eder. Çok teşekkür ederim. Yani hakikaten onore oluyorum bunu duyduğum zaman. Çünkü Türkçenin varlığı onunla birlikte hareket etmek imkânı size çok kapı açıyor. Kendinizi çok kolay ifade edebiliyorsunuz. Türkçede, Türkçe dilinde kendini kolayca ifade etmenin, boş konuşmamanın sırlı erleri oldu, yaşadılar. Yani bizim bu coğrafyamızda, bizim insanımızda çok konuşmak, boş konuşmak ayıplanan bir hâldir. Çok konuşanı sevmezler. Aksine az kelam ile çok sırrı aşikâr edeni, davasını az kelam ile doğru şekilde anlatanı överler. Bu babda aldığım bir övgü olarak da bunu kabul ediyorum. sizinle kurduğum bu samimi bağı Türkçeye borçluyum. Gazze'de 21 bin şehit verdik ve hala orada insanlar var, hala katlediliyorlar. Kalan 2 milyon insan için neler yapabiliriz? Kalıcı çözümler nasıl üretebiliriz? Ayçin Kantoğlu: Teşekkür ederim, ben tabi keşke uygulama imkanına sahip olabilsem. Yani 7 Ekim'den bu tarafa öyle sıkıntılı akşamlar, geceler ben de herkes gibi geçirdim ki balkonumda füze yapıp atmak mümkün olsa herhalde yapıp atmıştım. Ama tabi elimizin altında bir ordumuz yok, bizler ferdiz. Burada her ne kadar karşımızda bir cephe oluştu gibi gözükse de yalnız değiliz. Dünyanın her yerinde çeşitli dinlerden, ırklardan, dillerden insanlar kendi hükümetlerine karşı gelmek pahasına, ters düşmek pahasına, hatta kariyerlerini riske atarak olayın başından bugüne Gazze için ses çıkardılar. Sanıyorum insanlar arasında politikalar vasıtasıyla oluşmuş bu duvarları bir noktada aşmak lazım. Onlarla güç birliği yapmak lazım ve bilhassa onların oradaki sesini çoğaltmak lazım. Elbette ben Türkiye'nin Gazze'nin yanında yer alışını çok önemsiyorum. Ama daha fazlasına ihtiyaç var ve bir vatandaş olarak, bir anne olarak, bir Müslüman olarak bunu talep etmekten kendimi alamıyorum. Daha somut adımlar, İsrail'in mümkün mertebe yalnızlaştırıldığı, elinin kolunun, imkanlarının daraltıldığı, kesildiği somut adımları görmek istiyorum. Bunun için sabırla çağrılarımı yinelemeye devam ediyorum. Ayçin Kantoğlu: Peki ferdi olarak ne yapmak lazım? Yani böyle el elde baş başta durmak insanı hakikaten kahrediyor. Bunun için iki alan var aslında kullanabileceğimiz. Bir tanesi sosyal mecra. Orada çeşitli kısıtlamalar var ama halihazırda bazı mecraları daha etkin kullanarak en azından kullanabileceğimiz süreler boyunca orada daha faal davranabiliriz. Çünkü bu olayın başından beri İsrail, aslında hadiseleri bir şekilde kontrol altına almış gibi gözüküyor; yönetmek babında, asabiyeyi yönetme babında. Bizim yönetilmez olanı genişletmeye ihtiyacımız var. Biz onun için bir veriyiz ama esasen biz verilerden ibaret değiliz. Yapabileceklerimizi bu şuurla değerlendirmek bu alana yönelmek tabii ki meydanları, şehir meydanlarını bırakmamak duyurabildiğimiz kadar sesimizi Gazze için yükseltmek. Biz verilerden ibaret değiliz. Biz gerçek insanlarız. Doğrusunu isterseniz verilerle biz tahmin edilebilir durumda da değiliz. Bu alanı genişletmemiz, bu alanı tahkim etmemiz o bilinmezliği, tahmin edilemezliği yükseltmemiz lazım. Çünkü İsrail, bu asabiyeyi bir şekilde kontrol altına almış görünüyor. Tabi daha ziyade baskıyla. Ne kadar süre devam ettirebilir bilmiyoruz ama bunu kontrol edebildiği her süre, Gazze'nin aleyhine işleyen süredir. Aksine bu asabiyeyi yönetemediği, onu baskılayamadığı süreçlerde Gazze'nin lehine gelişen süreçlerdir. Buralarda her birimize fert olarak düşen görevler var. Bugün aşağı yukarı herkes sosyal mecralarda var. Oralarda bir hesap açmak mümkün. İşte bizim en kolay yapabileceğimiz işlerden biri diyelim. Çünkü bir diğeri de boykot. Onu da ben çok önemsiyorum hiç azımsanacak bir model değildir. Sosyal medyayı bu süreçte nasıl doğru kullanabiliriz? Yeni bir sosyal medya kullanıcısıyım. Özellikle, bulunduğum X platformunda aşağı yukarı 2 senedir varım. Yayınevi, bir çevirim sebebiyle orada olmam gerektiğini söyledi. 