Arama
İsmet Özel'i derinden etkileyen 'gönül dostu'
Üç yazar bir 'gönül dostu'… Necip Fazıl, İsmet Özel, Rasim Özdenören ve Fethi Gemuhluoğlu… Adeta tek başına okul olan Fethi Gemuhluoğlu, 20'nci asrın fikir adamlarından biriydi. O sadece yaşadığı dönemi değil sonraki nesilleri de derinden etkiledi. İşte sizler için Fethi Gemuhluoğlu'nun vefatı üzerine edebiyatımızın usta kalemlerin yazdığı yazıları derledik.
Bir gönül adamıydı. Unutulmaz bir sohbet adamıydı. Onun sohbetlerinde hem fikir donanır em bir ermiş adam halini yaşar hem dava bilincinizin keskinleştiğini hissederdiniz. Bir dervişti Fethi ağabey. Yaşadığı ruh hali, hemeninden sohbet ettiği topluluğa sirayet ederdi. Sevdiklerini Allah rızası için ve yüzlerine karşı eleştirir, sarsardı.
Ankara'ya her gelişinde, ilk işi Hacı Bayram-ı Veli'yi ziyaret etmek olurdu. Yeni bir işe konulmuşsak bize, Hazret'in ziyaretine bulunup bulunmadığımızı sorardı.
Sık sık rahmetli annesinden bahsederdi. Öyle ki onun anasını hepimiz, kendi anamız kadar tanır hale gelmiştik. Erdem Beyazıt'ın şiir kitabını Fethi ağabeyin anasına adamasında onu artık hepimizin tanıyor olmasının payı büyüktür.
Fethi ağabey, zamanımızın ender görülen kişiliklerinden biriydi. Onu ağabey olarak bilip de üstünde şu veya bu biçimde hakkı olmadığını, ondan şu veya bu biçimde etki taşımadığını söyleyecek kimse yoktur sanırım.Onun zengin, çok yönlü kişiliği kendisine bizim bilmediğimiz, duymadığımız dostlar sağlamıştır. Çok güçlü bir hafızası vardı. Bu hafızasını da çok ustalıkla kullanırdı. Onun bildiği isim listesi sanırım kanımca bir fihrist teşkil edebilirdi. Zaman zaman kendi aramızda konuşuyorken, onun bildiği isimlerin neredeyse Türkiye nüfusunun yarısına denk olduğunu söylerdik. Bir eylem adamı için önemli vasıf, belki vazgeçilmez meziyet sayılabilir bu.
Onu sık sık eylem adamı olarak anıyorsam, bu sıfat bilerek kullanmaktayım. O, kendisini bir Müslüman neslin yetiştirilmesine adamıştı. Oğlundan naklettiği bir sözle "Allah" diyen herkes kendisini kandırabilirdi.
Bu gelişigüzel hatırlamalarım onu anlatmaya yetmeyeceğini biliyorum. Sadece ona rahmet okunmasına vesile olmasını diliyorum. Rahmet olsun.
(Yeni Devir, 8 Ekim 1977)
Bir Ölüm Münasebetiyle
Fethi Gemuhoğlu öldü. Onu meydan yeri tanımaz. Fakat meydan yerinin tanıdığı politikacılar, muharrirler, fikirciler, hususiyle 'sağ' yaftasının belirttiği çerçeve içindekiler çok iyi tanır. Bâbıâli kitabımda özleştirmeye çalıştığım gibi Fethi Gemuhoğlu, harp meydanında görünmeyen, fakat ateş hattındakilere sakalık eden, nakliye ve levazım kollarına yön veren, hususi çevrelerde mayası halis bir gençlik yoğuran, gönlü tasavvuf kokusuyla ıtırlı ve dili en murassa Osmanlıca zarbı içinde İslami zevk mazrufuyla nakışlı, son turfanda bir tipdi.
Öldü! Ne denir? Hakk rahmet eylesin…
Fakat bu ölüm beni çok sarstı. Bundan dört ay önce ölen ve cenazesinde meleklerden başka kimsenin davetli olmadığı annemden duyduğum sarsıntı gibi bir şey…
Çünkü:
Bu ölüm bana onun şahsımı ve ferdi kıymetini aşan bir mana içinde gömüldü. Bu mananın yıkıcılığıdır ki, ikinci defa tepeme bir yıldırım gibi düşüyor.
Mana şu:
Dünya dünyamız boşalmakta… Dolarken boşalmakta… Ve ben, neslimden önceki ve sonraki bazı insanların teker teker gittiğini görerek, kendimi bir bardak su bile getirecek kimsenin bulunmadığı ahşap bir konakta yapayalnız hissetmeye başlıyorum.