"Şu dünyanın bir mirasçısı varsa onlar çocuklardır!" I Ayçin Kantoğlu 🎤

Betül Sav: İlk röportajınızdan sonra hayatınızda neler değişti? Ayçin Kantoğlu: ➡ 7 Ekim tarihi bence herkesin hayatında bir şeyler değiştirdi. Sizinle röportajımız İDE'deki Mehmet Görmez Hoca'nın enstitüsündeki panelden sonra olmuştu. Benim ilk verdiğim röportajlardan biriydi. Zahmet edip Muğla'ya kadar gelmiştiniz. Benim için kıymetli bir röportajdı. O günden bugüne söylemlerimde büyük bir farklılık oluşmadı. Maalesef 300 günü tamamladık. Belki 76 sene artı 307 gün demek lazım. Zorlu ve yıpratıcı bir süreç. Yorgunluğu hissettiğim ama devam etmeye de kendimi mecbur hissettiğim bir süreç oldu. ➡ Gazze beni çok dönüştürdü. O röportajdan sonra yani 7 Ekim'den bu tarafa kişisel hayatımla ilgili yapabileceğim en önemli ve öncelikli tespit bu olabilir. Ben Gazze'ye teslim oldum. Orada gördüğüm o zarif insanlara, orada gördüğüm dirence, orada gördüğüm mücadele azmine ve elbette orada gördüğüm derin kedere teslim oldum. Biraz o keder tüketti beni. Ama aynı zamanda oradaki direnç yeniden can verdi, öyle diyelim. İzlemek için tıklayın 👇 Betül Sav: Peki o günden bu yana yeterince sesin çıktığını düşünüyor musunuz Gazze için? Ayçin Kantoğlu: ➡ Kişisel olarak cevap vermem gerekirse, sesimi hiç kısmadım. Tabi kendi ailevi koşullarımdan dolayı molalar vermek mecburiyetinde kaldım. Bakımıyla sorumlu bir hastamın oluşu, evi ihmal etmiş oluşum... Herhalde 30 - 35 şehre, üniversiteye konuk olarak gittim. Orada seminerlere, konferanslara katıldım. Tahmin ediyorum, etkinlikler için 5-6 şehrin belediyeleri tarafından davet edildim, 3 mitinge katıldım ki hayatımda hiç öyle bir miting tecrübem de olmamıştı. Daha öncede konuşmuştuk; ben hayatım boyunca siyasi yönü ağır olan ya da belirgin olan veya bunu önemseyen biri olmadım. Alışkın olmadığım, kişisel performans anlamında da benim için oldukça yüksek bir tempoydu. ➡ Ama üniversiteler tatile girdi, bir seçim süreci geçirildi. Bu arada da başka konular, gündemde ön sıralarda yer almaya başladı. Ama ben gündemimi değiştirmedim ve var olduğum, sesimi duyurabildiğim tüm mecralarda gündemi değiştirmemek gerektiğinin de altını önemle çizdim. Size önerilen, dayatılan her ne olursa olsun eğer siz gündeminizi değiştirmezseniz; o gündem değişmez. Dolayısıyla Gazze, dönem dönem biraz geri plana düştü ama hep varlığını korudu. Çünkü orada hakiki bir soykırım, mezalim, insanoğlunun gördüğü en vahşi hadiseler, gerçekleşmeye devam ediyor. Gündemden düşmesine imkan yok, bu manada. O yüzden 'sesi kısıldı mı, sönümlendi mi' şeklinde yaklaşamıyorum meseleye. Benim kişisel hayatımda hiç sönümlenmiyor. Ben de bundan kendimi geri tutmuyorum. ➡ Şunları duyuyorum: 'Biz artık bu videoları seyretmiyoruz, psikolojimiz bozuluyor.' diyorlar. Sebep? 'Çünkü kendimizi çok kötü hissediyoruz' şeklinde ifade ediyorlar. Bu artık insanoğlunun yaşamında 'sen' kelimesinin değil de 'ben' kelimesinin daha baskın şekilde var olduğunun ifadesi! Hep ben diyorsan kendine ayna edecek bir 'seni' bir 'ötekini' bulamıyorsun demektir. Hep kendi konforu, menfaati, mutluluğu üzerine yaşayan bir varlık değil insan. En azından şu yüz sene öncesinden bize intikal edenler, insanın böyle olmadığını hala bize canlı olarak anlatıyor ya da anlattı. Ben büyüklerimden birçok hikaye dinledim, herkes gibi ki biz bir asır önce 'Kurtuluş Savaşı' vermiş bir milletiz. Dolayısıyla bugün Gazze'de yaşadığımız birçok öykünün, o dönemde bize anlatılanlarla eş değer olduğunu, ortak olduğunu görebiliyoruz. Ama burada bunu canlı olarak izliyoruz. Bundan kaçınmak, yokmuş gibi varsaymak, hiçbir soykırım olmuyormuş, çocuklar katledilmiyormuş, kadınlar erkekler tecavüze uğramıyormuş gibi devam ediyor olmak, insanın yapacağı bir tercih değildir. Betül Sav: Gazze'de bir çocuğun feryadı vardı; 'Ölüp dinlenmek istiyorum' diyordu. Bu acı daha ne kadar sürecek? Ayçin Kantoğlu: ➡ O korkunç bir cümle... Hayatım boyunca duyduğum en ağır ifadelerden biri gerçekten. Kaderi yazana iman ediyoruz. O'nun yazdığı kadere de rıza gösteriyoruz. Tabi bu, mesuliyetlerimizi ortadan kaldırmıyor. Yani bir salt kadercilikle 'onların başına geldi, biz de bir şey yapamıyoruz, onlara fiziken ulaşmamız da mümkün olmuyor' şeklinde anlaşılmamalı. En azından ben öyle görmüyorum. Bunun sona ermesi için elimizi taşın altına koymamız gerekiyor. Bu biraz da bizim bir fikri bir hakkı savunurken neleri göze alabildiğimizle