Arama
Kovanların peşindeki göçebe hayatlar
Yılın yarısını evlerinden uzakta arı kovanlarının başında geçiren gezgin arıcıların zahmetli mesleklerine zaman zaman eşleri ve çocukları da eşlik ediyor.
Avarız köyü yolundaki bir ayçiçeği tarlası yakınına kurdukları kovanlarının başında bekleyen Cengiz Yıldırım, kazanç peşinde, bir parça ekmek için ailece koşturduklarını söyledi.
Gezgin arıcılığın mevsimlerin nasıl geçtiğine bağlı olduğunu ifade eden Yıldırım, "Bazen iyi kazanıyoruz, bazen kazanç ancak masrafa yetiyor. Bu sene işimiz zor mesela Edirne bu yaz başı çok yağmur aldı, arı uçamadı, kovanda öldü, mevcudu kaybettik" dedi.
Cengiz Yıldırım'ın eşi Melek Yıldırım da para kazanmak için eşiyle gurbete geldiğini anlattı.
Eve benzemeyen bir çadırın içinde zorluk çektiğini ifade eden Melek Yıldırım, "Çocukları avutmak zor oluyor. Tek oynayacakları telefonlar, onların da çabucak şarjları bitiyor. İşte çamaşır zor, bulaşık zor, taşıma suyla her şey zor ama nafakamızın peşindeyiz." dedi.
Kardeşi de öteki köyün merasında
Muğla'nın Milas ilçesine bağlı Fesleğen köyündeki insanların çoğu, tarım arazileri kısıtlı olduğu için arıcılıkla uğraşıyor. Bu yüzden arıcılıkla uğraşan Yıldırım kardeşler de gurbette de olsa aynı şehirde olmanın mutluluğunu yaşıyor.
Cengiz Yıldırım'ın kardeşleri de Edirne'nin köylerinde arıcılık yapıyor. Birbirlerine ikişer üçer kilometre uzakta kovanlarını kuran kardeşlerden birisi de Engin Yıldırım. Dört kişilik ailesiyle o da 200 kovanının yanına kurduğu barakada yaşıyor.
Bu sene bal veriminin düşüklüğünden yakınan Engin Yıldırım, "Her işin zorluğu var. 15 yaşımdan beri 25 yıla yakındır bu işi yapıyorum. Köyümüzde tarım arazileri kısıtlı. 3-5 dönüm tarla doyurmuyor, köyün hepsi arıcı mecburen." dedi.