50 yaşın üzerindeyim ve orayı etkin kullanabilmek için çok büyük gayret sarf ediyorum. Çünkü görüyorum ki orada oluşan enerji, sloganlar ve paylaşılan görüntüler hakikatin anlatılmasında, dünyanın bir ucuna ulaşmasında etkili. Sivil bir inisiyatif olarak somut bir şeyler yapabilmek adına bir etkinlik başlattık. Belki bu önümüzdeki süreçte gerçekten önemli bir sivil harekete de dönüşme ihtimali olan bir hareket biçimi, stratejisi. Bizi çok etkileyen halihazırda videoları dönmekte olan Gazzeli 'Rim' kızımız vardı. Hatırlayacaksınız. Dedesi göz kapağını kaldırıp, onu gözünden öpmüştü. 'Ruhumun ruhu' demişti Rim için… Dedesinin, 23 Aralık'ta her ikisinin de doğum günlerini beraber kutladıklarını ama bundan sonra artık o günü kutlayamayacaklarını belirttiği bir röportajı vardı. Bunu dinledikten sonra 23 Aralık tarihini unutulmaz bir tarihe dönüştürme fikri bir takipçimizden geldi. Biz o günü kendimize 'Rim Günü' olarak hem Türkiye'de hem dünyanın bütün diğer ülkelerinde, çeşitli dillerde hazırladığımız görsellerle ve her ülkeye mahsus etiketlerle dünyada şehit çocukların anıldığı bir güne dönüştürme hedefini koyduk. Bu itibarla da bir kampanya yürütüyoruz. Sosyal mecralarda #ŞehitÇocuklarGünü Türkçe tagi ile her türlü aktivitenizi, paylaşımınızı yapabilirsiniz. Basit başlamak lazım. Evde artık cep telefonlarıyla video çekme imkânı var. Bu çok kreatif bir alan ve genç nüfusu yüksek bir ülkeyiz, yetenekli gençlerimiz var. Buralarda gerçekten dikkat çekici birtakım görsel işler yapabilirler. Evde bir görsel hazırlayıp paylaşabilirsiniz, şiir okuyabilirsiniz. Akla aslında bir sürü şey geliyor. Avrupa'daki Amerika'daki örneklerine de bakmak lazım belki ama çok kısa sürede çok çabuk toparlanıp orayı doldurabileceğimizi düşünüyorum. Bu tag ile beraber herkesin evinden, oturduğu yerden aslında katkıda bulunacağı bir zemin oluşturmuş oluyoruz. Bunun hedefi, 23 Aralık Rim'in doğum gününü İsrail'in katlettiği bütün şehit çocukların anladığı bir güne dönüştürmek ve bu sayede 'yönetebilirim' zannettiği asabiyeyi biraz daha genişletmek. Daha yukarı bir noktaya taşımak gibi hedeflerimiz var. Artık şuurluca davranmamız gereken bir süreç bu. Çok kısa sürelerde de toparlanmayı gerektiriyor. Basit hedefler, küçük adımlar ama etkili adımlar. Yapabileceğimiz, bana göre, benim aklımın erebildiği en yakın çözümlerden ve etkili çözümlerden biri bu. Tabi bir diğeri de başlattığımız boykota devam etmek. Sanıyorum orada iyi gidiyoruz. Buna da memnun oluyorum. Şunu söylemek isterim; boykot yapmaya karar vermek bir an meselesidir. Görülen bütün o vahim tablolar, videolar, kayıtlar sizi anında böyle bir karar almaya sevk eder ama bunu sürdürmek bir şahsiyet meselesidir. Bu itibarla da dirençli olmak, şuurlu olmak, orada çocukların halihazırda ölmekte olduğunu unutmamak ve iki buçuk milyon insanın orada bir abluka altında can mücadelesi verdiğini akılda tutmak gerek. https://www.instagram.com/p/C0l9YoUN4Wx/ Ayçin Hocam, şimdi sizin 25 dakikalık konuşmanız aslında bize gösterdi ki sizin gibi belleği berrak aydınlara çok fazla ihtiyacımız var. Özellikle bahsettiğiniz gibi çocuklar konusunda. Fakat çocuklar bir şekilde uygun mecralarda da olsa ele alınmamaya, görünmemeye çalışılıyor. Tabii ki belli mecralarda sesimizi çıkarabiliriz. Kedi olsun, köpek olsun hepsi hakkında tabii ki konuşmalıyız ama bile isteye görmemek çocuk konularını bebek ölümlerini görmemek bunu nasıl yorumlarsınız? O zaman alfabeden başlamak gerekir. Yani buraya gelmeden önce oturup insan olmanın ne demek olduğunu konuşmamız icap eder. Tabi konuya oradan başlamak üzücüdür. En azından bir taraf için öyledir ama mecbursak onu da yaparız çünkü bu biziz. 