alakalı bir durum. Sadece bizim değil, bütün dünyada. Belirli bir aşamaya doğru gidiyoruz. Herhalde vermemiz gereken bir karar olacak sonunda ve bir tercihte bulunmak gerekecek. Şu anda arzu ettiğimin tam olarak gerçekleşmiş olduğunu söyleyemem ama Filistin bundan önce olmadığı kadar dünyada halklar nezdinde destek buldu. Hakları, yaşadıkları ve anlatısı itibarıyla kıymet görüyor. Bu, Filistin hanesine artı yazdığımız İsrail'e ise eksi yazdığımız bir süreç. Ancak biz hiçbir şekilde oradaki ölümlerin önüne geçemiyoruz. Karşımızdaki azgın güruh da ne söylenirse söylensin ne tepki verilirse verilsin; ne BM'nin çıkardığı raporu dikkate alıyor ne Lahey Adalet Divanı'nın çağrılarını, kararlarını dikkate alıyor. ➡ Peşinde, onu gittiği yerde alkışlayan egemen güçlerin alkışları arasında, bir de absürt bir anlatıyla 'biz hiç sivil katletmiyoruz' diye gözümüzün içine baka baka katliama, soykırıma devam ediyor. Bunun önünü almak için ancak siyonizmin dışında kalan hangi dine, dile, ırka mensup olursa olsun siyonizme karşı duruşu benimseyen insanlar bir araya geldiklerinde somut bir etki ve netice ortaya koyabilecekler diye bakıyorum. Ama neticede elbette Allah'ın dediği olur. Betül Sav: Biraz siyonizmi bilmek lazım. Ayçin Kantoğlu siyonizmi nasıl tanımlar? Ayçin Kantoğlu: ➡ Bize kötülüğün ne olduğu bugüne kadar hep hikaye edildi. Destanlarımızda, anlatılarımızda, masallarımızda, öykülerde edebiyatçılar tarafından. Ama artık bugün kötülüğün ne olduğunu elle tutabilir, gözle görebilir haldeyiz. Kötülük dediğin İsrail'in ta kendisidir. Büyük bir kötülüktür. Mutlak bir kötülüktür. Mesele bir toprak meselesi değildir. Mesele bir vatan edinmek hali değildir. Mesele onların anlattığı gibi dünyaya bir nizam, intizam vermek, fesadı ortadan kaldırmak, sözüm ona selamet getirmek falan değil. Bunların hepsi kendi vahşetlerine, barbarlıklarına, uğrunda insanları katlettikleri kehanetlere örttükleri bir örtü... İnsan hakları da böyle. Çocuk hakları da böyle. Kadın hakları da böyle. ➡ Artık Filistin'e bakan İsrail'e bakan orada yaşanan mezalime bakan herkes hiçbir anlatıya ihtiyaç duymaksızın hatta bu meselenin tarihi bağlamlarını da bilmeksizin mazlum ile zalimi birbirinden ayırabilir. Tek bir şeye ihtiyaç var:'Gözlerini kapatmamaya.' O kadar. Eğer görüyorsan gördüğün şey hakikat işte. Orada, kötülüğü de görebiliyorsun, hakkı da görebiliyorsun. Batılı da görebiliyorsun, hakikati de görebiliyorsun. Kalp olanı da görebiliyorsun. İki tarafın da birtakım iddiaları var. Her iki taraf da vatan sevgisiyle hareket ettiğini söylüyor. Peki bunlardan hangisi gerçek? Çok açık ve net olarak görülüyor ki; İsrail'inki kalptır, sahtedir. Onun vatan sevgisi, iman dediği şeyin aslı, hakikati Filistin'dedir, Gazze'dedir. Vatan sevgisi de oradadır, Hakk'a iman etmek, O'nun kaderine rıza göstermek, O'nun istediği yolda yürümek de Filistin'dedir; İsrail'de değil. Bunu çocuklarımız çok rahat anlıyorlar. Ana okulundaki, ilkokuldaki çocuklarımız... Ortaokuldakiler yine fena değil. Lise, üniversite düzeyine çıktığın zaman işler biraz çetrefilleşiyor. Yetişkinlerde iyice kopuyoruz. Bir türlü arzu ettiğimiz o bağı oluşturamıyoruz, kuramıyoruz. Betül Sav: Siyonizmi yetişkinlere nasıl anlatabiliriz? Ayçin Kantoğlu: ➡ Yetişkinler, kendini kaybetmiş durumda. Yani ortada bir yetişkin de yok. Yetişemeyen insan grupları var. O olgunluğu gösteremiyor insanoğlu. O mesuliyeti de taşıyamıyor. Nesne ile kurduğu ilişki bakımından da bu böyle. Bilgi ile kurduğu ilişki bakımından da böyle, tarihle de böyle. 'Ben' çevresinde şekillenen bir zihin kavram dünyası ve bunun önüne siz hakikati koyduğunuzda, oradan sıyrılıp, çıkıp bakamıyor. İşte, bunu çocuklar iyi başarıyorlar. Nitekim boykotu da çocuklar iyi yürütüyorlar. Filistin, Gazze desteğini de kolayca özümsüyorlar. O az önceki söylediğin insanı hakikaten dehşete düşüren 'artık ölmek ve dinlenmek istiyorum' ifadesini 3 Ağustos günü Heniyye'nin, merhum şehidin çağrısına uyarak meydana çıkanlardan küçük bir kız çocuğu, bir pankart kaldırdı ve dedi ki, 'Ölmek ve dinlenmek istiyorum diyen kardeşim, senin için buradayım'. Ondaki yansımayı, ifadenin gücünü, oradaki varlığın kıymetini görüyor musun? O yüzden onlara bir şey anlatmaya gerek kalmıyor. Ama maalesef başkalarına anlatıyorsun. Anlatıyorsun ama dinletemiyorsun. Çünkü o baktığı at gözlüklerinden kurtulamıyor, bir. Öğrendiği şeyleri öyle sıkı sıkıya sarılmış ki onları doğru