Arama
Fitnenin söze dökülmüş hali: İftira
Dinimiz, fertlerin terbiyesi üzerinden toplumsal huzur düzenini sağlama gayesindedir. Bu amacın yegane durağı ise kişinin nefsini kontrol altına alması ve fitneden uzak durmasıdır. Çok açık bir şekilde kul hakkı olan iftira, kişinin yapmadığı bir fiili yapmış gibi muamele görmesi, suça isnad edilmesidir. Bu sebepten dolayı iftira, atmak fiili ile anılır. Çünkü bu eylemde bir masumun hakkı yenir ve toplumsal düzen dayanağının en büyük düşmanı olan kötülük hareketlenmiş olur.
➡ Resulullah (SAV) "Gıybetin ne olduğunu biliyor musunuz?" diye sormuş; ashâb, "Allah ve Resûlü daha iyi bilir." deyince, "Kardeşini hoşlanmadığı bir şeyle anmandır." buyurmuştur. "Söylediğim şey kardeşimde bulunan bir özellik ise ne buyurursunuz?" diye sorulunca Hz. Peygamber, "Söylediğin şey onda varsa onun hakkında gıybet etmişsindir. Ama eğer yoksa ona iftira etmiş olursun." cevabını vermiştir.
( Müslim, Birr, 70)
➡ Bizzat Efendimiz (SAV), iftiranın büyüklüğüne dikkat çekerek ashabını uyarmıştır. Huzura dayalı bir düzen içerisinde iftira, en büyük düzen karşıtlarından birisidir.
"Artık bundan sonra kim Allah hakkında yalan uydurursa işte onlar zalimlerin ta kendileridir."
Âl-i İmrân Suresi 94 . Ayet
🔍 Âl-i İmrân Suresi 94 . Ayetin mealini dinlemek ve okumak için tıklayın
Âl-i İmrân Suresi 94. Ayet Tefsiri
➡ Oysa bu yiyecekleri Hz. Mûsâ'ya indirilmiş olan Tevrat haram kılmıştır. Bu âyetler yahudilerin söz konusu iddialarının asılsız olduğunu ortaya koymuştur (Şevkânî, I, 401-402). Muhammed Abduh âyeti daha farklı açıdan ele almaktadır. Ona göre âyette anlatılan İsrâil'den maksat Hz. Ya'kub'un kendisi değil İsrâil halkıdır. Nitekim kendileri İsrâil ismini bu anlamda kullanırlar. Halkın bu yiyecekleri kendilerine haram kılmasından maksat da haram kılınmasına sebep olacak kötülükleri işlemiş olmalarıdır.
"Allah kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz; bundan başkasını dilediği kimse hakkında bağışlar. Allah'a ortak koşan kimse büyük bir günah işleyerek iftira etmiş olur."
Nisâ Suresi 48. Ayet
🔍 Nisâ Suresi 48. Ayetin mealini dinlemek ve okumak için tıklayın
Nisâ Suresi - 48 . Ayet Tefsiri
➡ Yukarıda Ehl-i kitap'tan bahsedildikten sonra "Allah Teâlâ'nın şirk dışındaki bütün günahları dilerse affedeceğini" bildiren âyetin gelmesi sebebiyle bazı müfessirler, bu âyetin öncekilerle ilgisi bulunduğunu düşünmüşler, buradaki mağfiret (bağışlama) kavramının ne mânaya geldiği sorusuna cevap aramışlardır. Bu cevaplardan birine göre burada bağışlanan ceza –tabii felâketler, mağlûbiyet, esaret gibi– kâfirlere dünyada verilen cezadır. Allah bu cezayı müşriklerden kaldırmaz, diğerlerinden isterse kaldırır. Bir başka açıklamaya göre ise bağışlama "müsamaha, hukuk dahilinde yaşama hakkı verme" mânasına gelmektedir.
Yalan sözlerle Allah'a iftira edenden veya O'nun âyetlerini yalan sayandan daha zalimi kimdir? Şüphe yok ki zalimler kurtuluşa eremezler.
En'âm Suresi 21. Ayet
🔍 En'âm Suresi 21. Ayetin mealini dinlemek ve okumak için tıklayın
En'âm Suresi 21. Ayet Tefsiri
➡ Yalan sözlerle Allah'a iftira edenden veya O'nun âyetlerini yalan sayandan daha zalimi kimdir? Şüphe yok ki zalimler kurtuluşa eremezler.
Onlar, saçma düşüncelerine göre dediler ki: "Bunlar, dokunulmaz hayvanlar ve ekinler olup onları bizim dilediğimizden başkası yiyemez. Şunlar da binilmesi yasaklanmış hayvanlardır." Bir kısım hayvanlar da vardır ki, (böyle istiyor diye) Allah'a iftira ederek (keserken) üzerlerine O'nun ismini anmazlar. Yapmakta oldukları iftiraları yüzünden Allah onları cezalandıracaktır.
En'âm Suresi - 138. Ayet
🔍 En'âm Suresi - 138. Ayetin mealini dinlemek ve okumak için tıklayın
En'âm Suresi - 138. Ayet Tefsiri
➡ Burada Câhiliye Arapları'nın bazı hayvanlar ve ziraî ürünlerle ilgili geleneksel uygulamalarına işaret edilmektedir. Buna göre Araplar söz konusu varlıkları üç kısma ayırırlardı: Bunlardan tanrıları için adadıklarından sahipleri yiyemez; ancak put bakıcıları, kutsal mekânların hizmetçileri veya buraları ziyarete gelenler gibi mal sahiplerinin uygun gördüğü kimseler yararlanabilirdi. Bahîre, sâibe, vasîle ve hâm isimleriyle andıkları bir kısım hayvanlara binmeyi yasaklar (bk. Mâide 5/103), bir kısmını keserken de Allah'ın adını özellikle anmazlar, bir rivayete göre bunları putlarının adını anarak keserlerdi (Râzî, XIII, 207).