Arama
İnsanın acziyetinin en güzel ifadesi duanın önemi
İnsanlık var olduğundan bu yana sürekli bir ihtiyaç olan ve varlığı her daim süren dua kavramı, bir çağrı ve yakarıştır. Dua kulun acziyetini idrak etmesini, Allah Teala'ya yönelmesini ve Allah Teala'ya olan ihtiyacını kavramasını sağlar. İslam'ın temel kaidelerinden olan dua, Kur'an-ı Kerim'de ve Allah Resulü'nün hadislerinde de önemli yer tutar. Dua mefhumunun önemini araştırdık.
Resulullah (SAV) buyurdu:
"Ey Allah kulları! Size dua etmenizi tavsiye ederim."
(Hâkim, De'avât, I, 493; Tirmizî, De'avât, 102)
Allah Resulü (SAV) buyurdu:
"Duayı terk etmek isyandır, günahtır."
(Heysemî, Ed'ıye, 2, No: 17194)
Resul-i Ekrem (SAV) buyurdu:
"Dua etmekte aciz olmayın, çünkü dua eden hiçbir insan helâk olmaz."
(İbn Hıbbân, Ed'ıye, No:871; Hâkim, De'avât, I, 494)
◼ Duayı günlük hayatının içine yedirmiş mümin Allah (CC) ve Resulü'nün (SAV) emrine uymuş, ibadet ederek Hak Teala'nın sevgisini kazanmış olur.
Resulullah (SAV) buyurdu:
"Allah'ın fazlından isteyin, çünkü Allah kendisinden bir şey istenmesini sever. En faziletli ibadet (dua edip) bir sıkıntının kalkmasını beklemektir."
(Tirmizî, De'avât 116)
Allah (CC) katındaki değer dua
◼ Dualar Rabbimiz katında çok değerlidir. Dua eden mümin Allah Teala'nın varlığını, yüceliğini, kudretini idrak ettiği gibi kul olarak acziyetini ve muhtaç bir noktada olduğunu idrak eder.
Allah Resulü (SAV) buyurdu:
"Allah katında duadan daha şerefli bir şey yoktur."
(Tirmizî, De'avât 1 - İbn Mâce, Dua 1)
Dua: Rahmet kapısının anahtarı
◼ İnsanın Hak Teala'ya yönelmesi, nasuh bir tevbe etmesi ve selim bir kalp ile dua etmesi rahmet kapılarının kendisine açılmasına vesile olur.
Allah Resulü (SAV) buyurdu:
"Dua, rahmet (kapılarını açan) bir anahtardır"
(Süyûtî, I, 486)
Duasızlık nasipsizliktir
◼ Rahmet denizinden uzak kalmak olan dua etmemek aynı zamanda "dua edin" emrinden gafil kalmış kişidir. Kişinin dua etmemesi onu kibre yaklaştırır.
Resul-i Ekrem (SAV) buyurdu:
"Kim Allah'a dua etmezse, Allah ona gazap eder."
(İbn 37 Hıbbân, Zikir ve Dua, No: 890; Hâkim, De'avât, I, 491; Tirmizî, De'avât, 2; İbn Mâce, Dua, 1)