olarak kabul diyor. Hakikatin karşısında 'bari bunu yapma diyeceksin' ama oradan sıyrılamıyor. Kendine doğru bir konum bulamıyor. Filistin'deki hadiseyi, çocukların ölümünü kınıyor ama oradaki direnişi bir terörist eylem olarak algılamaya devam ediyor. Buralarda çok ciddi tenakuzlar, çelişkiler var. Şimdi senin karşında işgale uğramış bir toprak ve orada o işgale direnen bir avuç insan var. Sen onların gerçekleştirdiği bir eyleme nasıl terörist eylem diyebiliyorsun? ➡ Kendini savunmayacak mı insanlar? Yani ne güzel bizi işgal ettin, bundan sonra ırzımız da senin, namusumuz da mübah, çoluk çocuğumuzu da kapıp götürüyorsan, organlarını alıyorsan al mı diyecekler? Toprağı işgal etmek meselesi değil ki sadece. Yıllardır orada korkunç bir düzen kurulmuş. İnsanların abluka altında tutulduğu, esir edildiği, her türlü haktan düşürüldüğü, ikinci sınıf muamele gördüğü, insan dahi kabul edilmediği bir düzen için buna baş kaldıranlar için sen 'Bu terörist, saldırı yapıyor' mu diyeceksin? Bunu sana hangi şeytan söyletiyor? Sen neye esir düştün? Sana öğretilen her şeyi bırak. Önünde cereyan edenlere bak ve buna göre konuş. Nasıl olur da; işgal altında olan, ar namusu dümdüz edilmiş, çoluğu çocuğu talan edilmiş bu insanların, kendilerini korumak için yaptıklarına böyle diyebilirsin. Artık öyle bir noktadalar ki öyle de ölüyorlar böyle de ölüyorlar. Zaten bunu açıkça dile getiriyorlar. 'En azından sessiz ölmeyeceğiz' dedikleri bu çağın artık kemiği delip geçtiği o noktada canı ile başı ile çoluğuyla çocuğuyla mücadele eden insanlara, sen nasıl terörist diyebilirsin? Sen ki bu coğrafyanın insanısın. ➡ Dini anlamda çok derin bir noktada olmana gerek yok. Ayçin Kantoğlu: ➡ Kapatma kardeşim. Sana verilen o gözleri hakikate şahitlik ederken kullan. O dil, o gözün gördüğüne ihanet etmesin. Ne görüyorsan onu söyle. Dürüstçe. Yani bu oyunlardan yıldık. Oradakiler terörist falan değiller. Son derece düzgün insanlar. Yüz senedir olmayacak işlere göğüs germekteler. Sabretmekteler, mücadele etmekteler. Sen bunu anlamayacak kadar insanlıktan düşmüş olma lütfen. Ha bir de oradaki çoluk çocuğun ölümünü de hiçe sayanlar var. Onlar sanıyorum az bir kesim. Öyle olduğunu ümit ediyorum. Zaman zaman sosyal medyada karşılaşıyoruz. İşte bir mesajın bir tweetin altına hemen gelip yanaşıyorlar. Yani bir çocuğun hangi ünsiyeti üzerinden onun ölümü hak ettiğine veya hak etmediğine karar verir insan? Nasıl verebilirsin? Yani bu Arap ise öldürülebilir, Ukraynalı ise kurtarılsın, Amerikalı ise kıymetli, Türk ise hayatının bir kıymeti yok mu? İnsan dünyaya gelirken nerede hangi ailede hangi ülkede hangi coğrafyada dünyaya geleceğine kendisi mi karar veriyor? Öldükten sonra ne yapacaksın? Allah'a gittiğinde ne yapacaksın? Eğer inanıyorsan tabi. Irkınla mı gideceksin, coğrafyan ile mi gideceksin? Bir yetimin bile başını okşamaktan aciz bir insan olarak gideceksin. Farkında mısın? Çünkü ölünce kesecekler bütün bağlarını. Bugün insafsızca, başkasının halinden bilmeden kurguladığın, tarihi yükü o küçücük sabilerin üzerine yıkmaya çalıştığın bütün o bağlarını kesecekler, sen öldüğünde işini bitirecekler senin. O zaman ne anlatacaksın? Bu inanıyorsan böyle. İnanmıyorsan da mantıksız kardeşim. Ayçin Kantoğlu: ➡ Şu dünyanın bir mirasçısı varsa onlar çocuklar. Kimin döşeğinde doğmuş olurlarsa olsunlar. Artık iş buralara kadar uzanmış durumda. Söyleyecek hiçbir şeyin yok mu yani? Hani sen çok medeni gözüküyorsun. En azından halin, tavrın, giyimin, kuşamın, söylemin bu minvalde. Belirli bir duruşun var. Hayvanları seviyorsun, insanları seviyorsun, özgürlükleri savunuyorsun. Neden Filistin'i görmüyorsun? Gazze'yi senin gözünün önünden alan şey nedir? Bunlara bir cevap vermesi gerekir herkesin kendi içinde. Eğer tutarlı cevaplar veremiyorsan o zaman gittiğin o yoldan beri gel. Daha beri gel daha beri gel. Çünkü o yol doğru bir yol değil. O yolda çocuklar, kadınlar, erkekler, bir avuç mücahid var. Terörist diyorsun onlara, değiller! Mesele zaten Hamas meselesi değildir. Dışarıdan oraya asker mi getirip yığıyorlar yoksa o mücadeleyi veren oranın insanı mı? 