Arama
Peygamberimizin ibadet hayatı
Alemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber Efendimizin bizzat yaptığı ibadetler, İslam ilminin ve hükümlerin bir dayanağını oluşturur. Kulluk şuuru en yüksek seviyede olan Efendimiz (sav), Allah'ı görüyormuşçasına ibadet edilmesi gerektiğini ümmetine tavsiye ederdi. Hz. Peygamber (sav), gündelik yaşamının bir kısmını ibadetlere, bir kısmını kendisinin ve Müslümanların işlerine, bir kısmını ise aile işlerine ayırarak ölçü ve dengeyi sağlardı. Peki, Efendimizin nafile ibadetleri nelerdi? İşte Peygamber Efendimizin (sav) dilinden düşürmediği dualar eşliğinde, Müslümanlara örnek olan ibadet hayatı...
"Kim Allâh'a ve Rasûl'e itâat ederse, işte onlar, Allâh'ın kendilerine nîmet verdiği peygamberler, sıddîklar, şehîdler ve sâlihlerle berâberdir. Onlar ne güzel dost(lar)dır."
(Nisâ Suresi, 69. ayet)
Kendisi hayatta iken ölmüş pek çok kadın ve erkek Müslümanın cenaze namazına katıldı. Uhud Savaşı'nda Hz. Hamza'nın bedeni de dahil olmak üzere civarına diğer şehitler de sıralandı ve Peygamberimiz (sav) yetmiş kere cenaze namazı kıldı.
Mescid-i Nebî'yi Allah rızâsı için her gün süpürüp temizleyen siyahî bir Müslüman öldüğünde gece toprağa verildi. Rahatsız edilmemesi gayesiyle geceleyin Peygamberimize haber verilmedi. Daha sonra bunu öğrenen Resûl-i Ekrem (sav), o kişinin mezarına gidip onun için mağfiret dileğinde bulundu.
Oğlu İbrahim'in cenazesinde de bulundu ve mezarın düzgün örtülmesi hususunda Müslümanları uyardı. Çünkü mezardaki bir oyuk ölüye değil, ama dirinin gözüne zarar verirdi. Diri olan, uygun bir görüntüyü severdi ve Allah yapılan bir işin en iyi yapılmasından hoşnut olurdu.
Okunuşu: "Allâhümme âti nefsî takvâhâ ve zeki-hâ ente hayru men zekkâhâ ente veliyyühâ ve mevlâhâ."
Anlamı: "Allah'ım! Nefsime takvasını ver ve nefsimi (her türlü kötü şeylerden) temizle, Sen temizleyenlerin en hayırlısısın. Sen nefsimin dostu ve mevlasısın."
(Müslim, Dua, 73)
Hz. Peygamber yüce Allah'tan manevî temizliği ve arınmayı, ahlâkî erdemliliği istemektedir. Duasının kabulü için yüce Allah'ın "velî" ve "mevlâ" isimlerini zikretmiştir.
Resul-i Ekrem (sav) Efendimiz, kendisi Kur'ân'ı güzel sesle okur ve onun hem güzel sesle hem de makamla okunmasını isterdi. Enes b. Mâlik ve Berâ b. Âzib isimli sahabiler, Resulullah'tan dinledikleri Kur'an'ın güzelliğinden söz ederken, "daha önce böylesine güzel ve tatlı bir ses duymamış olduklarını" anlatırlar. "Kur'ân'ı seslerinizle güzelleştiriniz. Çünkü güzel ses Kur'ân'ın güzelliğini daha da arttırır." buyuran Efendimiz (sav) ümmetinden de Kur'ân'ı güzel sesle ve özenle okumalarını istemektedir. Sabah, akşam ve yatsı namazlarında kıraatin açıktan okunduğu bu zamanlarda okuduğu Kur'an'ın cemaate yansıyan lezzetinden bahseden sahabiler, Mekke'nin fethedildiği gün başındaki siyah sarığıyla Fetih Sûresi'ni gür bir sesle ve ayetlerini dalga dalga okuyan Peygamberimizin hafızalarında silinmeyen bir iz bıraktığını da aktarır.
Kendisine indirilen, "Kur'ân'ı ağır ağır, tane tane oku." (Müzzemmil, 4) emri üzerine Sevgili Peygamberimiz (sav), Kur'ân-ı Kerim'i, aynen ayette ifade edilen şekliyle okumaya gayret ederdi. Ona eş olma şerefine nail olan Ümmü Seleme (ra) validemiz, Peygamberimizin (sav) Kur'ân okuyuşunu "tane tane, harf harf anlaşılacak şekilde açık bir okuyuş" olarak anlatmıştır. Kendisine uzun yıllar hizmette bulunan Hz. Enes ise şöyle anlatıyor:
"Peygamberimiz Kur'ân okurken, "uzatılması gereken yerleri özenle uzatır ve tane tane, ağır ağır okurdu."
Okunuşu: "Allâhümme ahsin 'âkıbetenâ fil-umûri küllihâ ve ecirnâ min hızyid-dünyâ ve 'azâbil-âhırati."
Anlamı: "Allah'ım! Bütün işlerimin sonucunu güzel eyle, beni dünyada rezil olmaktan ve ahiret azabından koru."
(İbn Hıbbân, Ed'ıye, No: 949; el-Heysemî, Ed'ıye, 33, No: 17390)
Peygamberimiz (sav) bu duasında, işlerini en iyi bir şekilde yapabilmeyi ve dünya ve ahirette sonunun hüsran olmamasını yüce Allah'tan istemektedir. Dolayısıyla müminlerin de bütün işlerini ihsan mertebesinde en güzel biçimde yapmaları, başarısızlığa ve hüsrana sebep olabilecek eylem ve davranışlardan uzak olmaları ve bu konuda Allah'tan yardım istemeleri gerektiğine işaret etmektedir.
Peygamber Efendimiz (sav) "Dua, ibadetin özüdür." olarak buyurur. Alemlere rahmet olarak gönderilen Resulallah (sav), dünya ve ahiret hayatı ile ilgili birçok konuda yüce Allah'a dua etti.
Resul-i Ekrem (sav) Efendimiz, Allah Teâlâ'ya Kur'ân vasıtasıyla sığınırdı. Ebu Said el-Hudri ve Hz. Aişe, (ra) Peygamberimizin, önceleri şeytanın ve cinlerin şerrinden korunmak için birtakım dualar okuyarak Allah'a sığındığını, Felak ve Nâs sureleri nazil olduktan sonra ise İhlas suresi ile birlikte bu sureleri okuyarak Allah'a sığındığını, bir rahatsızlık hissettiğinde de hemen Kur'ân okuyarak onunla şifaya kavuşmayı arzu ettiğini bildirmektedirler.