'Biz'in içine maalesef o bahsettiğimiz, şu anda hadiseye duyarsız insanlar da dahildir. Ben bunu birkaç röportajda daha dile getirdim. Siz sadece bu mevcut baskın ideolojinin Gazzelileri, Filistin halkını abluka altına aldığını düşünmeyiniz. Dışarıda olanlar da en az Filistin kadar mağdur edilmiştir. Mağdur edilmiştir ki bir çocuğun, bu kadar masum bir varlığı katli karşısında ama diye cümle kurabilir, böyle bir katliam karşısında gerçeği görmezden gelebilir. Bence bunun iki gerekçesi olur; ya tarafsınızdır yani karşı taraftasınızdır ve o çocuğun katledilmesine rızanız vardır. Bu örtük bir rızadır. Her zaman dile gelmesi gerekmez ama unutmayınız ki suskunluklar da insanlara çok şey anlatır. Bir insan sadece kendini konuşarak ifade etmez. Bu tip olaylar karşısında susan insanların da esasen söyledikleri cümleler vardır ve onları duymak önemli bir haldir. Kendimizi tartmak kendimizi anlamak… Yapılacak bir şey varsa mağdur edilmiş bu yitik kardeşlerimiz için yapmak, onları yapıp ettikleri işle yüzleştirmek onları bir daha böyle davranmamaları gerektiğine ikna etmek ve hatta hatta pişman etmek gerekir. Çünkü bu artık en temelde hiç kimsenin hiçbir gerekçeyle hiçbir referansla yanında duramayacağı bir hususi haldir. Biz çocukların taammüden öldürüldüğü, planlayarak katledildiği bir cürmü ancak kutsal metinlerde görürüz. Savaşlar her zaman dünya tarihinde olmuş, hiçbir zaman savaş eksik olmamıştır. Savaşlarda maalesef kadınlar, çocuklar, yaşlılar da katledilmiştir. Çünkü artık Hz. Peygamberin savaş hukuku dünya üzerinde uygulanamamaktadır. Eğer o uygulanabilseydi belki o bir çare olurdu. Ona en yakın ortaya koydukları işte Birleşmiş Milletler'de imza ettikleri anlaşmalar. Cenevre Sözleşmesi diye bildiğimiz sözleşmeler. Bunlar düzgün sözleşmeler esasen uygulanabilse fakat onların da adeta bir ölü doğum olduğunu biz bu son süreçte müşahede ettik dolayısıyla çaresiz kaldık. Bu çaresizlikte bunun yine tarafı olabilmek imkanı İsrail tarafından insanlara sunuldu. Çocukların ölümü ikincil bir zayiat olarak değerlendirildi ki onlar yaşamın asli kaynağıdır. Burada bir dine taraf olmanız bir inancın mensubu olmanız bir ırkın içinde olmanız falan sizi durduramaz, durdurmaz. Bu, hayatın akışına terstir. Dediğim gibi, ancak benzerini hakikaten kutsal metinlerde gördüğümüz bir cürümdür ve insanlık için çok ağır neticeleri olmuştur. Hayra olan vesilelerde elbette orada tezahür etmiştir. Neticede insan başıboş bırakılmış değildir ama bu bir perdenin yıkılması anlamına gelir. Siz Karagöz Hacivat sever misiniz? Hatırlar mısınız çocukluğunuzda, orada bir söz geçer, der ki, 'yıktın perdeyi eyledin viran koşup sahibine haber edeyim heman.' İşte o perde yıkılmıştır ve o çocuklar perdenin sahibine haber vermişlerdir. O perde dürülür sizde ben de içinde kalırız ama mutlaka yıkılan perde tamir olunur, yeniden açılır ama artık nasıl olur oraları da pek düşünmek ben de istemiyorum, çok büyük bir hüzne kapılıyorum. Yani orada hali hazırda ama diyen, efendim, şu şu saiklerle biz bu meseleye bakıyoruz, onlar da saldırdı, 7 Ekim olmasaydı, onu da duyduk o ne kadar korkunç bir cümleydi ben insanlığımda utandım dinlerken. 