'Oranın insanı.' Dolayısıyla bu yaptığın ikircikli tutum bu ötekileştirme hali, senin kendine, senden kendine bir düşman yaratanların sana yaşattığı bir sanrı, gerçeklik dışı vaziyet. Çünkü Filistin, Gazze dediğin şey kendinsin zaten. Senden ayrı değil, zannettiğin gibi. Ötekileştirdiğin gibi senden kopuk da değil. Betül Sav: Bir röportajınızda 'sosyoloji, Latince ya da çevirmenlik yapmak istiyorum' demişsiniz. Bunun bir hikayesi var mı? Ayçin Kantoğlu ➡ Düşüncem o ki kaybettiğimiz şey dilin kendisi. Bugün dünyada yaşadığımız ahlaki, etik ve varoluşsal krizin temelinde lisanı kaybetmek yatıyor. Çünkü toplumların kimliği Prof. Dr. Yalçın Koç'un deyimiyle 'hafıza itibariyle lisanda' yani lisan, aslında bir toplumun kimliğini muhafaza eden mahal. Oradan eksildiğinde, kendine 'ben kimim?' sorusunu sorduğunda verdiğin cevap gerçekten, hakikatten kopuyor. Artık post-truth çağındayız. Bu hakikatten kopuş ve halimiz de ortada. İnsan; bildiğimiz, tanıdığımız, anlamlandırdığımız zeminini kaybetti, dil ile beraber. Bunun böyle bir ehemmiyeti var. ➡ Ben Beyazıt'ta bir iş yerinde çalışıyordum. Uzun yıllar dış ticaret üzerine çalıştım. Sonra da emekli oldum. Orada çalışırken tam karşımda da İstanbul Üniversitesi var. Aslında Marmara İşletme mezunuyum. Dediğim gibi Yüksek Lisans yapma arzum, isteğim var. Fakat İşletme olsun Finans olsun iş kolumla alakalı da bir şey de istemiyorum. Ya ne istiyorsun, diye sordu arkadaşlar. Dedim ki, 'Vallahi benim gönlümden geçen edebiyat. Sosyoloji olabilir, edebiyat olabilir.' O dönem dediler ki; hiç heveslenme, Türkiye'de öyle bir adet yoktur yani senin bir branştan lisansın varsa yüksek lisansını yine o branştan yapmalısın. İşletme ise ona göre. Yok edebiyat istiyorsan Amerika'ya git, orada yap falan deyip epey bir takıldılar bana. Ama benim biraz burnunun dikine giden bir tarafım var. Üç bölüme başvurdum. Üçünden de kabul aldım. Sosyoloji, Latin Dili Edebiyatı, İtalyan Dili Edebiyatı. Sonra da bir rüya gördüm. Rüyamda böyle garipten bir ses bana dedi ki; 'Latince bölümünü seç, senin için hayır var.' Uyandım, dedim ki ben Latince'ye gidiyorum. Orada kocamla tanıştım. O da yüksek lisanstaydı. Sonra da evlendik çoluk çocuğa karıştık. Öyle bir hikayesi var. Tercih böyle oldu. Tabi sosyolojiyi seviyoruz. Bunlar, insanın daha derinlemesine nüfuz ettiği disiplinler. Ben Latinceyi de ayrı görmüyorum yani klasik Filoloji'yi. Çünkü bir Antik Yunanca eğitimi alıyorsunuz orada. Latince metinler çalışıyorsunuz, Antik Yunanca metinler çalışıyorsunuz. Hala bugün o terminoloji, yoğun olarak felsefe disiplininde kullanılıyor. ➡ Kefiyem yanımda. Bu kefiye de hediye. Ben gittiğim etkinliklerde bana hediye edilenleri hediye ediyorum. Genelde Filistin'le alakalı, hanımlar birtakım el işleri yapıyorlar. Bir karpuz dilimi veya bir bileklik. En son Başakşehir'de Genç Aktivistlerin bir etkinliğine katıldım. Orada boynumda birkaç aydır bende olan Denizli'de hediye edilmiş bir kolye vardı. Onu genç bir kızın boynuna taktım. Onlar bir grup genç kızdı, dedim ki 'Her biriniz bir etkinlikte bunu taksın ama sonunda siz de hediye edin.' Akşama da bir tesbih hediye geldi. İşte bu, hediye kefiyelerden bir tanesi. Çok yeri gezmiş. Hacca gitmiş ve gelmiş. İnşallah kısmet olur onu da hediye ederim. Bunun bir sünnet olduğunu da söylediler. Hediyeleşmek güzel bir şey. Betül Sav: İlahi komedyayı bundan sonra mı çevirmeye başladınız? Şu an devam ediyor mu edebiyat yönünüz? Ayçin Kantoğlu: ➡ Evet, Yüksek Lisans'ta başladık. İtalyan Lisesi mezunu olmam hasebiyle çok bağımın olduğu bir eser, İlahi Komedya. Biz ortaokulda, lisede okuduk. Bizim ders kitabımızdı. Liseden mezun olduktan sonra ben dedim ki; bir daha İlahi Komedya'nın kapağını açmayacağım. Çünkü o zaman not geçmek üzere okuyorsun. Ama öyle olmadı. Kitaba ilgim alakam hiç eksilmedi. Yurt dışında uzun yıllar çalıştım, çok uluslu firmalarla çalıştım. ➡ Tabi. Allah kısmet ederse Göktürk bana biraz kızacak bu röportajı dinlediğinde. Çünkü hala beni bekliyor. Ona da sabrı için teşekkür ediyorum. Gazze ile ilgili etkinlikler ve o çok yoğun koşuşturmacılı program, verdiğim sözleri tutma anlamında da beni yordu. Yapamadım, ona konsantre de olamadım. O acı, keder ve kendimi dışarı atma hissiyatıyla. Ama son dönemeçteyim. Bugün yarın inşallah teslim edeceğim. İlahi Komedya'nın 11 hecelik versiyonuyla bu sefer. Onun heyecanını da duyuyorum. ➡ O süreçte de üniversite sonrası iş hayatı, yurt dışında bulunduğum dönemlerde kitabın yeni çıkan versiyonlarını, çevirilerini-maddi gücüm ne kadarsa o oranda- edindim ve iyi bir arşivim oluştu. Çok enteresan da bir hediye aldım. Onu buradan söylemek isterim. Bir hanımla çalışıyorum. Şadiye hanım. Benim de herkes gibi bir aile hayatım, çoluk çocuğum