Arama
Hakkında ayet nazil olan hanım sahabe; Havle binti Salebe
Medine'de Müslüman olan Havle Bint Salebe, hakkında ayet inen hanım sahabelerden biriydi. Eşiyle aralarında yaşanan bir hadise sonrasında, şikayetini Peygamber Efendimize bildirmiş, işin çözümü için Allah'a dua etmişti. Bunun üzerine hakkında ayet inen Havle Bint Salebe 'mücadile' lakabıyla anılmış ve sahabeler tarafından oldukça hürmet edilmişti.
Olaya tanık olan Hz. Âişe, "Bütün sesleri işiten Allah ne kadar yüce! O kadın durumunu anlatırken ve Allah'a yalvarırken öylesine yavaş ve fısıltıyla konuşuyordu ki dediklerinin bir kısmını işitemiyordum" diyerek Mücâdele suresinin ilk âyetinin, "Çünkü Allah her şeyi işitmekte ve görmektedir" meâlindeki kısmını tefsir etmiş oluyordu.
Mücadele suresinin ilk ayeti, kadının toplumsal konumuyla ilgili önemli bir bilgi içermektedir: Toplumun önemli bir ferdi olan kadının mevcut kurallardan ve şartlardan bağımsız bir statüye sahip olması düşünülemez.
Ayetten açıkça anlaşıldığı üzere kadın, o güne kadar Kur'an'dan ve Hz. Peygamber'in uygulamalarından, "herkese problemini en yetkili merciler önünde uygun şekilde seslendirebilmesi ve hakkını arayabilmesi imkânının tanınması gerektiği" ilkesini çıkarabilmiş ve bunun teoride kalmayıp yaşanan bir gerçek olduğunu da görmüştür.
"Mücadele" lakabıyla anılmaya başlayan Havle bint Salebe, Hz. Ömer ona hep ayrı bir saygı duymuş ve halifeliği döneminde etrafındakileri şaşırtacak derecede onunla ilgilenmişti. Havle bint Salebe aynı zamanda güzel konuşmasıyla da tanınırdı.
Bir defasında hanım sahabe Havle, Hz. Ömer'i lafa tutmuştu. Halifeyi beklemekten sıkılan yanındakilerden bir kişi, bir kocakarı yüzünden bu kadar adamın boşuna bekletildiğini söyledi.
Bunun üzerine Hz. Ömer ona, şikâyetini Yüce Allah'a duyuran ve hakkında âyetler nâzil olan bu hanımdan söz etti. Kendisiyle akşama kadar konuşacak olsa bile namaz dışında hiçbir şey için onun yanından ayrılmayacağını belirtti.
Bir rivayete göre Havle Hz. Ömer'e nasihatte bulunmuştu. Ona, Ukâz çarşısında elinde sopa ile koyun güttüğü günlerde kendisine Ömercik dediklerini, daha sonra Ömer ve nihayet "emîrü'l-mü'minîn" diye hitap ettiklerini söyleyerek, halka iyi muamele etmesini tavsiye etti.