50.000 tane içeride hamile kadın bebek bekleyen anne adayı var, eğer 7 Ekim saldırısı yapılmamış olsaydı onlar bugün problemsiz bir hayata devam ediyordu, kabilinde bir açıklama duydum. Fevkalade yanlış buluyorum. Bu iş 7 Ekim'de falan başlamış değildir, onların yaşadığı o mezalim çok uzun yıllardır var ama artık önümüzdeki gördüğümüz o şiddet iyice böyle küstah bir şekilde kendini tezahür ettirdi. Böyle bakılamaz o meseleye, o çok net. Bunu yapanı böyle laflar söyleyeni abuk sabuk konuşanı bu son derece ciddi meseleye dair… Karşımızda çok küstah bir şiddet ve çok şuurlu bir kötülük var: Örgütlü bir kötülük. Kötülük dediğiniz şey işte bu… Bugüne kadar hikâye edilmiş olan kısmını bir tarafa bırakın, unutun onu. Hakiki manası ile bir kötülük tasviri tam karşınızda, vücut bulmuş şekilde fail olarak çeşitli cürümler işliyor. Meseleye öyle bakın, artık size bir şeyin hikâye edilmesine ihtiyacınız yok çünkü onun bizzat bir parçasısınız, böyle bir hal! Bu noktadan ele aldığımızda aydınlar, münevverler Filistin olayına nasıl dahil olmalı? Yurt dışında da birtakım örnekler görüyoruz. Özellikle akademik camia üzerinde ciddi baskılar uygulanıyor. Antisemitizm antisiyonizme eşitleniyor. Bunlar hep tabii strateji. Bu işin başına döndüğünüzde Amerikan başkanının koşarak gittiği İsrail'de yaptığı bir konuşma vardı. Çok berbat bir konuşmaydı. Hamas'ın dünyanın bütün kötülüklerinin adeta kapısını açtığını, onu içinde barındıran kutunun kapağını açtığına benzeyen bir cümle sarf etmişti. Oradan da Hamas'ı IŞİD ile, IŞİD'i Filistin ile bağlamıştı. Bu biraz kedinin yavrusunu yemeden önce fare görmesine benzer. Bu argümanı ortaya attılar ki 'bu insanlar terörist diyebilsinler' buna benzer bir vaziyeti de şu anda siyonizm üzerinde uyguluyorlar. Artık siyonizm ideolojisini eleştirdiğiniz zaman bu bir Yahudi aleyhtarlığı statüsünde kabul görüyor, o şekilde muamele ediliyor. Ama tabi aklı başında, vicdanlı insanlar dünyanın her yerinde var. Onların ayağa kalktıklarını ve nasıl davrandıklarını görebiliyoruz. Bundan daha duyarlı bir davranışı kendi coğrafyamızda, kendi insanlarımızdan beklemek hakkına da sahibiz, bu meşru bir haktır çünkü biz, kendi insanlarımıza itibar tahsis ediyoruz. Hoca oldukları için, sanatçı oldukları için, akademisyen oldukları için, edebiyatçı oldukları için… Bunlar hep itibar gören makamlar, itibar gören meslekler. Bizim de kendileri ile gurur duyduğumuz kimseler tarafından işgal edilmiş yerlerdir. Bu itibarın gereğini onlardan elbette bekliyoruz. Bu çok meşru bir taleptir. Fakat suskun buluyoruz onları. Sebebini düşünüyorum: Yurt dışına bir daha vize alamamak mı acaba onları korkutuyor? Veya akademik çalışmalarının yurt dışında 7 Ekim öncesi gibi değerlendirilmeyeceğinden mi endişe ediyorlar? 7 Ekim öncesi ve sonrası ile alakalı ciddi bir dönüşüm, bir kırılma yaşadığımız muhakkak. Bundan endişe etmesinler. Çünkü bu güç, bu örgütlü güç eğer karşı konulmazsa eğer bir şekilde sınırlandırılmazsa eğer eli kolu bağlanmazsa biz onun hedeflerinden biriyiz. En yetkili ağızlardan bunları dinledik. Bir takım kehanetlere dayandırdıkları, kendilerinin asli mirasçısı olduğunu düşündükleri topraklar bizim topraklarımız. Biz bunlarla eninde sonunda karşı karşıyayız. Bunun bir kaçarı olduğunu düşünmüyorum. Böyle bakıldığında elbette bunu bir münevver, bir basiret sahibi, feraset sahibi insan 'senden, benden, bizden' çok daha önce fark edebilir. Ama bu suskunluk hayırlı bir işaret değildir. Konuşmaktan çekinmemek icap eder. Bunları bekliyoruz. Ben