var. Bundan önce mitinglerle ilgili bir tecrübem hiç yok. Dediğim gibi bir siyasi kişiliğimde yok. Böyle bir söylevim de hiç olmadı. Ama 7 Ekim sonrasında özellikle Aralık'ta Mehmet Hoca'nın o panelinden sonra eşime dedim ki yani ben çıkacağım, 'bu çocuklar için bir şeyler yapmaya çalışacağım.' Eşimin benden birkaç talebi oldu. Bir tanesi hiçbir siyasi söylemi taşımamam yani yaptığım işlerde, çağrılarda hiç kimse bir siyasi bagaj, angajman bulmayacak. Bunu yapmak benim için kolay ve doğaldı. ➡ İkincisi de hiçbir yere yalnız gitmeyeceksin, dedi. Çünkü beni Türkiye'nin her yerinden arıyorlar ve ben o çevrenin insanı olmadığım için kimin aradığını bazen kestirebiliyorum bazen kestiremiyorum. Bu üniversitelerde çok sorun olmayabilir ama uzun yollarda seyahat ediyorum, Muğla'dan gelip gitmek zorundayım ve ben hiç bilmediğim otellerde kalıyorum, hiç görmediğim şehirlerde kalıyorum. Ailemden bir başkasını da bu işi angajya etmeme imkan yok. Hem evde yürüyen bir düzen var hem de bakıma ihtiyacı olan yaşlılarım var. Dolayısıyla menajer buldu, sanki sahneye çıkacakmışım gibi lanse ettikleri şeyin arka planı budur. Şadiye Hanım, gittiğim etkinliklerde benimle birlikte konaklıyor. Ona da buradan selam olsun. Bunlar üzerinden çok yıpratılmaya da çalışıldım. Yani biri çıkıp Gazze ile ilgili bir şeyler söylediği zaman zannetmeyin ki onun önünde çiçekler, bahçeler açılıyor. Türkiye'de kutuplaşma o kadar fazla ki her grubun sana dair öne süreceği birtakım şeyler oluyor. Betül Sav: Heniye'nin 3 Ağustos çağrısının ardından bir farkındalık olur mu dünyada? Sosyolojik bakış açısıyla sizden duymak istiyorum. Ayçin Kantoğlu: ➡ Çok kıymetli sosyologlarımız var. Onların alanına öyle bir müdahalede bulunamam ama kişisel fikrimi elbette dile getiriyorum. Bu da bir bakış açısıdır, kıymetsiz değildir. Hiçbir şey olmasa, 50 yıl yaşamışlığın getirdiği bir tecrübe vardır ve samimiyet vardır, her şeyden önce. Ben daha önce katıldığım yerlerde de bunu dile getirdim: 'Ben bu vatan dışında ümidi olan biri değilim.' Her şeyim burada. Bütün beklentim, korkum, ümidim hepsi bu vatan. Yarın buraya ne olacaksa, kaderimizde Allah, neyi takdir ettiyse, komşumla beraber olacak. O yüzden bu noktadan bakarsan, samimice duygularını ifade eden biriyim. ➡ Heniyye'yi, merhumu çok önemsiyorum. Özellikle birkaç sahne var ki gözümün önünde, gerçekten çok kıymetli. Bir; çocuklarının ve torunlarının şehit edilişini haber verdiklerinde gösterdiği o muazzam metanet ve teslimiyet. Bu lafla söz olabilecek bir şey değil. İzlediğin zaman insanı sarsan sahneler onlar. O zaman dedi ya; 'benim evlatlarımın Filistin'deki kızlardan ve erkeklerden hiçbir farkı yoktur. Hepsi benim evladımdır.' Yani kendi evladını öncelemeyen bir profil bir lider. ➡ İkinci sarsıcı hadise de onun şehadeti üzerine ailesinin söylediği; 'babamızın kanı, Filistin'de öldürülen çocukların kanından daha kıymetli değildir.' cümlesi... ➡ Şimdi böyle bir şeye baktığın zaman kendi evladını kayırmayan ve kendi nefsini başkalarından aziz görmeyen bu insanlara hayranlık duymamak mümkün bana göre değil ve merhumun şehadetini öğrendikten sonra 'meydanlara inin, dedi ve gitti' diye ben de bir tweet attım. Ama 3 Ağustos'u yaşadık. Meydanlara indirdi ve gitti, diyelim onun için. Allah dünkü sayılardan, heybetten, bereketten bizleri geri düşürmesin. Çünkü bir şey durmuş değil ama Heniyye kazanmıştır. Eğer inanıyorsak, Allah'a iman ediyorsak, ahiret gününe iman ediyorsak 8 kapıdan da cennetin 8 kapısından da girmiştir. Betül Sav: Heniyye'nin dünya üzerinde büyük bir etki yaptığını düşünüyorsunuz. Ayçin Kantoğlu: ➡ Bana yaptı. Bana yaptıysa herhalde size de yapmıştır. Dünyanın geri kalanına da yaptı. Sadece Müslüman ülkelerde değil, sadece Türkiye'de değil, dünyanın birçok ülkesinde benim takip edebildiğim kadarıyla etkinlikler protestolar yapıldı. Meydanlar doldu. Sadece buradan bile hakikatin nasıl bir gücü olduğunu insanlar fark etmeli. ➡ Ben anlayamıyorum; güzeli görünce nasıl ayırt edemiyorsunuz? Bakmıyorsunuz demek ki. Hakk'ın böyle bir kudreti var ve bu dünyada hiçbir güç O'nun bu kudretinin etkilerini azaltamıyor, kesemiyor. Mümkün olsa mazlumun göğe yükselen, arşa yükselen ahını bombalar bunlar. Mümkün olsa edilen duaları bombalarlar. O alan sizin artık güç sahibi olduğunuz bir alan değildir. Dolayısıyla o, şehidin kuvveti, mübarek kanın bereketi. Sen ne söylersen söyle, hakikatin üstünü nasıl örtersen ört, nasıl