Arama
Örnek bir baba olarak Peygamber Efendimiz (sav)
Her konuda Müslümanlara ve tüm insanlığa örnek olan Allah Resulü gerek eş gerek baba gerekse dede olarak aile hayatının nasıl olması gerektiğini yaşayarak gösterdi. "Ben, aileme karşı en hayırlı olanınızım." sözünü yaşantısıyla doğruladı. O, aile reisi olarak bir Müslümanın aile fertlerine nasıl davranması gerektiğini emir ve tavsiyeleriyle ifade etti. Kısacası Efendimiz (sav) bu özellikleriyle, geçmiş ve gelecek tüm insanlar içinde "en mükemmel baba" sıfatına sahipti.
Çocukların terbiyesine özen gösteren Resûlullah onları incitmemeye dikkat eder, onlara şefkatle davranır, uyarılarını dahi yumuşaklıkla yapardı. Bir gün Hz. Peygamber, hanımı Ümmü Seleme'nin önceki eşi Ebû Seleme'den olan oğlu Ömer'in, yemek yerken elini tabağın her tarafında gezdirdiğini görünce, "Delikanlı, besmele çek, sağ elinle ye ve önünden ye!" buyurarak uyarmıştı.
Enes b. Mâlik'e de şu tavsiyede bulunmuştu: "Yavrucuğum, ailenin yanına girdiğin zaman selâm ver. Bu, kendin ve ev halkın için bereket olur."
Hz. Âişe şöyle demiştir: "Medine'ye geldiği günden vefatına kadar Muhammed (sav) ailesi, üç gün arka arkaya buğday ekmeği yememiştir." (Buhârî, Rikâk, 17; M7443 Müslim, Zühd, 20)
Allah Resulü aile efradına sorumlu oldukları ibadetleri zaman zaman hatırlatarak hem tebliğ görevini yerine getiriyor hem de onların ibadetlerini ifa noktasında ihmalkâr davranmamalarını sağlıyordu. Zira Kur'an, Hz. Peygamber'e dünya hayatının debdebe ve cazibesine kapılmaması gerektiğini, kendisine verilen nimetin hayırlı ve kalıcı olduğunu beyan ettikten sonra şu talimatı veriyordu: "Ailene namaz kılmalarını söyle. Kendin de ona sabırla devam et. Senden rızık istemiyoruz, biz seni rızıklandırıyoruz. Güzel sonuç takva iledir."
Resûl-i Ekrem, çocuklarının ve torunlarının azarlanmasını ve aşağılanmasını da hiçbir zaman istemez, sabır ve müsamaha göstererek onların eğitilmesini beklerdi. Bir defasında Hz. Peygamber'in kucağına torununu veren Ümmü'l-Fadl, Resûlullah'ın üstünü ıslattığını görünce çocuğun omzuna vurmuş, bunun üzerine Rahmet Peygamberi (sav), "Oğlumun canını acıttın, Allah hayrını versin!" buyurmuştu. İbn Mâce, Ta'bîru'r-rü'yâ, 10; İbn Hanbel, VI, 340
Her ailede zaman zaman yaşanması muhtemel birtakım anlaşmazlıklar konusunda, kızına ve damadına aynı anlayış ve nezaketi gösteren yönüyle de günümüz babalarına örnekler sunmuştur Efendimiz…
Söz gelimi, bir ziyaretinde evde damadını bulamayınca kızından nerede olduğunu sormuş; Hz.Fatıma da bir konuda tartıştıklarını ve eşinin küserek evi terk ettiğini ifade etmişti. Hemen konuyla ilgilenen ve araştırmaya başlayan Resûl-i Ekrem (sav) Efendimiz, Hz.Ali'yi, mescidin bir köşesinde toza toprağa bulanmış bir şekilde uyuyor vaziyette bulmuş ve yanına yaklaşarak şefkat dolu sesiyle, "Kalk ey Ebû Türâb, kalk bakalım!.." diye seslenmiş ve ellerinden tutarak kaldırmış; bir taraftan da üstündeki tozu toprağı silkelemeye çalışmıştı.
Peygamberimizin kendisiyle böylesine içten bir davranışla ilgilendiğini gören Hz. Ali'nin gönlündeki buzlar erimiş ve Hz.Fatıma'yı bir daha hiçbir şekilde üzmemek üzere kendisine söz vermişti… Hatta Efendimizin, toza toprağa bulanmış halini bile severek ona "Ey Ebû Türâb! (Ey Toprağın Babası/ Ey Toprak Baba)" diye hitap etmesinden çok hoşlandığını da hep söyleyip durmuştu sonraki zamanlarda…
Kızını ve damadını barıştırıp dönerken öylesine mutluymuş ki, etrafındakilerin dikkatlerinden kaçmayan bu sevincini şu sözlerle tamamlamıştı, Sevgili Peygamberimiz:
"Allah, beni çok sevdiğim iki insanın barışmasına vesile kıldı çünkü…"
Resûl-i Ekrem (sav) Efendimiz, tutulduğu ateşli hastalığın artması üzerine, son günlerini Hz.Aişe'nin yanında geçirmekteydi. Bir an olsun biricik babasının yanından ayrılmak istemeyen ciğerparesi, o gün Efendimizin çektiği acının daha da fazlalaştığını hissederek,
"Vâh babacığım! Ne kadar da acı çekiyorsun!" demiş ve gözyaşlarını tutamamıştı.
Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz,
"Üzülme kızım. Baban artık sıkıntı çekmeyecek", diyerek teselli etmişti biricik evladını…
Sonra kendisine yaklaşmasını istemiş ve kulağına bir şeyler söylemiş ama Hz.Fâtıma'nın ağlaması daha da artmıştı. Tekrar yaklaşmasını isteyerek yine kulağına bir şeyler fısıldamış, bu defa yüzünde tebessüm çiçekleri açmıştı ciğerparesinin…
Meğer, ilkin artık Mevlâ'ya kavuşma ânının yaklaştığını haber vermiş, ikincisinde ise ailesi içinden O'na en önce kavuşacak kişinin Hz.Fâtıma olacağını müjdelemişti kendisine…
Sonraki saatlerde ise, şehâdet parmağını semaya kaldırarak "Allah'ım! Beni Refîk-i A'lâ'ya ulaştır" diyerek ruhunu teslim etmişti, Mevlâ'sına…
Derlenen kaynak: Prof. Dr. Mehmet Emin Ay, Kızlarının şefkatli babası: Sevgili Peygamberimiz (sav) - Bir baba olarak Peygamberimiz (sav)...