hala belirli bir kitlenin bu konudan bu kadar uzak duruyor oluşunu üzüntüyle tespit ediyorum. Buna hakkınız yoktur! Bu vatanın bir ferdi, itibar gören saygın kimseler olarak susmak hakkına sahip değilsiniz! O halde biz de o tahsis edilen itibarı geri almak hürriyetine sahip oluruz ki bu sanıyorum hiç kimseyi memnun etmez. Umarım konuşurlar. Biraz önce söylediğiniz gibi Batı'da İslam'ı araştırmaya başlayan bir kesim var. Aynı zamanda Batı'da İslamofobi diye de bir gerçek var. Bu bağlamda neler söylemek istersiniz? İslamofobi, İsrail'in işine yarayan bir argüman. Batılı insanın kendine bu yıkılan düzenden sonra bir alternatif arayışı da elbette İslam cephesine artı yazılacak bir durum. Ben inanıyorum, Gazze'de şehit edilen o mübarek insanların, şehitlerin, çocukların, mücahitlerin, kadınların, yaşlıların bir tohum olup adeta bir ölüp bin dirileceğine ve bütün dünyaya saçıldıklarını görebiliyorum. Bu çok fevkalade bir sürece işaret ediyor. Çünkü Gazze'de insanlar bir din tebliğ etmek telaşında değiller, tabiatıyla da değiller. Orada bir can pazarı kurulmuş durumda ve mevcudiyetlerini sürdürmek, zalime boyun eğmemek, hürriyetlerini kazanmak gibi onların önceledikleri meseleler var ama bunu yaparken sergiledikleri tavır o kadar etkileyici ki oradaki vakaret, metanet, çelik gibi bir iman, kesintisiz bir hamdetme hali. Bunu gözlemleyenler bakımından fevkalade etkileyici. Bu kitabı tarif etmekle, tefsir etmekle, dini tebliğ etmekle ulaşılabilir bir nokta değil. Bizatihi buna tanık olmakla alakalı. Yani peygamberleri görenlerle sonradan onu dinleyenler arasındaki fark gibi düşünün. Şu anda insanlar İslam'ı birebir görüyorlar ve hiçbir harfe dökülmeyen bir anlatıyla görüyorlar. Tıpkı çocukların kendi hikayelerini yine hiçbir lisan olmadan anlatmaları gibi. O çocuklar konuşuyor ama bir lisanları yok. Dünyada farklı farklı lisanlar var ve onların hiçbirine vakıf değiller ama bir şey anlatıyorlar. Bu öyle bir kuvvetli bir hal ki İsrail ve yandaşları, destekçileri her türlü imkanlarını kullanmalarına rağmen bu anlatıyı durduramıyor. Bu fevkalade bir haldir. Önüne geçilebilir bir hal değildir. Bu dünyada da bunun önüne geçebilecek bir güç bana sorarsanız yoktur. Boykot meselesine kapsamlı olarak giriş yapmak istiyoruz. Biliyorsunuz ki çok güzel bir boykot süreci geçiriyoruz fakat fikri bir boykot, bilinçli olarak bir boykot nasıl gerçekleştirebiliriz? Sonuçta Batı kendini demokrat olarak gösteriyor ama demokrat davranmıyor. Fikri olarak da onlardan besleniyoruz; psikolojisinden besleniyoruz, İnsan hakları Beyannamesi'nden yararlanıyoruz. Bu minvalde şunu sormak istiyorum; bilinçli olarak, fikri olarak boykot nasıl yapabiliriz, neler yapabiliriz? Ben bunu konuşmada da söyledim, çok dikkat çekici bulundu. Ama geçerli bir tavsiye; anam babam usulü, dedim. Kör makası sandığınızdan çıkarıp kendi hayatınıza bir bakıp... Çünkü bu kanlı el bizim kursağımıza kadar girmiş durumdadır. Kullandığımız her malzemede bunların izleri var. Tabii hangi firma ne kadar destek veriyor derseniz o ayrı bir çalışma konusu ama dünyanın neresinde olursanız olun bazı markalar, bu fikri atın, bu ideolojinin emperyalizmin adeta dünyadaki bayrağı şekline dönüşmüştür. Onları protesto ederek başlamakta hiçbir sakınca görmüyorum. Onları boykot etmek zaten yani bu olay olmasa bile sadece sağlık bakımından meseleyi ele alsanız bile yani birtakım melanet şerbetlerini hayatınıza sokmamak hususunda bir kararlılık gösterebilirsiniz, bu meşrudur. Sağlık bakımından gerekçeleri de herkesçe kabul edilebilir ama böyle bir durumda bu bir mecburiyettir, bir zorunluluktur. Yani o çocuklar orada aç ve susuzlar, öyle ölüyorlar. Şimdi onlar su bulamazken bir kimsenin bir takım keyfi unsurlardan vazgeçemiyor oluşu açıklanabilir bir hal değildir. Yarın ahirette bu işlerin vebali olur. Sorulacak sorulara cevap verebilecek durumda olmak lazım. 