çarpıtırsan çarpıt; hepsini ayağının altına almıştır. Bari bunu görün ve teslim edin. Betül Sav: Batı'da İslam' a artan merakı nasıl yorumlarsınız? Ayçin Kantoğlu: ➡ Bir programda söylediğim cümle çok konuşuldu: 'İslam mevcut coğrafyasının insan kalitesinden kalibresinden memnun değil' dedim. Şu kadını kim durduracak, Müslümanları beğenmiyor, diyenler çıktı. Yazdılar, hedef gösterdiler. Onları tasvip etmiyorum. Çünkü insanlarla fikir anlamında mücadele edebilirsiniz. Ama bu şekilde hedef göstererek falan bunlar tehlikeli işler. Yapmayın lütfen. Dediğim şey şuydu; Mevcut insan bakiyesi kalibresi İslam'ın tarif ettiği insanı taşıyamıyor. Hayata, pratiğe bunu dökemiyoruz. Dolayısıyla İslam sana mecbur değil. Allah sana mecbur değil. Yoksa İslam Müslümanlardan haşa hoşnut değil gibi bir cümle kurmadım. Bana sorarsan İslam Gazze'dekilerden razı, Filistinlilerden razı, bizden razı mı bilmiyoruz... ➡ Ama herhalde yolunda gitmeyen bir şeyler olduğu konusunda hepimiz mutabıkız. Eğer biz dediğimiz gibi isek her yaptığımız tartışmasız doğru ise doğruyu, hakikati biliyorsak, hayata bunu döküyorsak o zaman sonuçları böyle olmamalı. Demek ki biz bir yerlerde hata yapıyoruz. Belki dili kaybetmekte belki sadece satıhta kalmaktan belki kitap aramızdan çekildiği için. Bilmiyorum ama ben Gazze'de gördüğümü buralarda bulamıyorum ya da orada gördüğüm kadar etkili değil. ➡ Bütün Müslüman coğrafya, bütün ülkeler, Müslüman kazanabilmek için diğer ülkelerdeki diğer dindeki insanları kendi dinine davet etmek için bir sürü faaliyet gösteriyor. Yani bizim sayısız basılı kitabımız var, yazılı kağıdımız, yapılmış konferansımız var. Peki, nasıl oluyor da hiçbir dil bilmeyen, Arapça dışında konuşmayan, bazısı adını bile söyleyemeyen o çocukların, insanların, mücahitlerin bu direnci yapılan bütün bu çabaları aşarak İslam'a insan kazandırıyor, Aradaki fark ne? Aradaki fark; hakikat... Yani biz, farz-ı muhal ederek yaşıyoruz. Onlar hakikat olarak yaşıyorlar. Sen öyle olacağını ümit ediyorsun. Diyorsun ki ben Hak yoluna kendimi feda ederim, oradaki ediyor gerçekten. Dolayısıyla bu, önemli bir etkiye sahip. Betül Sav: Boykot sürdürülebiliyor mu hala? Ayçin Kantoğlu: ➡ Bizim evde, evet. Ben kendimden mesul olarak bakacaksam meseleye, adaptasyonumu her geçen gün arttırıyorum. İsrail tarafından bir liste yayınlanmış; 'bizi yaşatanları yaşatın' başlığı altında firma listesi vermişler. İşte tam tekmil boykot etmen gereken odur. O listede kim varsa. Tabi her tarafımız kuşatılmış durumda. Güneyde bu işler daha zor. O sıcakta sağda solda, yoldaysa girdiğin restoranlarda, marketlerde dolabı açıyorsun boykot edilmesi gereken bir sürü marka. Onları buluyorsun ama beri taraftan ise mesela benim yaşadığım Köyceğiz tarafında çok güzel kaynaklar var. Oraları biz tercih etmeye çalışıyoruz. Suyumuzu yanımızda taşıyoruz. Bu sefer soğuk çanta alman gerekiyor yanına falan. Yeni yeni bunlara bir şekilde adapte olmaya çalışıyorum. İstanbul'da nasıl gidiyor diye ya da bir başka şehre gittiğim zaman mutlaka o kahvecilerden falan şöyle bir önlerinden geçip bakıyorum. İçeride ne oluyor, ne bitiyor? Öz disiplini olan arkadaşlar, bu boykotu çok önceden yürütüp getirenler, başarıyla devam ettiriyorlar. ➡ Çocuklar çok sağlam boykotu yapıyorlar. İnanılmaz. Anaokulu bebeleri, ilkokul çocukları, anne babalarının poşetlerini denetliyor ve ağlıyorlar. Çok başarılılar. Çocuklar genel olarak iyi. Benim yaş grubum çok berbat. Yetişkinler de o manada çok sallapati gidiyor. Uzlaşı yapmamız gereken, konsensüs sağlamamız gereken konu siyonist mallar değildir. Konsensüs yapmamız gereken uzlaşı göstermemiz gereken husus çocukların hayatıdır. Kadınların yaşamıdır, sergilenen şiddete karşı durmaktır. Ama ümitsiz değilim. Çok açık söyleyeyim; boykot küresel İntifada'nın bir parçası. Ayçin Kantoğlu: ➡ Bizde şöyle bir hava var; her şeyin en iyisini biz biliyoruz. Madem sen her şeyin en iyisini biliyorsun, netice nasıl böyle? Üstelik her şeyin en iyisini bilene Mevla'dan niye yardım gelsin ki? Buradan geri döneceksin kardeşim. Diyeceksin ki ben hata ediyorum, neticeleri itibariyle arzu ettiğim, varmak istediğim, ortaya koymak istediğim hakikat ile pratik birbirini örtmüyor. O zaman geri dön. En iyisinin sende olmayabileceği ihtimalini hatırında tut. Allah'ın sana muhtaç olmadığını kabul et. Helak olmadıysak, ölmediysek, ümit var demektir. O zaman Allah'a tekrar sığın. Yaptıklarına tövbe et. Halis bir gönülle iyi niyetle. Bu vatanın senin yuvan olduğunu bilerek; bu dininin mensuplarının senin kardeşin olduğunu bilerek; dünyanın bu şerefsizlere bırakılmayacağının farkında olarak ve bu çağın, sürecin yetişkinlerinin sen olduğu bilinciyle... Mesuliyet sende. Senden öncekinde değil. Senden sonrakinde de değil. Öncekini överek, senden sonrakini yererek bu meseleyi halledemezsin Burada doğdun. Bu sorunun içinde doğdun. O zaman senin vazifen, bu problemin üstesinden gelmek. Bunu yaparken de bir tane memleketin var bir tane devletin var. Onu da üç kuruşluk etmeden, yerlere düşürmeden, sahip çıkarak. Çünkü Türkiye tek başına burada gücüyle dursa bir başka yerdeki insanın 'mazlum' oluşunun önüne geçer. Türkiye sadece kendisinden ibaret değildir. Tıpkı Gazze'nin sadece kendisinden ibaret olmadığı gibi. Ben bugün düşmanı daha iyi tanıdığımızı düşünüyorum dünden. Betül Sav: Muğla'daki ziyaretimizde Osmanlı'dan birileri ile bağınız olduğunuz söylemiştiniz? Ayçin Kantoğlu: ➡ Tabi herkesin bir kökeni elbette var. Benim baba tarafımda 2 kök var. Bir tanesi Antep'te, Ayıntaplı Ayni. Onun torunuyum ben. Bir tanesi de Kastamonu taraftan Reisizade ailesinden bir bağ. Reisizadeler Osmanlı'da uzun süre görev yapmış ulema sınıfı bir aile. Kim var meşhurlarından; Aşir Efendi, Reisülküttab Mustafa Efendi dedesi, torunu Şeyhülislam Aşir Efendi. Çok sayıda Vezir, Vezir-i Azam çıkarmış bir aile. Büyük dedem İstiklal madalyalıdır. Biz bu toprağın insanıyız. O nettir. Oralardan beni vuramazsınız. Arada böyle şeyler söylüyorlar. Büyük bir kısmına hiç müdanam yok. Cevap bile vermiyorum ama bazen insanlık hali ve şeytanın gör dediği saate denk gelenlere de bir cevap yazıyorum. Neticede kimden gelirsek gelelim, bu bizim seçtiğimiz bir şey, karar verdiğimiz bir iş değil ve Mevla bizi yarın ahirette huzurunda dedelerimizin, atalarımızın yaptıklarıyla değil bilfiil kendi yaptıklarımızla yargılayacak. ➡ Tabi bir eğilim, bir aşinalık, kolay adaptasyon oluyor. Bu şiirle de alakalı söylenebilir. Ayıntablı Ayni kıymetli bir şairdir. Tarihte şerh düştüğü manzumeleri ile meşhurdur. Bir genetik yatkınlık olarak kabul edilebilir belki ama son karede mühim olan insanın eğitimi ne olursa olsun geldiği aile kim olursa olsun içinde yetiştiği toplum ne olursa olsun hakla karşılaştığında bir tercih hakkının olduğudur. Orada o tercihi yapabilmek en önemli ayırt edici unsurdur ve bir kıymet atfedilecekse ona atfedilmeli. Yoksa benim söylemlerim dini söylemler değildir. Filistin'deki haberleri dünyaya ben yaymıyorum, paylaşımlarım bu manada yeni paylaşımlar değildir, söylemlerimin altında olan metinleri, isimleri çokça tekrar ettim. Yunus Emre okuyorum, Hoca Ahmet Yesevi okurum. Edebiyat anlamında da Prof. Dr. Yalçın Koç'a çok ehemmiyetle eğiliyorum. Onun eserlerinden hareketlenen ve kimlik üzerine çalışmalar yapan hakikatin dayanak noktalarını deşen, bizim için yeni bir dille ortaya koyan isimlere de çok kıymet veriyorum. Bunların farkında olmak, onların yaptığı işlerden, ortaya koyduklarından kazanmak, öğrenmek nasiplenmek gerek. Yoksa benden kaynaklı bir şey yok ortada. Oradan gördüğümüzü, duyduğumuzu söylüyoruz. Betül Sav: Bu gelişen sürecinizde kitap tercihlerinizde bir değişim oldu mu? Yazmak üzerine bir projeniz var mı? Ayçin Kantoğlu: ➡ Yine okuduğum isimleri okumaya devam ediyorum ama ağırlıklı olarak siyonizm üzerine Filistin tarihi üzerine okumalar yapıyorum. Birkaç projem var yazmak üzerine. Sadece makalelerin bir arada yayınlandığı 'Türkiye-Filistin Hattı / Kadınlar Yeniden Yazdı' diye bir kitap çıktı. Ben de naçizane katkıda bulundum. Orada varım ve bütün gelir de Gazze'ye bırakıldı. Özel olarak yazmaya da devam ediyoruz elbette. Belki birkaç sürpriz olur bu yıl sonuna doğru. Hem eşimin bir çevirisi hem de Dante'nin yeni İlahi Komedya 11. çevirisi ile yakında raflarda olacağız. ➡ Aşağı yukarı benzer şeyleri konuşuyorum. Ama yeni günde yeni şeyler de söylemek gerekiyor. Bu sürece teslim olmak lazım. Gazze'nin size insanlığınızı hatırlatmasına müsaade edin. ➡ Çünkü orada, bütün bu örtülerin altında, bütün bu şefkatsizliğin içinde bütün bu arzu ve isteklerin, ihtirasın altında 'yalnız bir insan' var. O sizsiniz. Gazze sizin o örtülerin altından çıkmanızı sağlayabilir ve dünyanın insana çok ihtiyacı var. Bu yüzden cesur olun. Samimi olun. Buradaki ihtiyacı da nasibi de görün. Bundan lütfen kendi payınızı alın. Editör/Konuşmacı: Betül Sav