'Çok büyük beklentilerin var mı?' derseniz, yani bu kurumlar artık devasa markalar haline dönüşmüşler ve dünyanın her yerinden adeta hortumlayarak insanların cebindeki parayı alıp götürüyorlar ve bunları İsrail'e destekleyecek şekilde pay ediyorlar. Vallahi 'ben kuru ekmeği sirkeye banarım' bunu söylüyorum, ama gidip de bunlara bu parayı vermem. Gerekiyorsa da kuru ekmek ve sirke yerim. Yani o kararlılıkta olmak lazım. Tabiatıyla yani kullandığımız bütün malzemelerde aşağı yukarı listeler var. Şimdi genç insanlar bu konuları çok iyi kafa yoruyor. Evet, bu maddi kısmı. Temizlikten yiyip içtiğiniz, giydiğinize kadar her yeri sarmış durumdalar. Olabildiği ölçülerde bunlara dikkat edeceğiz. Hep birlikte bir markayı devirmek gibi bir motivasyon ile hareket etmiyoruz. Daha şuurluca bir yaşam biçimi kurmak ve insanların katline giden yolda, o taş döşeyenlerden biri olmamak gibi bir sorumluluğumuz var. Burada yapılan eylemleri hafife alanlar oluyor. Ben ondan çok haz etmiyorum. Az ya da çok burada önemli değil. Burada önemli olan haysiyetli, şahsiyetli bir duruş gösterebilmek. Bunun karşısında olduğumuzu ifade etmek. Bu sisteme, evet içine mahkûm edilmiş durumdayız ama bundan memnun değiliz, diyebilmek. Onları her alanda sıkıştırmaya çalışabilmek için bunu yapıyoruz. Bir kişinin yaptığı neye tevdi olur, etkili olur mu diye düşünebilirsiniz ama her birinin Hanzala'nın attığı birer taş kabul ederseniz belki surda gedik açarız. Dolayısıyla önemsiz değildir. Ama esas devrimsel nitelikli olan 'zihnimizdeki işgali kırmaya yönelik göstereceğimiz dirençtir' ve bu ideoloji, emperyalizm, onun bizi savurduğu bu bağsız, köksüz ve başkalarıyla artık bir olma duygusunu bizden alan ne varsa ona karşı uygulayacağımız boykottur. Hakikati tanımlama gücümüzü elimizden aldılar. Burada da onu boykot edeceğiz ve hakikati biz kendi kelimelerimizle, ona yakışan şekilde hakikate yakin olarak tanımlayacağız ve başkalarının tanımlamalarını üstlenmekten onları takip etmekten onların bir parçası olmaktan kendimizi alıkoyacağız. Kaynaklar konusu üzerinde biraz durmak istiyoruz. Konuşmanızda tanımlama ve anlamlandırma yetimizi kaybettiğimizden bahsediyorsunuz. Bu sebepten dolayı bize olmayan, dar gelen kavramlar etrafında dönüp duruyoruz aslında. Bu gerçekliği yenmek için ne yapabilir, hangi metinleri okuyabiliriz? Çok teşekkür ederim bu soru için. Bu önemli bir soru. O konuşmada sizi çok etkileyen, 22 dakikada hiçbir kısmını fazla bulmadığı, genelinin, dinleyenlerin diyelim. O konuşma tabiatıyla havada duran bir konuşma değil. Dayandığı birtakım metinler, birtakım isimler var. Bunların işaret edilmesi hatta belki yapılması gereken o metinlerin birebir tekrar edilmesiydi. Metinlerin ve makalelerin ama öyle bir vakte hiçbirimiz sahip değiliz. Onların üzerine konuşmak o metnin kıymetinden azaltan bir husus. Ne olursa olsun o konuşmayla oradaki bağlamın ifadeyi örtmek ihtimali var. Tavsiyem, beslendiğim bu kaynakları da dinleyiciye iletmek ve onları kendi fikirlerini oluşturmak üzere birebir bu metinlerle ve isimlerle baş başa bırakmaktı. En önemlilerinden biri elbette Yalçın Koç hocamızdı ve 'Anadolu Mayası' adlı eseriydi. Yine Ahmet Turan Esin saydığım isimlerden birisiydi. Onun çeşitli makaleleri bu noktada temel alınmalı. Ayrıca dediğim gibi etkin kullanıyorum bir iki senelik kullanıcı olmama rağmen X platformunda. Haftalık, aylık 'Odalar' açıyoruz. Oralarda seçkin konuklarımız oluyor. Bilhassa Mehmet Rahmi Aktaş hocamızla çok okumalar yapıyoruz. Yalçın Koç hocamız üzerine çok sunumlar gerçekleştirdi. Fevkalade beslenebiliyoruz eğer buralara alaka gösterirseniz, bu isimlere alaka gösterirseniz, bu konuşmanın da kodlarını içindeki lisanı, birtakım işaretleri çok daha çabuk ve layıkı veçhi ile kaynağından beslenerek beni de töhmet altında bırakmadan çözme imkanı olacaktır. Bir saymadığım isim var. Sonra bunu fark ettim. Onu da burada dile getireyim. İhsan Fazlıoğlu hocamızın insan ve nesne ilişkisi üzerine bir videosu halihazırda sanıyorum internette bulmak mümkündür. O da o konuşmada telaffuz edilmiş, dile gelmiş anlatılardan biridir. Bu isimleri fark etmek elbette birçoğunun farkındayız ama onları takip etmek başka bir şey. Onların peşine düşmek, metinlerini anlamak, dertlerini dertlenmek ve bize gösterdikleri yolu görmek gibi kendimize koyabileceğimiz hedefler olmalı. Bu bakımdan kaynaklar evet çok önemli çok teşekkür ederim bu güzel soru için. Son olarak tabii ki zulme uğrayanların sesi olarak Türkiye'den biraz bahsetmek istiyoruz. Ülke olarak koyduğumuz bu tavır, öncü olduğumuz bu cesaret konusunda neler söylemek istersiniz? Kötünün iyisi mi diyeyim artık, ne diyeyim bilmiyorum. İyi olduğumuz taraflar var ama çok eksik olduğumuz taraflar da var. Dolayısıyla kendimizi böyle bir sınıflandırmaya tabi tutarken bazı şeyleri örttüğümüzü de çoğu zaman düşünürüm. Mazlumun yanında olmak hasreti bu ulusa ait bir durumdur. Yani denebilir ki bu millet dünyada yardımlaşmanın her dem, hangi ahval ve şerait içinde olursa olsun örneklerini vermiştir. Mazluma yardım etmek için kendisinin abad olmuş olmasını beklemez . Dolayısıyla bu bize ait bir özellik olmak bakımından yine burada ben ışıyacağını, ortaya çıkacağını kimliğin kimliğe dair bir unsur olması bakımından da bizim bizi yakalayacağını düşünüyorum. Ama bir başka açıdan da değerlendirdiğimde dünyada yükselen o sesin gerisinde kaldığımızı hissediyorum. Bundan fazlasını yapabiliriz. Kısa sürede toparlanabiliriz ve Gazze'nin yanında eksiksiz bir şekle dönüştürebiliriz. Taleplerimizi yineleyebiliriz. Bizim Türkiye'den ve dünyadan talebimiz: İsrail'in cezalandırılması, yalnız bırakılması, sorumluların yargılanmasıdır. Her türlü ticari, askeri ilişkinin askıya alınmasını istiyoruz. Bunu bütün devletlerden ve kendi devletimizden bir vatandaş olarak talep ediyorum. Şunu da son olarak söyleyeyim; bu zor zamanlarda da devletimizin, milletimizin ve kahraman ordumuzun yanında duracağımızı yüksek sesle ifade etmenin vaktidir. Çünkü burada tehdit bizedir. Bunu da görüyoruz. Bunu da bilelim. Bizi ağırladığınız için çok teşekkür ederiz. İlminizden mahrum bırakmadığınız için. Son olarak eklemek istediğiniz bir şey varsa... Sizleri gördüm, şad oldum. Çok teşekkür ederim. İyi ki geldiniz. Son olarak şunu eklemek isterim: 23 Aralık tarihini, Rim evladımızın aziz hatırasını yaşatmak ve onunla beraber artık onda cisimleşen İsrail'in katlettiği şehitlerimizi de sonsuza kadar anmak için 'Dünya Şehit Çocuklar Günü' olarak ilan edilmesini istiyoruz. Hem Türkiye'de hem dünyada. Bununla ilgili bir sosyal mecrada etiket çalışmamız 23 Aralık tarihine kadar devam edecek. Bu konuda herkesten destek beklediğimi bir kez daha ifade ediyorum. Çok teşekkür ederim. Fikriyat Sohbetleri'nin bir başka bölümünde görüşmek üzere. Editör: Bekir Salih Yaman