"Şu dünyanın bir mirasçısı varsa onlar çocuklardır!" I Ayçin Kantoğlu 🎤

Mersin'de "Bolkarlar'dan Toroslar'a Desenlerin Sırrı" temalı defile düzenlendi

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

"Uluslararası Ankara Caz Festivali" Kerem Görsev Trio konseri ile başladı

Rahman’ın has kulları

Hulefa-i Raşidin'in nasihatleri

İskender Pala'nın "Bülbülün Kırk Şarkısı" eserinden unutulmaz sözler

İslam’dan edebiyata kadar en özgün konuların podcastleri

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

PODCAST I Fergana Vadisi'nin önemi

Merhametten ve empatiden uzak Çocuk Hakları Günü!

PODCAST I İsrail'i kuran karanlık aile

Sincan değil Doğu Türkistan

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Haris el-Muhâsibi'den Hakk'ı Arayanlara Nasihatler

Türkiye’de Yahudi lobisi

Filistin’i işgale yönelik Yahudi göçleri: Aliyah

İsrail işgallerine karşı "birlik" çağrısı

Osmanlı belgeleri ışığında Filistin’e Yahudi göçü

Bosna Savaşı öncesinde bölgedeki gerilimlerin tarihsel kökenleri

Rahman’ın has kulları

Sezai Karakoç'un İnsanlığın Dirilişi eserinden akılda kalanlar

Ülkemizin İlk Yolcu Uçağı

Hulefa-i Raşidin'in nasihatleri

Yeterince şükrediyor muyuz?

İskender Pala'nın "Bülbülün Kırk Şarkısı" eserinden unutulmaz sözler

Arama

"Şu dünyanın bir mirasçısı varsa onlar çocuklardır!" I Ayçin Kantoğlu 🎤