Ayçin Kantoğlu: Gazze’deki çocuklar uyuyan kalpleri uyandırıyor

Mersin'de "Bolkarlar'dan Toroslar'a Desenlerin Sırrı" temalı defile düzenlendi

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

"Uluslararası Ankara Caz Festivali" Kerem Görsev Trio konseri ile başladı

Cengiz Dağcı'nın kaleminden "Üşüyen Sokak"

İsmet Özel'in Taşları Yemek Yasak kitabından düşündürücü satırlar

Ekrem Demirli'nin ufuk açıcı cümleleri

İslam’dan edebiyata kadar en özgün konuların podcastleri

Filistin'deki zulme karşı Müslüman tavrı nasıl olmalı - PODCAST

Uygur Türklerinin kaderini değiştiren 48 madde

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

PODCAST I Fergana Vadisi'nin önemi

Merhametten ve empatiden uzak Çocuk Hakları Günü!

Metoda dair: Yöntemi gözden geçirme

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Haris el-Muhâsibi'den Hakk'ı Arayanlara Nasihatler

Filistin’i işgale yönelik Yahudi göçleri: Aliyah

İsrail işgallerine karşı "birlik" çağrısı

Osmanlı belgeleri ışığında Filistin’e Yahudi göçü

Bosna Savaşı öncesinde bölgedeki gerilimlerin tarihsel kökenleri

İzimler ve çözümler

Cengiz Dağcı'nın kaleminden "Üşüyen Sokak"

Bir sualim var sana ey dervişler ecesi

Osmanlı’da kadın öğretmen yetiştiren kurum: Darülmuallimat

Öğretmenler gününe özel 7 film

Türk lehçelerinde öğretmen kelimesi

Arama

Ayçin Kantoğlu: Gazze’deki çocuklar uyuyan kalpleri uyandırıyor